ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1724

………………..

แม้ว่าจะไม่มีการเอ่ยนาม แต่ลั่วเหยี่ยนก็สามารถสัมผัสได้ทันทีว่า…เสียงนั้นกำลังเรียกพวกเขาอยู่!

การกระทำของเขาหยุดชะงักและหันกลับไปมอง

ใบหน้าของเขามีประกายระแวดระวังและหมดความอดทน

“เจ้าคิดจะทำอันใดอีก? ยังทำร้ายหนานอีอีไม่พออีกหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นมา เหมือนกับว่าได้ยินเรื่องน่าขันอันใดบางอย่าง นางหัวเราะขึ้นเสียงเบา

“เหตุใดผู้อาวุโสลั่วเหยี่ยนพูดเช่นนี้เล่า? ข้าทำร้ายหนานอีอีตั้งแต่เมื่อใดกัน? ตั้งแต่ต้นจนจบ…ก็เป็นพวกเจ้าที่ไล่ตามพวกเราไม่เลิกราและยังคิดที่จะสังหารพวกเราไม่ใช่หรือ?”

พวกเขาก็แค่ตอบโต้และป้องกันตัวเท่านั้น แล้วเหตุใดอีกฝ่ายถึงไม่ยอมแพ้และยอมจำนนเสียที?

“หรือว่า อนุญาตให้แก่พวกเจ้าที่สามารถชนะได้อย่างเดียว สามารถรังแกผู้อื่นได้ ผู้อื่นห้ามตอบโต้ ห้ามป้องกันตนเองใช่หรือไม่ ถ้าไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นการล่วงเกินพวกเจ้า?”

ลั่วเหยี่ยนพูดอันใดไม่ออก

เขาเป็นคนที่มากลางทาง ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุอย่างชัดเจน หลังจากฟังคำพูดของหนานอีอีแล้วเขาก็ตัดสินว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของอีกฝ่าย

แต่เมื่อครู่นี้ เขาเพิ่งได้ยินคำพูดจากปากของผู้อาวุโสอูเผิง ในที่สุดเขาถึงเพิ่งได้รู้ว่าความจริงเป็นอย่างใด

แน่นอนว่าเขารู้ว่า ที่เรื่องมาถึงตรงนี้ได้ ความผิดส่วนใหญ่แล้วเป็นเรื่องที่หนานอีอีก่อ

แต่เขาก็รักและเอ็นดูหนานอีอีมาโดยตลอด ดังนั้นจึงแก้ต่างให้นางภายในใจโดยไม่รู้ตัว

กอปรกับสถานการณ์ตอนนี้ของหนานอีอีก็น่าสลดเป็นอย่างมาก ซึ่งเรื่องนี้เขาไม่สามารถควบคุมตนเองได้ ดังนั้นจึงนำความโกรธและเคียดแค้นไปลงที่คนอื่นทั้งสิ้น

สายตาของฉู่หลิวเยว่จดจ้องที่หนานอีอี

เหมือนว่าหนานอีอีจะสามารถสัมผัสได้ ดังนั้นจึงหันกลับมามองนาง

คนสองคน สายตาทั้งสี่ประสานกัน

ทันใดนั้นหัวใจของหนานอีอีก็เย็นยะเยือกขึ้นมาในทันที! ร่างทั้งร่างเหมือนตกลงไปในถังน้ำแข็ง ความหนาวเย็นเสียดแทงกระดูก!

ภายในสมองของนางตอนนี้ มีความคิดอย่างหนึ่งปรากฏขึ้นมาอย่างกะทันหัน!

ซั่งกวนเยว่…น่ากลัวจริงๆ!

เสียงครวญครางในลำคอของนางหยุดลงอย่างกะทันหัน

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาเหล่านี้ก็ทำให้นางร้องไห้ไม่ออกเลย!

ซั่งกวนเยว่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“ดูเหมือนว่าจะร้องไห้จนพอแล้ว”

หนานอีอีผู้นี้เป็นคนที่แปลกประหลาดน่าดู

ก่อนหน้านี้เพราะนางพูดจาให้คนแตกกัน กลับดำเป็นขาว จึงถูกหรงซิวตัดลิ้น

คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้นางก็ยังไม่สำนึก และยังกล้ากรีดร้องเสียงครวญครางต่อหน้าผู้คน

นี่นางคงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่…

แต่ในที่สุดนางก็เงียบลงแล้ว

ฉู่หลิวเยว่หันหน้ากลับมามอง

ว่างเปล่า

ความดำมืดที่อยู่โดยรอบถูกนางดูดกลืนพลังแห่งสวรรค์และโลกไปตั้งนานแล้ว ตอนที่กำลังซ่อมแซมเนื้อเพลงฉินความมืดเหล่านั้นก็ค่อยๆ จางหายไปแล้ว

ตอนที่นางซ่อมแซมเนื้อเพลงฉินสำเร็จ ความมืดสายสุดท้ายก็ถูกแสงสว่างเจิดจ้าส่องสะท้อน

และผู้อาวุโสอาจิ่งก็ได้หายตัวไปด้วยเช่นเดียวกัน

ฉู่หลิวเยว่กวาดสายตามองรอบด้าน

นางอยู่บริเวณศูนย์กลางของพื้นที่พิเศษในกำแพงแห่งนี้

กำแพงแห่งนี้เปลี่ยนเป็นความโปร่งแสงแล้ว ดังนั้นคนภายนอกจึงมองเห็นตัวของนางได้อย่างชัดเจน อีกทั้งนางก็ยังสามารถมองเห็นด้านนอกได้ทั้งหมด

ดูจากปฏิกิริยาของพวกเขา พวกเขาน่าจะมองไม่เห็นผู้อาวุโสอาจิ่ง และยิ่งไม่รู้ถึงการมีตัวตนของเขา

ฉู่หลิวเยว่จึงเกิดความรู้สึกเสียใจอยู่หลายส่วน

นางรู้ว่าผู้อาวุโสอาจิ่งช่วยเหลือนางมามาก

จนกระทั่งตอนนี้ แม้คำพูดขอบคุณนางก็ยังไม่ทันได้พูดออกไป แต่ก็ต้องจากกันแล้ว…

เป็นเรื่องน่าเสียดายจริงๆ

นางเงียบไปครู่หนึ่ง แต่หลังจากนั้นไม่นานก็สามารถจัดการความรู้สึกได้อย่างรวดเร็ว และหันกลับไปมองทางถวนจื่อ

นางโบกมือเรียก

“ถวนจื่อ!”

“อาเยว่!”

เมื่อเห็นว่าในที่สุดฉู่หลิวเยว่ก็สามารถจัดการเรื่องราวได้อย่างปลอดภัยและราบรื่น ถวนจื่อถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก จากนั้นก็วิ่งมาหานางด้วยความยินดีและพุ่งตัวเข้ากอดนางโดยตรง

แขนทั้งสองข้างโอบกอดลำคอของฉู่หลิวเยว่เอาไว้จนแน่น นางขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของฉู่หลิวเยว่ จากนั้นก็ถูไถใบหน้าของนางด้วยความสนิทสนม

“อาเยว่! อาเยว่! ถวนจื่อคิดถึงมากๆ!”

หัวใจของฉู่หลิวเยว่รู้สึกอุ่นวาบ และกระชับอ้อมกอดของนางให้แน่นขึ้น

“…ข้าก็คิดถึงเจ้า”

สำหรับถวนจื่อแล้วอาจจะผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่วัน

แต่สำหรับนางแล้วเวลาได้ผ่านไปหลายสิบปี

…ก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสอาจิ่งเคยพูดว่า นางใช้เวลาได้น้อยกว่าที่กำหนด ดังนั้นเวลาจึงผ่านไปไม่ถึงร้อยปี

แต่ว่าเวลาก็ผ่านไปหลายสิบปี

ก่อนหน้านี้นางไม่เคยตระหนักถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย แต่ตอนนี้เมื่อนางได้โอบกอดร่างอ่อนนุ่มของถวนจื่อ พร้อมฟังเสียงออดอ้อนที่นุ่มนวลของนาง ทำให้ความปรารถนาที่จางหายไปนานท่วมท้นขึ้นมาภายในใจของนางอีกครั้ง

ขณะที่ฉู่หลิวเยว่กำลังจะเดินออกจากกำแพง สายลมอันแผ่วเบาสายหนึ่งพัดจนแขนเสื้อของนางม้วนขึ้น

ราวกับว่ามีระลอกคลื่นมาจากด้านหลังของนาง

หัวใจของนางสั่นไหว จากนั้นก็หันกลับไปมอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน