ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2157

กลางคืนมาเยือน อู๋เป่ยสั่งให้ลูกทีมก่อไฟ เตรียมอาหารมื้อค่ำ ทีมของเขามีแต่พวกมืออาชีพ ฝีมือทำอาหารก็ไม่ธรรมดา หุงข้าวสวยร้อน ๆ พร้อมกับกับข้าวอีกหลายอย่าง ทุกคนนั่งล้อมวง กินข้าว ดื่มเหล้า พูดคุยเฮฮา

หลังอิ่มหนำสำราญ อู๋เป่ยก็ไม่ได้เข้าสมาธิฝึกพลังเหมือนปกติ เขานั่งพิงต้นไม้ หลับตาพริ้ม แต่สายตายังคงจ้องไปที่โลงทองคำกลางลานแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น พอถึงเที่ยงคืน อู๋เป่ยรู้สึกได้ทันที ในตำหนักที่อยู่ไม่ไกล มีสายตาสองคู่กำลังจ้องมาที่เขา

เขาไม่หันกลับไป มุมปากยกยิ้ม เอ่ยด้วยเสียงนิ่งเรียบ : “พวกแกซ่อนตัวได้แนบเนียนดีนะ”

ทันใดนั้น ร่างของชายหญิงคู่หนึ่งก็ก้าวออกมาจากเงามืด กลิ่นพลังแปลกประหลาดและเย็นเฉียบแผ่กระจายออกมารอบตัวเธอทั้งคู่ เงาที่ทอดตัวลงบนพื้นกลับบิดเบี้ยวผิดธรรมชาติ กลายเป็นเงาร่างของสัตว์อสูรที่เต็มไปด้วยเขี้ยวและกรงเล็บ

หญิงสาวหัวเราะอย่างเยือกเย็น “เงามรณะคู่ฆ่าอย่างเรา ไม่เคยปรากฏตัวกลางวัน พวกเราออกมาแค่ฆ่าเท่านั้น”

อู๋เป่ย : “วิชาวางยาของพวกแกเล่นได้ไม่เลว...นอกจากฉัน ทุกคนโดนเล่นงานหมดแล้วใช่ไหม”

หญิงสาว : “ก็แค่ยาสลบ ไม่ถึงตายหรอก แต่เสียดาย ถ้าแกหลับไปด้วย พวกเราคงไม่ต้องลงมือ”

อู๋เป่ยหัวเราะเบา ๆ : “เหรอ แกจะปล่อยฉันไปเหรอ”

หญิงสาว : “ก็ใช่ แกเคยช่วยฉันไว้ ฉันก็แค่จะตอบแทนบุญคุณ แค่ครั้งนี้”

อู๋เป่ยหัวเราะออกมาดังขึ้น : “หมายถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันสินะ แหม...ลงทุนจ้างนักแสดงมาเยอะเลยสินะ น่าจะใช้เงินไม่น้อย”

หญิงสาว : “เปล่า พวกนั้นเป็นเรื่องจริง เด็กหนุ่มจน ๆ กับคุณหนูผู้ดีวิ่งหนีคนไล่ล่า...ก็แค่ไม่ใช่พวกเรา”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “แนบเนียนดี”

ชายข้างกายเธอยิ้มออกมา พูด : “แล้วไง แกยังคิดจะลงมืออีกเหรอ ขอเตือนนะ พวกเราเก่งกว่าเซียนร่มแดงที่แกเคยเจอเสียอีก”

อู๋เป่ย : “พวกแกรู้ไหมว่าในโลงทองนั่นมีอะไรอยู่”

แม้ร่างทั้งสองจะยังยืนนิ่ง แต่เงาของพวกเขากลับค่อย ๆ คลืบคลานเข้าหาอู๋เป่ย หญิงสาวกล่าวเสียงเบาแต่แฝงรังสีอำมหิต : “ถ้าฉันบอกว่าในโลงนั่นคือผีดิบบิน แกจะเชื่อไหม”

อู๋เป่ย : “ไม่เชื่อ”

หญิงสาว : “งั้นแกก็ไม่ต้องถามแล้ว”

“ฟิ่ว!”

ทันใดนั้น เงาหนึ่งก็พุ่งเข้าหาเงาของอู๋เป่ยทันที มันจะกลืนกินเงาของเขา นี่คือวิชาโหดเหี้ยมของเงามรณะคู่สังหาร ทำลายเงาของศัตรูเพื่อโจมตีจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์โดยตรง!

แต่ก่อนที่เงานั้นจะถึงตัว เงาของอู๋เป่ยก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ทั้งสองคนชะงัก มองไปรอบ ๆ เพื่อหาเงาของอู๋เป่ย ทันใดนั้น บนหลังคา ตรงจุดที่ไม่มีใครทันสังเกต มือยักษ์สีดำสนิทสองข้างปรากฏขึ้นกลางอากาศ ตบลงมายังพื้นอย่างแรง

“ตุ้ม!”

กดทับเงาของทั้งสองไว้แน่น เงาพวกเขาส่งเสียงกรีดร้องแหลมสูงอย่างบ้าคลั่ง ทั้งสองคนร่างบิดเบี้ยว ใบหน้าเจ็บปวด และซีดเผือดราวกับวิญญาณจะหลุดลอย

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “กล้าใช้ศาสตร์มืดกับฉัน ใจถึงดีนี่”

มือยักษ์ทั้งสองข้างบิดบดเงานั้นจนแหลกสลาย ชายหญิงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ก่อนร่างทั้งสองจะทรุดฮวบลงกับพื้น

แม้เจ็บปางตาย ทั้งสองยังคงจ้องเขม็งไปยังอู๋เป่ยด้วยแววตาเคียดแค้น : “พวกเราจะกลับมาอีก!”

ทันใดนั้น ร่างของทั้งสองก็แฟบลงเหมือนลูกโป่งถูกปล่อยลม เงาสีดำจำนวนนับไม่ถ้วนไหลออกจากจมูก พุ่งตัวหนีไปคนละทิศละทาง

เมื่ออู๋เป่ยก้าวเข้าไปดูใกล้ ๆ ร่างของทั้งสองคน ก็เหลือเพียงหนังมนุษย์สองผืน

เขาขมวดคิ้ว : “ถึงกับมีวิชาพิลึกขนาดนี้เลยเหรอ!”

อู๋เป่ยไม่ได้ปลุกพวกยอดฝีมือที่หลับอยู่ พวกนั้นทำงานหนักมาตลอด ได้พักบ้างก็ดีแล้ว

ช่วงดึกที่เหลือไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอรุ่งเช้า ฝนหยุด ลมสงบ เสียงนกร้องดังขึ้นทั่วบริเวณ