หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1103

ในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตู จู้จื่อซานยืนอยู่ตรงหน้าซามูไรที่สวมใส่ชุดกิโมโนทั้งห้าคนที่กำลังถือดาบคาตานะ

พวกเขาเป็นนักฆ่าที่ตระกูลวาตานาเบะจากต่าวกั๋วส่งตัวมา

ในฐานที่ทุกคนเป็นปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นที่แปด สีหน้าของพวกเขาจึงทั้งเย็นชาและทะนงตน

“คนพวกนี้เป็นคนที่ตระกูลวาตานะเบะส่งมาครับ ประธานจู้” กั๋วเว่ยรายงาน “ผมไม่ได้ข่าวของเฉินผิงตั้งแต่สองสามวันก่อนแล้ว ก็เลยไม่กล้าส่งพวกมันออกไป ยิ่งไปกว่านั้น กระทรวงยุติธรรมก็ส่งคนมาเที่ยวตามหาพวกมันไปทั่วอีกต่างหาก”

จู้จื่อซานมองเหล่านักฆ่าที่ตระกูลวาตานาเบะส่งมา แล้วจู่ๆ ก็เหยียดยิ้มเยาะหยัน

“ถึงฉันจะเคยได้ยินเรื่องอิทธิพลของตระกูลวาตานาเบะในต่าวกั๋ว แต่ฉันก็ไม่อยากเชื่อเลยว่าลำพังห้าคนที่พวกเขาส่งมาที่นี่จะแข็งแกร่งถึงขนาดนั้น สิ่งนี้ใช่สะท้อนให้เห็นถึงอำนาจของพวกเขาหรือเปล่า?”

จู้จื่อซานเคลือบแคลงใจนักว่านักฆ่าทั้งห้าคนที่เป็นแค่ปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นที่แปด จะสามารถสังหารเฉินผิงได้หรือไม่

ถึงแม้ว่าปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นที่แปดจะห่างจากขั้นสูงสุดเพียงแค่ขั้นเดียวเท่านั้น ทว่าพลังระหว่างทั้งสองขั้นช่างความแตกต่างกันเหลือคณานับ

ขณะเดียวกันก็สามารถกล่าวได้ว่าปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นสูงสุดห่างจากเจ้ายุทธ์เพียงแค่ครึ่งขั้น แต่พลังของพวกเขาแต่ละคนกลับห่างกันคนละโลก

และเจ้ายุทธ์ครึ่งขั้นกับเจ้ายุทธ์ก็เป็นระดับขั้นที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เจ้ายุทธ์น่าจะมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะจัดการสำนักของเขาเองในจิงตูได้

“ไอ้เวรเอ๊ย!” ซามูไรคนหนึ่งโพล่งออกมาพลางจ้องจู้จื่อซานตาเขม็ง “ตระกูลวาตานาเบะมีปรมาจารย์อยู่มากมาย ไม่จำเป็นต้องระดมเหล่ายอดฝีมือของพวกเราเพียงเพื่อฆ่าคนต้าซย่าตัวเล็กๆ หรอก”

เพี๊ยะ!

จู้จื่อซานโบกมือเพียงครั้งเดียว ก็ระเบิดพลังเข้าปะทะใบหน้าของซามูไรแล้วแรงปะทะก็ส่งให้เขาลอยกระเด็นกลับไป

“ถ้าไม่ใช่เพราะฉันล่ะก็ ตอนนี้พวกแกคงได้ติดคุกกันไปนานแล้ว!” จู้จื่อซานแผดเสียง “กล้าดียังไงมาเถียงฉัน?”

เขาไม่ได้ใส่ใจพวกมันให้มากนัก เพราะพวกมันเป็นปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นที่แปดเพียงแค่หยิบมือหนึ่งเท่านั้น

“ฟังฉันให้ดีๆ!” มาซาโอะคำรามด้วยความโกรธ หน้าตาบึ้งตึงของเขาแลดูน่าหวาดกลัว “ฉันไม่สนหรอกว่าตระกูลวาตานาเบะในต่าวกั๋วจะมีอำนาจสักแค่ไหน ตอนนี้พวกเราอยู่บนแผ่นดินต้าซย่า ถ้าหากแกอยากรอดชีวิตกลับบ้านไปล่ะก็หัดข่มจิตข่มใจเสียบ้างเถอะ อย่าได้มาทิ้งชีวิตเอาไว้ที่นี่ก่อนจะเสร็จสิ้นภารกิจของแกเสียเล่า”

เหล่าซามูไรจากต่าวกั๋วหวาดกลัวมากเสียจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ ถึงตระกูลวาตานาเบะจะมีอำนาจสักเพียงใด พวกเขาก็ไม่กล้าต่อต้านเจ้าหน้าที่ของรัฐหรอก มาซาโอะที่เป็นตัวแทนของต่าวกั๋วไม่ยอมให้พวกเขาแสดงท่าทีไม่เคารพยำเกรงเป็นอันขาด

“ขอรับนายท่าน!” เหล่าซามูไรรีบตอบขึ้นมาพร้อมกัน

“คุณไม่จำเป็นต้องลงโทษพวกมันเพราะเห็นแก่ผมหรอกคุณมาซาโอะ อย่างไรเสียผมก็จัดการเรื่องที่คุณขอร้องมาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้คุณก็พาพวกมันไปได้แล้ว”

จู้จื่อซานต้องแบกรับความเสี่ยงเป็นอันมากในการลักลอบพานักฆ่าเข้ามาในประเทศ และอยากจะกำจัดเผือกร้อนในยามนั้นมากทีเดียว

จนกว่ามาซาโอะจะพาคนพวกนี้ออกนอกประเทศไปแล้วนั่นแหละ จู้จื่อซานถึงจะหายใจได้อย่างโล่งอกในที่สุด

“ผมหวังว่าคุณจะคอยจับตาดูเฉินผิงไม่ให้คลาดสายตานะครับ ประธานจู้” มาซาโอะพูดอย่างเป็นมิตร “เพราะยังไงแล้ว คุณก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าฆ่ามันเหมือนกัน ผมพูดถูกไหมล่ะ?”

จู้จื่อซานโบกมือ “ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าเฉินผิงอยู่ที่ไหน? คุณน่าจะไปสืบดูเองนะ”