ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 967

เมื่อเห็นแก้มของซูจื่ออวี๋แดงเรื่อ สายตาเป็นประกายระยิบระยับ จวินมู่เหนียนก็ปล่อยเอวของนางแล้วยกมือขึ้นมา

ซูจื่ออวี๋มองเขาด้วยความเขินอาย แต่นางก็ไม่ได้ปฏิเสธการจูบการกอดที่เร่าร้อนทุกอย่างของเขา

เห็นได้ชัดว่าซูจื่ออวี๋กำลังใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อเพื่อกระตุ้นให้เขาเชื่อฟังทุกอย่าง

จวินมู่เหนียนลูบนางพลางเอ่ยด้วยความจนใจ “เจ้ากำลังคิดจะใช้ความงามกับข้า”

ซูจื่ออวี๋ก็บุ้ยปากแล้วเอ่ยด้วยเสียงออดอ้อน “ข้าเสียสละตัวเองเพื่อใช้แผนความงาม แต่เรื่องนี้ข้าก็ทำเพื่อช่วยท่าน ไม่ว่ายังไงข้าก็ยังเสียเปรียบอยู่ดี”

จวินมู่เหนียนกดซูจื่ออวี๋เอาไว้ จูบริมฝีปากของนาง แล้วพูดว่า “กลอุบายความงามของเจ้ามันได้ผล แต่ข้าใกล้จะถูกเจ้าทำให้อัดอั้นจนตายแล้ว”

สัมผัสได้ถึงของแข็งที่ท้องน้อย ซูจื่ออวี๋ก็ยิ่งหน้าแดงเรื่อ

ซูจื่ออวี๋กัดริมฝีปากแล้วหันไปทางอื่น เอ่ยเสียงต่ำว่า “ท่านอ๋อง...ถ้าไม่อยากลำบาก ก็...ก็ปล่อยข้าไปสิ ไว้รอข้ากลับมา...”

เมื่อพูดถึงประโยคหลัง ซูจื่ออวี๋ก็ไม่พูดอะไรแล้ว แม้ว่านางจะยอมรับการใกล้ชิดของจวินมู่เหนียนจากใจ แต่ถ้าให้นางทำเรื่องอย่างว่านางยังไม่สามารถทำได้จริงๆ ถึงอย่างไร นางก็ยังไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายขนาดนี้มาก่อนในชาติที่แล้ว ดังนั้นนางจึงกลัวสิ่งที่นางไม่เคยรู้

จวินมู่เหนียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไว้รอเจ้ากลับมา ข้าจะไม่ปรานีเจ้าแน่นอน”

ซูจื่ออวี๋ตาเป็นประกาย แล้วเอ่ยว่า “ท่านอ๋องให้ข้าไปแล้วงั้นหรือ?”

จวินมู่เหนียนเอ่ยด้วยความจนใจ “พาเซวียนซางไปด้วย รีบไปรีบกลับ”

ซูจื่ออวี๋ดีใจมาก กอดคอของจวินมู่เหนียนแล้วจูบเขา

ความปรารถนาของจวินมู่เหนียนที่กว่าจะดับลงได้ก็ถูกปลุกขึ้นมาเพราะจูบนี้อีกครั้ง ทั้งสองคนตกกอดรัดฟัดเหวี่ยงอีกครั้ง

......

วันต่อมา

ซูจื่ออวี๋เก็บสัมภาระในเช้าวันรุ่งขึ้นและเตรียมออกจากเมืองหลวงไปพร้อมกับโม่ซุน