หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1094

“เฉินผิง...”

ด้วยความกลัวว่าเฉินผิงจะทำตัวเขาเองเจ็บจากแรงสะท้อนอีกครั้ง กู่หลิงเอ๋อร์จึงเกาะแขนเขาแน่น

เฉินผิงลูบมือของเธอพร้อมให้คำมั่น “ไม่เป็นไร คราวนี้ผมจะเปิดประตูให้ได้เลย!”

เฉินผิงนึกถึงสิ่งที่ชายชราพูด เขาหยุดใช้พลังวิญญาณและพลังมังกรเพื่อให้แน่ใจว่าเขาใช้เพียงความแข็งแกร่งทางกายเท่านั้น ระหว่างที่กล้ามเนื้อของเขาขยายตัวออก เขาเหวี่ยงกำปั้นตรงไปที่ประตูโลหะ

“หมัดเซิ่งกวง!”

ตูม!

เกิดเสียงดังอึกทึกในขณะที่กำปั้นของเขากระทบกับประตู แต่คราวนี้เขาไม่ได้กระเด็นไปด้านหลัง

เฉินผิงดีใจมากที่ความพยายามของเขาเป็นผล เขายังคงกระแทกกำปั้นเข้าใส่ประตูซ้ำๆ

หมัดแต่ละหมัดนั้นเสริมความแข็งแกร่งด้วยพลังกายของเขาเท่านั้น

ตูม! ตูม! ตูม!

ประตูโลหะสะเทือนมากขึ้นทุกครั้งที่ถูกกระแทก

"เกิดอะไรขึ้น?"

กู่ไค่หยวนตกใจจนทำแก้วไวน์หล่นลงพื้นเมื่อเขาเห็นแบบนั้น

“ระ-หรือว่าเฉินผิงกำลังพังหอคอยอยู่ครับ?” สีหน้าของพ่อบ้านจงก็ซีดลงเช่นกัน

"มาเถอะ! รีบไปดูเร็ว!”

กู่ไค่หยวนตะโกนขณะที่เขากระโดดลงมาจากระเบียงและวิ่งตรงไปยังหอคอยสะกดมาร

ตูม!

เมื่อเขามาถึงที่ด้านนอกหอสะกดมาร ประตูโลหะหนักก็พังลงมาพร้อมเสียงกัมปนาท

ฝุ่นละอองฟุ้งตลบเมื่อประตูโลหะกระแทกพื้น เขามองเห็นเฉินผิงเดินจับมือกู่หลิงเอ๋อร์ออกมาที่ด้านนอก

กู่ไค่หยวนรู้สึกตกตะลึงจนเขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“กะ-แกออกมาได้ยังไง”

จากนั้นลำแสงสีขาวก็ทะยานออกมาจากหอสะกดมาร เฉินผิงได้ยินเสียงชายชราในหัวของเขาพูด “ฮ่าๆๆ! ขอบใจมากไอ้หนุ่ม! หวังว่าสักวันหนึ่งเราจะพบกันอีกที่เขาเทียนโม๋!”

ไม่สิ ฉันไม่มีเวลาคิดเรื่องนั้นตอนนี้ กู่ไค่หยวนอยู่ตรงหน้าแล้ว ดังนั้นฉันต้องฆ่ามันก่อน!

กู่ไค่หยวนขมวดคิ้ว ดูเหมือนเขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างขณะที่เขากัดฟันแน่นพลางพึมพำไปด้วย “อย่าทำอย่างนี้เลยเฉินผิง ฉันสัญญาว่านับจากนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับแกอีก ถ้าแกไว้ชีวิตฉัน”

“ไว้ชีวิตแกเหรอ? ก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าแกไม่ได้คิดจะไว้ชีวิตฉันนะ!” เฉินผิงตวาดตอบกลับไป

เมื่อตระหนักว่าเฉินผิงจะไม่ปล่อยเขาไป กู่ไค่หยวนจึงหลับตาลงและพูดขึ้น “ก็ได้ เช่นนั้นเราจะตายตกตามกัน”

จากนั้นเขาก็เริ่มร่ายมนต์คาถา ทำให้บริเวณรอบๆ คฤหาสน์สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ตูม!

เสียงอื้ออึงดังก้องไปทั่วเมื่อตึกหลายหลังเริ่มพังตามๆ กัน และคฤหาสน์หรูหราก็กลายเป็นกองซากปรักหักพังในไม่กี่อึดใจ

ไม่กี่วินาทีต่อมา ก็มีลำแสงปรากฏขึ้นรอบตัวพวกเขาและพุ่งตรงขึ้นสู่ท้องฟ้า

จากนั้นลำแสงก็รวมกันเป็นลูกไฟที่แฝงพลังอันมหาศาล ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ร่างของกู่ไค่หยวน

ต่อจากนั้นเฉินผิงก็สัมผัสได้ว่าระดับพลังของรัศมีกู่ไค่หยวนพุ่งสูงขึ้นจนถึงขั้นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงสุด

เขาดูเหมือนกำลังเจ็บปวดอย่างมากจากใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเขา