หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1035

เช้าวันถัดมา กู่เวิ่นเทียนและซูเหวินจงตื่นแต่เช้าตรู่ พวกเขาได้ซื้อตั๋วเรือสำราญหรูไว้เมื่อคืน กู่เวิ่นเทียนจึงมอบให้กู่หลิงเอ๋อร์หนึ่งใบ

“กู่หลิงเอ๋อร์ นี่ก็นานมากแล้วนะที่หลานไม่ได้พาปู่ไปเที่ยว ครั้งนี้เรามาเที่ยวกันให้สนุกตลอดสองสามวันนี้ดีกว่า” กู่เวิ่นเทียนยื่นตั๋วเรือให้กู่หลิงเอ๋อร์

กู่หลิงเอ๋อร์ตามเฉินผิงมาที่เมืองนี้เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเฉินผิง ดังนั้น หากเธอร่วมเดินทางท่องเที่ยวไปกับปู่ของเธอ เธอจะไม่สามารถหาเฉินผิงพบ

“คุณปู่คะ หนู-”

แม้ว่าเธออยากจะปฏิเสธเพียงใด แต่เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

“หลานลังเลอะไรอยู่? หรือว่าหลานไม่อยากไปเที่ยวกับปู่? หลานไม่พอใจเพราะว่าปู่แก่แล้วใช่ไหม?” กู่เวิ่นเทียนถามด้วยสีหน้าหม่นหมอง

“ไม่ค่ะ ไม่” กู่หลิงเอ๋อร์โบกมือปฏิเสธทันที

“ถ้าไม่ใช่ หลานก็ควรไปกับพวกเรานะ”

กู่เวิ่นเทียนจับมือของเธอไว้โดยไม่ให้เธอได้มีทางเลือก

ไม่นาน พวกเขาทั้งหมดก็มาถึงที่ท่าเรือซึ่งเต็มไปด้วยปลาซาร์ดีน แม้ว่าจะมีเรือหลายลำจอดอยู่ที่นั่น แต่มีลำหนึ่งที่ดูใหญ่โตเป็นพิเศษ เห็นได้ชัดว่าเป็นการล่องเรือสุดหรูของกู่เวิ่นเทียนและพรรคพวก

เนื่องจากตั๋วล่องเรือลำนี้มีราคาที่สูงมาก ประตูทางขึ้นเรือจึงไม่มีผู้คนหนาแน่นมากนัก ยิ่งไปกว่านั้น ผู้โดยสารที่นี่ต่างแต่งตัวโดดเด่นและสวมเสื้อผ้าราคาแพง คนธรรมดาทั่วไปไม่มีปัญญาที่จะล่องเรือหรูเช่นนี้แน่

หลังจากที่ตรวจตั๋วเสร็จและขึ้นไปบนเรือ กู่หลิงเอ๋อร์เอาแต่หันไปรอบๆ เพื่อมองหาเฉินผิง

แต่อย่างไรก็ตาม ด้วยความหนาแน่นของฝูงชนจำนวนนับพัน การจะหาเฉินผิงเจอนั้นแทบไม่ต่างอะไรกับการงมเข็มในมหาสมุทร

“กู่หลิงเอ๋อร์ วันนี้หลานเป็นอะไรไป? กำลังมองหาใครอยู่เหรอ?” กู่เวิ่นเทียนเอ่ยถามเมื่อเห็นเธอเอาแต่หันไปหันมา

“ไม่มีอะไรค่ะ หนูก็แค่มองนู่นนี่ไปเรื่อยเท่านั้นเองค่ะ” กู่หลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อย

กู่หลิงเอ๋อร์ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือและมองดูเรือค่อยๆ แล่นออกไปด้วยความเป็นห่วงเฉินผิง

“ตกลง!” หนิงจื้อพยักหน้า

เมื่อเฉินผิงหันหลังและกำลังกลับเข้าไปในห้องโดยสาร ใครบางคนก็ตะโกนเรียกชื่อของเขาขึ้นมา “เฉินผิง!”

วินาทีถัดมาก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาเขา

เมื่อหันหลังมามองดู เขาขมวดคิ้วและได้พบกับซูเหวินจง กู่เวิ่นเทียน หลินเทียนหู่และชื่อเฟิ่งที่กำลังเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

เมื่อสถานการณ์มาถึงเช่นนี้ มันคงยากที่เขาจะแสร้งทำเป็นไม่รู้จักพวกเขา

เมื่อไม่มีทางเลือก กู่หลิงเอ๋อร์จึงเดินเข้ามารวมกลุ่มด้วย

เฉินผิงรีบเดินเข้าไปหาพวกเขาและทักทาย “คุณซู คุณกู่”

“เฉินผิง นี่มันช่างบังเอิญจริงๆ ที่มาเจอคุณที่นี่ เมื่อคืนฉันต้องประหลาดใจที่เห็นกู่หลิงเอ๋อร์ และวันนี้มาเจอคุณที่นี่อีก” กู่เวิ่นเทียนพูดด้วยความประหลาดใจ