หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1116

เฉินผิงรู้ว่าคนพวกนี้ไม่สามารถหลบหนีไปจากวงแหวนอาคมของเขาได้ ถึงจะไม่รู้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหน แต่เขารู้ว่าพวกมันจะต้องอยู่ใกล้ๆ นี่แหละ

เพียงโบกมือครั้งเดียว กระบี่พิฆาตมังกรก็ปรากฎอยู่ในมือของเขา

เฉินผิงถือกระบี่พิฆาตมังกรแล้วสำแดงวิชากระบี่เก้าเงา ไม่นานเฉินผิงก็พบตัวทั้งสี่คนและแต่ละคนก็อยู่กันคนละมุม

กระบี่พิฆาตมังกรในมือกวัดแกว่ง ก่อให้เกิดเงานับหมื่นที่แผ่ปราณกระบี่อันน่าเกรงขามออกมา ราวกับว่ากำลังพยายามทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างภายในวงแหวนอาคม

พรวด! พรวด!

โลหิตสาดกระเซ็นตกลงบนพื้น ไม่นานซามูไรของต่าวกั๋วไม่กี่คนก็เผยตัวออกมา

ทุกคนต่างได้รับบาดเจ็บ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะใช้ดาบคาตานะในมือตนเองเพื่อต่อสู้เอาชีวิตรอด แต่ก็เปล่าประโยชน์

เฉินผิงมองฮิโรจิด้วยแววตาดำมืด ดวงตาสองข้างส่องประกายสังหารอันเยียบเย็นออกมา

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าฮิโรจิสังหารเด็กทั้งสองคน เฉินผิงก็สาบานว่าจะต้องให้ฮิโรจิชดใช้

ฉัวะ!

เฉินผิงตวัดกระบี่พิฆาตมังกรในมือของตนเอง

“อ๊าก!”

ฮิโรจิแผดเสียงร้องขึ้นมาทันที แขนข้างหนึ่งถูกฟันขาดครึ่งพร้อมโลหิตที่สาดกระเซ็นออกมา

“ฮิโรจิ?” หลังจากเห็นฮิโรจิพี่รองของตนถูกฟันแขนจนขาดอย่างโหดเหี้ยม ฮิโรโซะก็ร้องเรียกขึ้นมา จากนั้นเขาก็ร้องตะโกนว่า “พวกเราต้องร่วมมือกันสกัดมิให้เฉินผิงเข้ามาใกล้พวกเราได้!”

ในตอนนั้นมีเงาสายหนึ่งวูบผ่านสายตาของทุกคนไป เฉินผิงปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฮิโรโซะในไม่กี่วินาที

“แกคิดว่าฉันจะเข้าใกล้พวกแกไม่ได้ เพียงเพราะแกพูดแบบนั้นหรือไง?” เฉินผิงแค่นเสียง

ฮิโรโซะตกใจพลางเขวี้ยงหมัดไปทางเฉินผิงโดยไม่รู้ตัว

เฉินผิงยื่นมือไปคว้าข้อมือของฮิโรโซะเอาไว้

แคร็ก!

แคร๊ง! แคร๊ง! แคร๊ง!

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามสักแค่ไหน ก็ไม่สามารถทลายการป้องกันของเฉินผิงได้

“ฮิโรจิ ฮิโรโซะ ไปช่วยพวกมันทีสิ...”

โคอิจิได้แต่สั่งให้ฮิโรจิกับฮิโรโซะที่เสียแขนกันไปคนละข้างออกไปช่วย

ซามูไรทั้งสี่คนร่วมมือกันแล้วซัดพลังลมปราณระลอกหนึ่งเข้าปะทะกับตาข่ายวัชระ ทำให้ประกายแสงของตาข่ายวัชระยิ่งสว่างเจิดจ้ายิ่งกว่าเดิม

เฉินผิงสัมผัสได้ถึงพลังกดดันอันท่วมท้นอย่างไม่เคยมีมาก่อนกำลังกดทับลงบนตัวเขา ยิ่งไปกว่านั้น ตาข่ายวัชระก็กำลังหดตัวเพราะมันบดขยี้ร่างของเขาในชั่วเสี้ยววินาที

ไม่นาน ร่างของเฉินผิงก็ถูกบีบจนเป็นรูปทรงกลม ทั่วทั้งร่างของเขากลับบิดเบี้ยวอย่างอมนุษย์

“เอาล่ะ ตอนนี้มันหนีไม่รอดแล้ว รีบมาช่วยฉันเร็วเข้าสิ...”

โคอิจิถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะเขารู้ว่าตอนนี้เฉินผิงไม่มีทางหนีรอดได้ ไม่ว่ามันจะพยายามสักเพียงใดก็ตาม