บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง นิยาย บท 9

9 : ยึดทรัพย์ตระกูลหลี่

พอได้อยู่เพียงลำพัง หยวนเหวินเซียวอดนึกถึงเสียงเล็ก ๆ ของเด็กน้อยเสี่ยวหยวนไม่ได้ ทำให้หัวใจอันมืดมนของเขาพลันสดชื่นขึ้นมา ย้อนเหตุการณ์ไปยามที่ได้พูดคุย กับเสี่ยวหยวนตัวน้อยนั่น

“พี่ชายเหตุใดมีผ้าคาดตาด้วยเล่า”

เขาสัมผัสได้ถึงฝ่ามือน้อย ๆ จับตรงต้นขาของเขา ท่าทางคงเขย่งเท้าขึ้นอีกด้วย

“ข้ามองไม่เห็น”

“อ่อ ที่นั่นมืดมากไหม”

“ก็เหมือนตอนเจ้าปิดไฟนอนนั่นแหละ”

“ไอหยา เช่นนั้นต้องน่ากลัวแน่ ๆ”

“ข้าไม่กลัว”

“นี่ ๆ พี่ชายพี่หญิงใหญ่ของข้ารักษาเก่งมาก ตอนที่ข้าหกล้มนางเอายามาทาให้ วันเดียวก็หายเลย ท่านว่าข้าให้นางมารักษาท่านดีหรือไม่”

เมื่อเห็นเขาเอาแต่ยิ้ม เสี่ยวหยวนน้อยเลยเอ่ยกับตัวเองเบา ๆ “ทายาที่ตาท่านวันเดียวต้องหายแน่ ๆ ท่านต้องมองเห็นแน่นอน”

หยวนเหวินเซียวยื่นมือไปประคอง ใบหน้ากลมนุ่มนิ่มราวเจ้าก้อนซาลาเปาน้อย จากนั้นอุ้มเขาขึ้นมานั่งอยู่บนตักของตนเอง

"พี่ชายท่านจะหนักเอานะ ให้ข้ายืนเองเถอะ" เด็กน้อยรีบขืนตัวออก แต่กลับถูกคนบนรถเข็นรวบเอาไว้ไม่ให้ขยับ

“เสี่ยวหยวนเจ้านั่งอยู่เงียบ ๆ ครู่หนึ่งได้หรือไม่”

เสี่ยวหยวนไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมนั่งนิ่งให้อีกฝ่ายกอดเอาไว้ หยวนเหวินเซียวให้หลินซ่งต๋า เข็นรถเข็นพาเที่ยวชมรอบ ๆ เรือนไปด้วย

ตอนแรกเสี่ยวหยวนก็สนุกสนาน ชี้มือชี้ไม้บรรยายสิ่งที่ตนพบเห็นให้เขาฟัง แต่ผ่านไปสักพัก เริ่มอ้าปากหาวทีสองที จากนั้นก็เงียบเสียงลงไปในที่สุด

“คุณชายเขาหลับไปแล้วขอรับ” ซ่งหลินต๋าเกรงว่าผู้เป็นนายจะไม่รู้เลยรีบบอก

“ไม่เป็นไร เจ้าเข็นต่อไป”

เอ่ยแล้วเอนศีรษะของเด็กน้อย ให้พิงอกในท่าที่สบายที่สุด เหตุใดจิตใจที่เคยหมองหม่น กลับเบาสบายขึ้น ยามได้กอดเจ้าตัวนุ่มนิ่มคนนี้

“หลินต๋าหากข้ามีลูกจะน่ารักเหมือนเขาไหม”

ซ่งหลินต๋าหลุบตาลงต่ำ “ต้องน่ารักกว่าเขาแน่นอนขอรับ”

เอ่ยแล้วนึกหนักใจขึ้นมา คุณชายของเขากับคู่หมั้นหมายผู้นั้น จะยังสามารถแต่งงานกันได้อีกหรือ เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้ว

ไม่ผิดจากที่ซ่งหลินต๋าคิดไว้ ตระกูลคู่หมั้นหมายที่เมืองหลวง กำลังให้คนเตรียมการถอนหมั้นแล้วจริง ๆ เพียงแต่พวกเขาต้องเข้าไปเจรจาที่ตระกูลหยวนก่อน จากนั้นค่อยเดินทางมาถอนหมั้นกับคนที่เมืองฉาง เพราะหนังสือหมั้นหมายกับของหมั้น อยู่กับหม่าหลิงเฟยที่นี่

ณ เมืองถัง

กองทหารหน่วยหนึ่งกำลังเข้าจับกุมคนตระกูลหลี่ ข้อหายักยอกเสบียงที่ส่งไปยังชายแดน เมื่อเสบียงไม่เพียงพอทำให้ทหารชายแดน ไร้เรี่ยวแรงต่อสู้ในสงครามที่ดุเดือด แม่ทัพจำเป็นต้องสั่งให้ถอยร่นออกมาตั้งหลักใหม่ ไม่อาจพิชิตศัตรูได้อย่างที่วางแผนกันไว้ สร้างความโกรธแค้นให้ผู้คนในค่ายทหารเป็นอย่างมาก

เมืองถังเป็นเพียงทางผ่าน ของคลังเสบียงไปยังชายแดน และผู้ที่ดูแลการขนส่งในครั้งนี้คือหลี่ปิ่งเฉิง บุตรชายคนโตของหลี่หงซวน เขาเกิดละโมบโลภมาก ร่วมมือกับสหายเก่าที่เป็นรองแม่ทัพ มีหน้าที่ดูแลในการขนส่งนำเสบียง พวกเขาร่วมมือกันลักลอบนำเสบียงออกไปขาย ยังเมืองที่มีปัญหาเรื่องขาดแคลนอาหาร โดยขึ้นราคาข้าวสาร จากปกติเป็นเท่าตัว

แม่ทัพที่ดูแลกองทัพ เห็นว่าเสบียงมีจำนวนน้อยผิดปกติ ถึงขั้นขาดแคลน จนทำให้ทหารได้รับอาหารไม่เพียงพอ จึงได้ให้คนตามสืบอย่างลับ ๆ จนพบเจอหลักฐาน และรายงานขึ้นไปยังเบื้องบน

เดิมทีตระกูลหลี่ต้องถูกสั่งประหารทั้งตระกูล เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างแก่ขุนนางทั้งหลาย แต่ท่านโหรหลวงได้ร้องขอเอาไว้ เนื่องจากอยู่ในช่วงที่ฮ่องเต้ กำลังสะสมบุญบารมี ให้งดสังหารหมู่ผู้คนไปเสียก่อน

ดังนั้นจึงได้ประหารเพียงผู้ที่กระทำความผิด หลี่หงซวนถึงกับล้มทั้งยืน ตำแหน่งเจ้าเมืองถังถูกสั่งปลด บุตรชายคนโตถูกประหารชีวิต คนทั้งตระกูลถูกยึดทรัพย์ ไม่มีผู้ใดกล้ายื่นมือเข้าช่วยเหลือ เพราะเป็นความผิดอาญาร้ายแรง เกรงจะติดร่างแหไปด้วย

“ข้าเลี้ยงลูกไม่ดี เป็นความผิดของข้า” ฮูหยินผู้เฒ่าร้องไห้พลางทุบอกตัวเองไปด้วย

“ข้าก็ผิดเหมือนกัน เจ้าอย่าโทษตัวเองเลย”

หลี่หงซวนไม่เคยคิดมาก่อน บุตรชายคนโตที่ดูมีเล่ห์เหลี่ยมคนนั้น จะสิ้นคิดถึงขั้นยักยอกเสบียงของกองทัพได้

“หรือเพราะตำแหน่งเจ้าเมืองเล็ก ๆ ของข้า ไม่อาจทำให้เขาพึงพอใจ ช่างโลภมากจนทำลายคนทั้งตระกูลไปแล้ว” ชายชราเอ่ยพร้อมดวงตามองเหม่อลอยไปข้างหน้า

“กรี๊ด !” สาวใช้บ้านรองวิ่งหน้าตาตื่นออกมา

ทุกคนจึงได้รู้ว่าชุนเสี่ยวหลิน ภรรยาของหลี่ปิ่งเฉิง ได้ผูกคอตายตามสามีไปด้วย นางไม่ได้รักใคร่สามีมากเพียงนั้น แต่นางสิ้นหวังและไม่อยากมีชีวิตต่อไป เหลือไว้เพียงหลี่เยี่ยนจือบุตรสาวคนเดียวของนาง

ส่วนอนุภรรยาอีกสองคนนั้น ตระกูลหลี่ได้มอบหนังสือปลดปล่อยอนุภรรยาให้ พวกนางจึงพาบุตรสาวของตนเอง กลับบ้านเดิมไป

หลี่เยี่ยนจือในวัยสิบหกปี ต้องมาสูญเสียบิดามารดาพร้อมกัน อีกทั้งชีวิตต่อจากนี้ไม่มีบ่าวไพร่คอยรับใช้อีกแล้ว นางร้องไห้จนน้ำตาแห้งขอด ดวงตาบวมเป่งน่าสงสารเป็นอย่างมาก

พวกทหารปลดเครื่องประดับบนตัวของนางไปจนหมด ท่านปู่ของนางเขียนหนังสือปล่อยตัว เหล่าอนุและบ่าวไพร่ในเรือนไปจนหมด ไม่อยากให้พวกเขาต้องมาร่วมชะตากรรมไปด้วย บ้านใหญ่จึงเลือกนางเพียงคนเดียว

ยามนี้ตระกูลหลี่จึงเหลือเพียง หลี่หงซวนกับฮูหยินผู้เฒ่า บ้านใหญ่มีเพียงหลี่เยี่ยนจือเพียงผู้เดียว ส่วนบ้านรองนั้นบุตรสาวที่เคยแต่งงานออกไป ถูกทางบ้านสามีสั่งหย่าในทันที เลือกเก็บหลานชายเอาไว้แค่คนเดียว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน