หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1000

“เห็นไอ้นั่นหรือยังล่ะ? คุณชี่จัดการเรื่องนี้อย่างจริงจัง ถ้าหากตอนนี้เฉินผิงเกิดถูกฆ่าขึ้นมา คุณไม่คิดว่าตัวเองจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยหรือไง?” จู้จื่อซานเอ่ยถาม

“ให้ตายสิวะ! เฉินผิงเจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว! ผมไม่อยากจะเชื่อหรอกว่ามันจะเข้าถึงคุณชี่ได้ อืม แล้วผมก็ไม่เชื่อหรอกว่ามันจะสามารถพึ่งพาคุณชี่ได้ตลอดไป” กั๋วเว่ยกัดฟันพูด

“เอาล่ะ ตอนนี้ก็ไปพักผ่อนเสียเถอะ ในภายภาคหน้า พวกเรายังมีโอกาสที่จะได้จัดการกับเฉินผิงอยู่อีกมาก” จู้จื่อซานกล่าวแล้วไม่สนใจกั๋วเว่ยอีก

หลังจากกั๋วเว่ยจากไปแล้ว จู้จื่อซานก็มุ่งหน้าไปที่ลานสนามของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ลานสนามมีขนาดใหญ่โตมโหฬารและมีน้ำพุที่สร้างขึ้นมาจากน้ำมือมนุษย์ตั้งอยู่ตรงกลาง

จู้จื่อซานเดินไปยังน้ำพุที่สร้างขึ้นมาจากน้ำมือมนุษย์แล้วเคาะลงบนก้อนหินสามครั้ง ทันใดนั้นน้ำก็หยุดไหล หลังจากนั้นประตูหินก็เปิดออกทางด้านหลังของน้ำพุ

หลังจากเขาเดินเข้าไปข้างในแล้ว ประตูหินก็ปิดลงแล้วน้ำก็เริ่มไหลออกมาจากน้ำพุอีกครั้ง มันถูกซ่อนเอาไว้เป็นอย่างดีจนไม่มีใครสามารถบอกได้ว่ามีทางลับอยู่ทางด้านหลัง

หลังจากที่เดินข้ามอุโมงค์ที่ทั้งมืดและแคบ จู้จื่อซานก็มาถึงบริเวณอันกว้างขวางที่มีห้องหับมากมายนับไม่ถ้วน ทุกห้องกั้นด้วยโซ่เหล็กที่มีความหนาเท่ากับแขนมนุษย์ ทั้งยังสามารถมองเห็นลำแสงสีน้ำเงินกระพริบติดๆ กันระหว่างสายโซ่พร้อมเสียงดังครืน

สถานที่แห่งนี้คือคุกที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ใช้คุมขังเหล่าผู้ฝึกวิชามารและผู้ฝึกยุทธ์ที่กระทำความผิดอุกฉกรรจ์ ส่วนลำแสงสีน้ำเงินนั้น พวกมันก็คือวงแหวนอาคมที่ใช้จับตัวคนพวกนั้นมาไว้ที่นี่

“ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันออกไปนะ!” มีคนตะโกนขึ้นทันทีที่จู้จื่อซานก้าวเข้ามาในคุก พลางร่ำร้องให้ปล่อยตัวออกไป

มีคนอื่นๆ หมอบลงกับพื้นพลางวิงวอนให้จู้จื่อซานปล่อยพวกเขาไป

บรรดานักโทษแต่งกายด้วยเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง และดูเหมือนจะถูกทรมานเสียจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน

แต่จู้จื่อซานก็ไม่แม้แต่จะเหลือบมองทั้งยังไม่สนใจคำวิงวอนอันชวนสิ้นหวังของพวกเขา แล้วมุ่งหน้าไปยังคุกชั้นในสุด

ตรงคุกชั้นในสุดเป็นห้องที่มืดเป็นพิเศษ และมองเห็นเพียงเงาร่างหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่กลางห้อง

“มีเรื่องอะไร?” คนผู้นั้นดูเหมือนจะรับรู้ได้ถึงการมาเยือนของจู้จื่อซาน จึงค่อยๆ เอ่ยถามขึ้นมา

“ภาพเขียนภูผาธาราห่างไกลหลายพันไมล์ปรากฎขึ้นแล้วน่ะสิ!” จู้จื่อซานตอบ

ในยามนี้เอง ซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ก็เดินออกมาจากห้องพลางบิดขี้เกียจ

“เมื่อคืนช่างน่าทึ่งเหลือเกิน ฉันแทบอดรนทนไม่ไหวที่จะได้เห็นมันอีกครั้งในคืนนี้เลยเชียวล่ะ” ซูอวี่ฉีเอ่ยพลางหาวหวอด

“ใช่แล้วล่ะ! ฉันไม่ได้รู้สึกดีขนาดนั้นมานานแล้ว” กู่หลิงเอ๋อร์พยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อคนจากกระทรวงยุติธรรมได้ยินบทสนทนาระหว่างหญิงสาวทั้งสองคน เขาก็ยิ้มล้อพลางมองเฉินผิงแล้วกล่าวว่า “คุณเฉิน ผมไม่ยักรู้ว่าคุณจะทรหดถึงขนาดนั้น! หลังจากต่อกรกับคู่ต่อสู้สองคนตามลำพังตัวคนเดียว คุณยังดูกระปรี้กระเปร่าอยู่เลย”

“ต่อกรกับคู่ต่อสู้สองคน? คุณหมายความว่าอะไรครับ?” เฉินผิงถามด้วยสีหน้าสับสน

“คุณเฉิน คุณเลิกเสแสร้งเถอะครับ คุณรู้ไหมว่าทำให้พวกเราที่กระทรวงยุติธรรมต้องอิจฉามากขนาดไหน? แม้แต่นายพลจ้าวก็ยังอิจฉาคุณเลยนะ”

หลังจากกล่าวเช่นนั้นแล้ว คนของกระทรวงยุติธรรมก็มองเฉินผิงด้วยสายตาสื่อความหมายก่อนจะเดินจากไป