หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1088

ความโกลาหลครั้งใหญ่ทำให้พ่อบ้านจงออกมาจากห้องของเขา

มีคนหลายสิบล้อมรอบเฉินผิง ทุกคนล้วนเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ รัศมีของพวกเขาทรงพลัง

พ่อบ้านจงเพ่งมองเฉินผิง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม “คุณเป็นใคร? ทำไมคุณถึงบุกเข้ามาในคฤหาสน์กลางดึกแบบนี้?”

“ให้ตายสิ! ทำไมพวกแกถึงเอาแต่พูดเหมือนกันไปหมด?” เฉินผิงโวย จากนั้นเขาก็สั่ง “ไปบอกให้กู่ไค่หยวนโผล่หัวมาที่นี่! บอกมันว่าเฉินผิงมาเพื่อสะสางเรื่องที่ยังค้างคากับเขา!”

ทันทีที่พ่อบ้านจงได้ยินชื่อของเฉินผิง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าชายที่กู่ไค่หยวนหวาดกลัวจะมาถึงจริงๆ

"ตอนนี้คุณกู่ไม่ได้พักอยู่ที่นี่ แกมาผิดเวลาแล้ว” เขาโกหก

“อ้างว่ามันไม่อยู่แค่คำเดียวก็คิดว่าฉันจะเชื่อยังงั้นเหรอ ฉันจะไปตามหามันเอง!”

หลังจากพูดอย่างนั้น เฉินผิงก็เข้าไปในคฤหาสน์เพื่อค้นหาด้วยตัวเอง

"หยุดมันเอาไว้!" คิ้วของพ่อบ้านจงขมวดเข้าหากัน

ในชั่วพริบตานั้น คนคุ้มกันกว่าสิบคนที่รายล้อมเฉินผิงก็เริ่มเคลื่อนไหว

พวกเขาทุกคนเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ที่เราจ้างมาในราคาแพง ด้วยจำนวนนับสิบคน อย่างน้อยพวกเขาก็คงจัดการกับเฉินผิงได้แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งเพียงใด ใช่ไหม?

แต่ในไม่ช้า พ่อบ้านจงก็ต้องนิ่งอึ้ง

เขาได้เห็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์หลายสิบคนซึ่งจ้างมาด้วยราคาสูงลิบลิ่ว ดิ้นรนอย่างสิ้นหวังต่อหน้าเฉินผิง

หลังจากเฉินผิงโบกมือ พวกเขาหลายคนก็ทรุดลงกับพื้น

เฉินผิงใช้เพียงไม่ถึงสามกระบวนท่า เหล่าปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ทั้งหมดก็ล้มลงกับพื้น และไม่สามารถยืนขึ้นได้อีกต่อไป

“กู่ไค่หยวนอยู่ที่ไหน” เฉินผิงถาม

"คุณกู่... คุณกู่... อยู่ข้างใน” พ่อบ้านจงพูดตะกุกตะกัก ชี้ไปที่คฤหาสน์เบื้องหน้า

เมื่อมองไปที่คฤหาสน์ เฉินผิงก็เหวี่ยงเขาออกไปด้านข้าง หลังจากนั้นพลังแห่งมังกรก็โคจรผ่านฝ่ามือขวา และฝ่ามือของเขาก็เริ่มเปล่งประกายสีทอง

เปรี้ยง!

“ผมไม่รู้จริงๆ คุณเฉิน พอคุณมาถึงก็เล่นงานคนของผมเสียยับ แถมถล่มบ้านของผมราบคาบ ตอนนี้ผมค่อนข้างจะสับสน” กู่ไค่หยวนพึมพำอย่างเสแสร้งด้วยท่าทีชวนโมโห

“ไอ้คนระยำ! นี่แกจะเล่นละครไปถึงไหน?”

เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าอย่างหุนหันพลันแล่นและชกเข้าใส่อีกฝ่าย

หมัดของเขาซัดเข้าที่กู่ไค่หยวนจนเขาเซถอยหลังไปหลายก้าว

ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินผิงต้องการให้กู่ไค่หยวนรักษากู่หลิงเอ๋อร์ เขาคงปลิดชีวิตกู่ไค่หยวนด้วยกระบวนท่าก่อนหน้านั้นแล้ว

“ผมไม่ได้เล่นละครจริงๆ นะครับคุณเฉิน เหตุการณ์ที่เกาะสะกดมังกรเป็นเรื่องเข้าใจผิด หนิงจื้อเป็นคนสั่งให้ผมทำอย่างนั้น เราไม่มีเรื่องต้องแค้นเคืองกัน ใช่ไหมครับคุณเฉิน?”

แม้จะบาดเจ็บจากหมัดนั้น แต่กู่ไค่หยวนก็ยังกัดฟันฝืนความเจ็บปวดและยังยิ้มได้อยู่

เมื่อเฉินผิงเห็นกู่ไค่หยวนยังมีท่าทีเป็นมิตร เขาก็อดนึกชื่นชมไม่ได้ ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะทนรับความอัปยศอดสูเช่นนี้ได้ แม้ว่าจะเป็นถึงคหบดีแห่งแดนพายัพก็ตาม

“ไม่มีเรื่องแค้นเคืองกันเหรอ? ตอนนี้แฟนของฉันยังไม่รู้สึกตัวเลย ทำไมแกถึงคิดว่าเราไม่มีเรื่องให้แค้นเคืองกัน ในเมื่อแกวางยาเรา” เฉินผิงแย้ง จ้องมองชายตรงหน้าอย่างเย็นชา