ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 966

จวินมู่เหนียนวางตำราแพทย์ลง จากนั้นก็นอนลงข้างๆ ซูจื่ออวี๋แล้วเอ่ยว่า “เจ้าดูกังวลมากเช่นนี้ ทำให้ข้ากังวลไปกับเจ้าด้วย”

ซูจื่ออวี๋ปล่อยให้จวินมู่เหนียนกอดนางเอาไว้ในอ้อมกอด นางซบลงที่ไหล่ของจวินมู่เหนียนอย่างเชื่อฟัง แล้วเอ่ยว่า “ท่านอ๋อง ให้ข้าไปเถอะ หยินลู่ชิงได้พิมเสนป่าร้อยปีไปหรือยัง กลัวว่าถ้าข้าไปช้ากว่านี้หนึ่งวัน มันก็อาจจะถูกกินหมดแล้วก็ได้ เจ็ดเครื่องหอมร้อยปีไม่ใช่จะพบกันได้ง่ายๆ นะเพคะ”

จวินมู่เหนียนลูบผมยาวสีดำของซูจื่ออวี๋ที่ด้านหลังแล้วเอ่ยว่า “ทุกคนในโลกนี้ต่างก็ทำอะไรตามใจตัวเอง โดยไม่ได้นึกถึงผลที่จะตามมา ไม่เหมือนคนในราชวงศ์ แม้ว่าศัตรูที่ฆ่าพ่อจะอยู่ตรงหน้า ก็ยังไม่สามารถทำอะไรโดยพลการได้ ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสีย ถ้าเกิดว่าข้าไปกับเจ้าได้ ย่อมไม่กังวลเรื่องความปลอดภัยของเจ้า แต่ข้าไม่อาจปลีกตัวออกไปได้ จะวางใจให้เจ้าไปคนเดียวได้อย่างไร?”

ซูจื่ออวี๋เงยหน้าขึ้นมองจวินมู่เหนียน “ยังมีหมอเทวดาโม่ แม้ว่าเขาจะไม่มีวรยุทธ์ แต่เขาก็ร่อนเร่อยู่ในยุทธภพมาหลายปี เขาก็ยังไม่เจออันตรายอะไรเลยไม่ใช่หรือ? ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะท่านอ๋องมีพระคุณกับเขา เขาจะยอมถูกขังอยู่ในจวนอ๋องฉินง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างไร หมอเทวดาโม่ต้องช่วยพวกเราแน่ๆ”

จวินมู่เหนียนเม้มปาก ซูจื่ออวี๋พูดมาก็ถูก โม่ซุนเป็นคนที่เข้าใจยาก แม้ว่าเขาจะดูอ่อนแอ และมีนิสัยที่เย่อหยิ่งเช่นนั้น แต่ก็ยังทำให้เขาเดินอยู่ในยุทธภพมาได้ตั้งหลายปี เห็นได้ชัดว่าความสามารถของเขาไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิด

แต่พวกเขาสองคนที่ไม่มีวรยุทธ์เดินทางไปด้วยกัน ทำให้จวินมู่เหนียนไม่สบายใจจริงๆ

เมื่อเห็นว่าจวินมู่เหนียนยังส่ายหัว ซูจื่ออวี๋จึงเป็นฝ่ายเข้าไปกอดเอวจวินมู่เหนียน แล้วเอ่ยเสียงออดอ้อนว่า “ท่านอ๋อง ขอร้องล่ะ สัญญากันแล้วว่ากอดหนึ่งครั้งเท่ากับขอหนึ่งครั้ง แล้วนี่ข้าก็กอดท่านแล้ว”

จวินมู่เหนียนก้มหน้ามองก้อนนุ่มๆ ที่แนบชิดอยู่บนหน้าอกของเขา อยู่ๆ หัวใจของเขาก็เริ่มร้อนผ่าว

จวินมู่เหนียนเม้มปากแล้วกลืนน้ำลายพูดว่า “ขอร้องคน...ก็ต้องมีความจริงใจหน่อย”

ซูจื่ออวี๋รู้ว่าจวินมู่เหนียนต้องการอะไร นางจึงรวบรวมความกล้าแล้วยกหน้าเล็กๆ ของนางไปจูบแก้มของจวินมู่เหนียน จากนั้นก็เอ่ยออดอ้อน “แบบนี้ได้หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้ว เขาชอบมาก แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นพูดอย่างลำบากใจ “เฮ้อ ข้ายังไม่สบายใจเลย”