ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 990

หลังจากตรวจชีพจรเสร็จ โม่ซุนเก็บมือกลับไป คิ้วขมวดเข้าหากัน ซูจื่ออวี๋เห็นดังนั้นจึงรู้ว่าอาการป่วยของอวิ๋นหมิงไม่ธรรมดา

เมื่ออวิ๋นลู่ชิงเห็นสีหน้าของโม่ซุน เขาเองก็คิดเช่นเดียวกัน จึงรีบเอ่ยถาม

“ท่านหมอโม่ ร่างกายของลูกข้า...”

โม่ซุนเม้มปาก หลังจากครุ่นคิดจึงเอ่ยปาก

“ขอข้าดูตำรับยาที่คุณชายเคยกินได้หรือไม่”

อวิ๋นลู่ชิงรีบสั่งให้คนไปเอาตำรับยานั่นมาทันที

ระหว่างที่รอตำรับยา อวิ่นหมิงเอ่ยขึ้น

“ท่านหมอโม่ มีเรื่องใดก็บอกมาตามตรงเถอะ หลายปีมานี้ ข้าหาหมอมามาก ใจข้าสงบนิ่งมานานแล้ว ไม่ว่าคำพูดสะเทือนใจใดๆก็ไม่อาจทำสิ่งใดข้าได้”

โม่ซุนหัวเราะ

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”

ไม่เป็นไร? !

คุณชายใหญ่ตระกูลอวิ๋นอายุสิบแปดปีแล้ว เริ่มจากเมื่อสิบปีก่อน เขาถูกโรคนี้รุมเร้ามาตลอด

อวิ๋นลู่ชิงพาลูกชายหาหมอไปทั่ว แต่ไม่มีใครรักษาลูกของเขาได้เลย ตอนนี้โม่ซุนมาเยือน กลับบอกว่าไม่เป็นไรหรือ? !

อวิ๋นลู่ชิงทั้งประหลาดใจและดีใจ จึงเอ่ยถาม

“ท่านหมอเทวดาโม่ ที่ท่านบอกว่าไม่เป็นไรหมายความว่าอย่างไรหรือ? หมายความว่าโรคนี้รักษาง่าย? ไม่ใช่เรื่องยากหรือ?”

โม่ซุนเม้มปาก แล้วยิ้มจางๆ

“รอให้ข้าดูตำรับยาก่อน ค่อยคุยรายละเอียดกับเจ้าสำนัก”

อวิ๋นลู่ชิงรีบตอบรับ แล้วสั่งให้คนไปนำตำรับยามาทันที เมื่อบ่าวคนนั้นกลับมา ไม่เพียงแต่นำตำรับยามาด้วย ยังพาคนมาด้วยอีกหลายคน

ผู้ที่เดินนำเข้ามาคือหญิงที่สวมชุดหรูหราคนหนึ่ง ข้างกายนางคือชายหนุ่มฉกรรจ์สองคน ส่วนอีกคนคือเด็กหนุ่มที่อายุไล่เลี่ยกับอวิ๋นม่อ อีกคนเป็นเด็กสาวอายุแปดเก้าขวบ

ซูจื่ออวี๋พบว่าเมื่ออวิ๋นลู่ชิงเห็นทั้งห้าคน สีหน้าของเขาชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด

อวิ๋นลู่ชิงเดินไปหาพวกเขา พร้อมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

“รั่วเหมย? ทำไมถึงมาที่นี่? แล้วยังมีพวกเอีก พวกเจ้าตามมาทำไม?”

หญิงสาวที่สวมชุดหรูหราชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยอย่างประหลาดใจ