ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 962

เมื่อสิ้นเสียง จวินมู่เหนียนก้มลงไปจูบทันที เขาจะกลืนกินเสียงหัวเราะที่ทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนลงท้องไปให้หมด

“อือ...” ซูจื่ออวี๋ส่งเสียงอู้อี้ตามสัญชาตญาณทันที

เมื่อเจอสัมผัสใกล้ชิดกะทันหัน ทำให้ซูจื่ออวี๋ทั้งแปลกใจและเขินอาย สองมือของนางดันอยู่ตรงหัวไหล่ของเขา อยากผลักเขาออกแล้วพูดคุยกันดีๆ

ทว่าแรงแค่นั้นของนางในสายตาจวินมู่เหนียน ไม่เป็นผลแม้แต่น้อย หากจะพูดว่าปฏิเสธเขา กลับกลายเป็นการเชื้อเชิญมากกว่า

จูบที่ดุดันและเอาแต่ใจ ทำให้อากาศและเรี่ยวแรงทั่วร่างของซูจื่ออวี๋ถูกดูดไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อรู้สึกว่าหญิงสาวในอ้อมกอดค่อยๆอ่อนปวกเปียก จวินมู่เหนียนถึงได้คลายริมฝีปากที่ถูกเขากัดจนแดงออก ทั้งสองคนหายใจหอบถี่และสบตากัน

เมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของซูจื่ออวี๋ ในที่สุดจวินมู่เหนียนก็ไม่ค่อยกระอักกระอ่วนแล้ว

ซูจื่ออวี๋ก้มมองคอเสื้อตัวเองที่ถูกบีบนวดจนยุ่งเหยิง อายจนรีบเอามือปิดหน้าอกเอาไว้ พร้อมตำหนิเสียงอ่อน

“ท่านอ๋องช่างไร้เหตุผลเหลือเกิน ท่านบอกให้ข้าอย่ากลั้นขำ พอข้าหัวเราะออกมา ท่านอ๋องก็มาทำเช่นนี้อีก...”

จวินมู่เหนียนเม้มปากอย่างหน้าเสีย พร้อมกับยื่นมือไปผูกสายกระโปรงของซูจื่ออวี๋ พลางเอ่ยปาก

“ยัยเด็กแล้งน้ำใจ หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าคงไม่อับอายเพียงนี้”

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้อยากหัวเราะอีกครั้ง เมื่อเห็นมือที่กำลังผูกสายกระโปรงของเขาชะงักไป นางรีบปิดปาก แล้วกลืนเสียงหัวเราะกลับไป

จวินมู่เหนียนถอนหายใจพร้อมส่ายหน้า แอบคิดในใจ ชื่อเสียงที่ดีงามของเรา ต้องมาป่นปี้เพราะเจ้าซื่อบื้อสองตัวนั่น

เมื่อเห็นเสื้อผ้าของตัวเองถูกจวินมู่เหนียนจัดการอย่างเรียบร้อย ซูจื่ออวี๋ถึงได้ลุกออกจากอ้อมกอดของเขา แล้วไปนั่งอยู่ด้านข้าง จากนั้นนางเอียงหัวแล้วยิ้มจ้องเขา

“ความจริงท่านอ๋องใส่อะไรก็งามไปหมด เพียงแต่สิ่งที่ข้าชอบมากที่สุด คือท่าทางที่ปล่อยใจปล่อยกายให้สบายของท่านอ๋อง โดยไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง”

จวินมู่เหนียนชะงักไป จากนั้นยักคิ้วถาม

“เจ้าว่า...เจ้าชอบข้าหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไปทันที นางเองก็ตะลึงกับคำพูดที่ตัวเองได้พูดออกมา นาง...นางพูดอย่างนั้นออกไปจริงหรือ?

ซูจื่ออวี๋รีบเอ่ยขึ้น

“ข้า...ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ข้าแค่...”

จวินมู่เหนียนยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี จากนั้นเอ่ยขึ้น