ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2168

เมื่อเขาไปถึงร้านขายยา เขาก็วิเคราะห์ยาอายุวัฒนะสองชนิดนั้นได้อย่างชัดเจนเรียบร้อยแล้ว

เมื่อมาถึงร้านขายยา เขาเริ่มซื้อสมุนไพร เตรียมจะกลับไปปรุงยาพลังลับใหญ่และยาพลังลับ

ยาทั้งสองชนิดนี้ ต้องใช้สมุนไพรราวห้าสิบกว่าชนิด เขาซื้อครบทั้งหมด เพียงพอสำหรับการปรุงได้ สิบถึงแปดเตา สุดท้ายตอนคิดเงิน เขาใช้เงินไปไม่ถึงสี่แสนเหรียญวิญญาณ น้อยกว่าค่าที่เขาจ่ายเพื่อซื้อยาอายุวัฒนะสองเม็ดเสียอีก

“ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะที่ไหน ยาอายุวัฒนะก็ยังเป็นธุรกิจที่ทำกำไรเกินจริงเสมอ” เขาพึมพำกับตัวเอง

เหล่าผู้คุ้มกันหอบสมุนไพรกลับไปยังบ้านตระกูลจี้ จี้เหล่าฮั่น ได้เตรียมโต๊ะงานเลี้ยงไว้ล่วงหน้าแล้ว คราวนี้เลี้ยงรับรองอย่างเต็มที่ยิ่งกว่าวันก่อนเสียอีก

เมื่ออิ่มหนำสำราญแล้วอู๋เป่ยก็ไปยังห้องปรุงยา ห้องนี้จี้เหล่าฮั่นให้คนจัดเตรียมเป็นพิเศษ ตั้งอยู่ในลานบ้านเงียบสงบ รอบนอกเป็นป่าไผ่ ไม่ถูกรบกวนง่ายๆ

อู๋เป่ยเรียกหนุ่มน้อยตระกูลจี้มาด้วย ให้มาเป็นเด็กปรุงยา พร้อมกับสอนวิชาปรุงยาให้ไปด้วย

เตาแรก เขาจะปรุงยาพลังลับ ยาพลังลับนี้จุดสำคัญไม่ใช่ที่สมุนไพรแต่คือพลังลับ ขณะปรุงยาอู๋เป่ยต้องถ่ายพลังลับของตนลงไปในยาและทิ้งลวดลายลับไว้บนยา

ลวดลายลับแท้จริงแล้ว ก็คือรูปแบบหนึ่งของคาถาลี้ลับ ซึ่งมีผลคล้ายกัน โดยร่วมกับพลังของสมุนไพรจะช่วยให้ผู้กินยา สามารถรู้สึกถึงพลังลับได้ง่ายขึ้นและดูดซับไปฝึกฝนได้

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเข้าไปยังขั้นลี้ลับในอนาคต ก็ยังจะสามารถฝึกคาถาลี้ลับได้ง่ายดายเช่นกัน

อู๋เป่ยใช้เตาแรกเพื่อทดลอง ปรับสัดส่วนสมุนไพรไปเรื่อยๆ อย่างไรก็ตามลวดลายลับค่อนข้างซับซ้อน เขาลองอยู่สองครั้งก็ล้มเหลว กระทั่งครั้งที่สามจึงพอจะสำเร็จ

ยาสองเตาแรกเป็นเพียงยาอายุวัฒนะที่ใช้ไม่ได้ เตาที่สามจึงเป็นการปรุงยาพลังลับชุดแรกอย่างเป็นทางการ และเขาปรุงยาได้ห้าเม็ด

เขากลืนไปหนึ่งเม็ด เพื่อทดสอบผลลัพธ์ ไม่นานก็ยืนยันได้ว่ายานี้อย่างน้อยก็เป็นยาอายุวัฒนะระดับสี่คุณภาพชั้นดี！

หนุ่มน้อยเบิกตากว้าง ถามว่า “ท่านสำเร็จแล้วหรือขอรับ?”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ระดับสี่ ชั้นดี”

หนุ่มน้อยถึงกับสูดลมหายใจแรง “ระดับสี่? ชั้นดี!”

หนุ่มน้อยมีชื่อเล่นว่าชิงกวน อู๋เป่ยจึงหัวเราะพลางกล่าวว่า “ชิงกวน เจ้าดูตกใจมากเลยนะ”

งกวนตื่นเต้นจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ “ท่านอาจารย์ ท่านรู้ไหมว่า ยาของปรมาจารย์ปรุงยาที่เก่งที่สุดของตระกูลเย่ เป็นระดับไหน?”

อู๋เป่ยถามกลับ “ระดับไหนล่ะ?”

ชิงกวนพูดว่า “ข้ารู้มาว่า ยาที่ผู้นำตระกูลเย่ภูมิใจที่สุด ก็เป็นแค่ระดับห้าชั้นต่ำ! ส่วนยาระดับสี่ที่เขาปรุงได้ดีที่สุดก็แค่ชั้นดีเท่านั้น! พูดอีกอย่างก็คือ ฝีมือการปรุงยาของท่านอาจารย์นั้น ไม่ด้อยไปกว่าผู้นำตระกูลเย่เลย!”

อู๋เป่ยยิ้ม “แล้วจะเปรียบกับเขาทำไมกัน? เขาก็แค่ปรมาจารย์ปรุงยาระดับสี่ และทั้งชีวิตนี้คงพัฒนาได้ยากแล้วล่ะ”

ได้ฟังเช่นนั้น ชิงกวนถึงกับตะลึง พูดตะกุกตะกักว่า “งั้น ท่านอาจารย์อยากเป็นปรมาจารย์ระดับไหนหรือขอรับ?”

อู๋เป่ยตอบ “แน่นอนว่า ต้องเป็นปรมาจารย์ปรุงยาที่เก่งที่สุดในใต้หล้านี้”

ชิงกวนถึงกับอึ้ง รู้สึกทึ่งจนพูดออกมาว่า “ท่านอาจารย์ ท่านยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว!”

อู๋เป่ยกล่าว “สิ่งที่ข้าสอนเจ้าเมื่อครู่นี้ เจ้ากลับไปทบทวนให้ดี กลับไปพักผ่อนเถอะ”

“อืม” ชิงกวนโค้งตัวคำนับแล้วถอยออกมา

เมื่อชิงกวนเดินออกจากป่าไผ่ ก็ถูกพ่อบ้านเรียกไว้ “คุณชายน้อย นายท่านเรียกพบท่านขอรับ”

ชิงกวนเดินไปยังเรือนของจี๋เหล่าฮั่น ซึ่งอีกฝ่ายรีบถามด้วยความตื่นเต้น “ชิงกวน ท่านอาจารย์ลงมือปรุงยาแล้วหรือ?”

ชิงกวนพยักหน้า แววตาเต็มไปด้วยความเคารพ “ท่านปู่ ข้าว่าฝีมือปรุงยาของท่านอาจารย์อาจไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้นำตระกูลเย่เลย!”

จี๋เหล่าฮั่นตัวสั่นสะท้านเล็กน้อย “ชิงกวน เรื่องนี้อย่าไปบอกใคร แม้แต่พ่อของเจ้าก็ห้ามพูด พวกเราต้องช่วยท่านอาจารย์เก็บเป็นความลับ!”