หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1112

“ฉันรู้ว่าจะทำให้พวกมันยอมพูดได้ยังไงแล้วล่ะ โคอิจิ” ฮิโรจิรีบพุ่งเข้าไปชั้นในสุดของอาคารที่พักอาศัยในหุบเขายา

สักครู่ก็มีเสียงร้องไห้จ้าดังขึ้นมาให้ได้ยิน ก่อนที่เขาจะปรากฎตัวอีกครั้งพร้อมเด็กสองคนในอ้อมแขน

เด็กน้อยกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“ปล่อยลูกฉันไปนะ! ปล่อยพวกเขาไป!” หญิงวัยกลางคนที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงพุ่งใส่เขา เธอไม่สนใจว่าเขาจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน เธอเป็นแค่มารดาคนหนึ่งที่อยากได้บุตรของตนเองกลับคืนมาก็เท่านั้น

ดังนั้นเธอจึงวิ่งเข้าไปหาเขาด้วยหมายจะพาบุตรของเธอกลับมา

แน่นอนว่าเธอย่อมไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับฮิโรจิ ฉะนั้นเธอจึงได้แต่กัดเข้าที่แขนของเขาแทน

ดังคำกล่าวที่ว่า เมื่อพยายามที่จะช่วยเหลือบุตรของตนเอง มารดาก็จะมีเรี่ยวแรงอันน่าเหลือเชื่อ

เห็นได้ชัดว่าหญิงวัยกลางคนจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนพรากบุตรไปจากเธอทั้งนั้น

เธอใช้เรี่ยวแรงอันบ้าคลั่งสร้างความเจ็บปวดให้แก่แผลถูกกัดที่เต็มไปด้วยโลหิตบนแขนของฮิโรจิ

เมื่อเขาเห็นเช่นนั้นฮิโรจิ ก็รู้สึกเดือดดาลเสียจนเตะผู้หญิงคนนั้นออกไป

เมื่อพวกเธอเห็นเช่นนั้น กู่หลิงเอ๋อร์กับเสี่ยวหลานก็รีบคว้าตัวเธอเอาไว้ทันที น่าเสียดายที่หญิงผู้นั้นเป็นแค่คนธรรมดาสามัญ ดังนั้นย่อมไม่มีทางที่เธอจะรอดชีวิตจากพลังเตะของฮิโรจิได้

พวกเธอเห็นโลหิตที่กำลังหลั่งรินออกจากจมูกและปากพร้อมดวงตาเบิกโพลง เธอหยุดหายใจไปนานแล้ว

เมื่อเขาเห็นเช่นนั้น ซูฉางเซิงก็พลันโกรธจัดขึ้นมาทันที “ปล่อยเด็กพวกนั้นไปซะ! พวกเขาเป็นแค่คนธรรมดาสามัญที่ไม่รู้วรยุทธ์อะไรเลย! แกทำเรื่องต่ำช้าแบบนั้นได้ยังไงกัน?”

มีคนธรรมดาสามัญตั้งมากมายที่อาศัยอยู่ในหุบเขายา บริเวณที่ฮิโรจิบุกเข้าไปจับตัวเด็กเมื่อสักครู่นี้เป็นพื้นที่พักอาศัยของคนธรรมดาสามัญ

“แม่... แม่ฮะ...” เด็กน้อยร้องไห้หามารดาเสียงดังลั่น โดยหารู้ไม่ว่ามารดาของพวกเขาจะไม่อยู่เคียงข้างพวกเขาอีกต่อไปแล้ว

การกระทำชั่วช้าน่ารังเกียจของฮิโรจิ ทำให้คนของหุบเขายาต่างรู้สึกโกรธแค้น

ในตอนนั้นเอง ความหวาดกลัวในใจของพวกเขากลับถูกแทนที่ด้วยความโกรธแค้นชิงชังอันไร้ที่สิ้นสุดสายหนึ่งและเจตจำนงสังหาร

“คุณหลง...” ซูฉางเซิงรีบวิ่งเข้าไปหาหลงอู่

ฮิโรจิจ้องมองผู้ที่เพิ่งจะมาถึง “แกเป็นใครกันน่ะ?”

หลงอู่ไม่สนใจมัน ทว่ากลับมองไปที่เด็กๆ จากนั้นเขาก็ออกคำสั่งว่า “พาเฉินผิงมาที่นี่”

“คุณหลง? ถ้าหากจ้าวหุบเขามาล่ะก็ เขา...” ซูฉางเซิงจ้องมองไปที่พวกซามูไร

เขาเกรงว่าเฉินผิงจะไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้จากต่าวกั๋วได้

อย่างไรเสีย ซามูไรทั้งห้าคนนั้นก็เป็นปรมาจารย์ขั้นที่แปด ไม่เพียงเท่านั้น เขายังสัมผัสได้ว่าฮิโรจิเป็นถึงปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นสูงสุด

“เรียกเขามาเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นหากเขารู้เรื่องนี้ เขาคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้” หลงอู่เข้าใจดีว่าเฉินผิงเป็นคนเช่นใด

ถ้าหากเขารู้ว่าผู้คนมากมายรวมไปถึงเด็กๆ ต้องสังเวยชีวิตเพื่อช่วยเขาไว้ เฉินผิงคงจะโทษตัวเองไปชั่วชีวิตเป็นแน่