หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1133

“ตอนนี้แกก็รู้แล้วว่าเราเป็นคนของตระกูลหนิง แกก็ควรจะถอยไปก่อนที่จะถูกจับได้และต้องทรมาน!” ปรมาจารย์ยุทธ์อีกคนตะโกนออกมา

เฉินผิงเย้ยหยัน “จะเป็นไงถ้าผมฆ่าพวกคุณไปสักคนนึง? ผมชี้ทางสว่างให้กับคุณแล้วนะ แต่คุณก็ยังเลือกจะหาเรื่องใส่ตัว…”

จากนั้นเขาก็พุ่งไปข้างหน้าและปล่อยหมัดใส่ปรมาจารย์ยุทธ์คนที่เพิ่งพูดออกมาเมื่อครู่นี้

ก่อนที่ชายคนนั้นจะทันได้ทำอะไร เขาก็รู้สึกถึงพลังมหาศาลพุ่งเข้าใส่เขา และร่างทั้งร่างของเขาก็กระเด็นลอยไปข้างหลังทันที

หน้าอกของเขายุบ ดวงตาเบิกกว้าง และเขาไม่หายใจอีกต่อไปแล้ว

ปรมาจารย์ยุทธ์คนอื่นถึงกับตื่นตะลึง

“แก… แกไม่ควรจะวู่วามแบบนี้เลย…”

พวกเขากลัวขึ้นมานิดหน่อย

เฉินผิงเย้ย “อ้อ งั้นพวกคุณก็วู่วามได้ แต่ผมห้ามทำงั้นเหรอ?”

เมื่อพูดจบ เขาก็หายวับไป

จากนั้นเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดก็ดังก้องไปทั่วบริเวณ

ปรมาจารย์ยุทธ์ไม่สามารถต้านทานการโจมตีของเฉินผิงได้แม้แต่ครั้งเดียว!

รอยยิ้มพาดผ่านใบหน้าของเฉินผิงขณะเขาจ้องมองชายเหล่านั้นตายอย่างน่าสยดสยอง ด้วยตระหนักรู้ว่าเขาค่อยๆ พัฒนาขึ้นไม่ว่าจะในแง่ของความสามารถหรือประสบการณ์การต่อสู้

ตราบใดที่ฉันฝึกหนัก มันก็มีหวังที่จะช่วยเหลือแม่และซูอวี่ฉีก่อนจะถึงปีใหม่นี้!

จากนั้น เฉินผิงก็เดินเหยียบซากศพของเหล่าปรมาจารย์ยุทธ์พวกนั้นเข้าไปในหอคอยสะกดมาร

ทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็รู้สึกสบายไปทั้งตัวอย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับว่าเขาได้จุ่มตัวเองลงไปในบ่อน้ำพุร้อน

ในเวลาเดียวกันนั้น หนิงจื้อนั่งขัดสมาธิอยู่บนชั้นสามของหอคอยสะกดมาร พลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเขาดูดซับออร่าจากหอคอยแห่งนี้เข้าไป

ขณะที่เขากำลังหมกมุ่นอยู่กับการฝึกพลังของเขา จู่ๆ ก็สัมผัสได้ถึงคลื่นออร่าที่พุ่งเข้าหาเขาอย่างคุกคาม

เขาลืมตาขึ้นมาและจับจ้องไปที่บันไดตรงหน้าเขา

ตุบ... ตุบ... ตุบ...

หนิงจื้อขมวดคิ้วขณะได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากบันได

ถ้ามีคนฝ่าฝืนเข้ามาในหอคอย คนของฉันก็คงจัดการห้ามไปแล้วแน่ๆ ใครจะสามารถฝ่าด่านการป้องกันอันว่องไวของปรมาจารย์ยุทธ์เป็นฝูงอย่างนั้นได้กันล่ะ? ถึงคนคนนั้นจะทำสำเร็จ มันก็น่าจะมีเสียงการต่อสู้อะไรดังขึ้นมาบ้างสิ แต่ฉันกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

แถวๆ นี้ คนเดียวที่สามารถกำจัดคนของฉันได้โดยไม่ส่งเสียงอะไรและฝ่าเข้ามาในหอคอยสะกดมารได้ก็มีแต่สมาชิกในตระกูลหลัวเท่านั้นเอง

ถ้าเกิดเขาฆ่าฉันตายขึ้นมา ฉันก็จะไม่มีโอกาสจะบอกตระกูลหนิง และพวกเขาก็จะไม่แม้แต่สงสัยตระกูลหลัวเลยด้วยซ้ำ!

แต่ทว่า ทางออกเดียวของหอคอยสะกดมารคือประตูหน้าเท่านั้น ไม่มีทางอื่นให้ออกไปจากที่นี้ได้นอกจากทางนั้นทางเดียว

เขาขบกรามแน่น ดวงตาเขาส่องประกายเย็นชาขณะที่จ้องไปยังบันได

ไม่นานนัก ร่างหนึ่งก็ปรากฏ หนิงจื้อถึงกับอึ้งไปเมื่อได้เห็นอย่างชัดเจนว่าใครเข้ามา

“นี่แกเองเหรอ?” เขาถามออกมาด้วยดวงตาเบิกกว้าง

“ใช่สิ นี่ผมเอง คุณคิดว่าจะเป็นใครซะล่ะ?”

เฉินผิงส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

ทันใดนั้น หนิงจื้อก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าๆๆ! ฉันกำลังคิดจะไปตามหาแกอยู่พอดี ไม่นึกเลยว่าแกจะมาที่นี่เองซะได้”

เขามีพลังระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นสูงสุดแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวเฉินผิงเลย

กระนั้น สิ่งที่หนิงจื้อไม่รู้ก็คือความสามารถของเฉินผิงนั้นไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว และเขาก็ยังไม่รู้ด้วยว่าเฉินผิงเพิ่งจะสังหารกั๋วเว่ยมา

เมื่อเห็นว่าหนิงจื้อหัวเราะออกมาและดูไม่ยินดียินร้ายอะไร เฉินผิงก็ถามออกมาเรียบๆ ว่า “ดูเหมือนคุณจะมั่นใจในตัวเองมากเหลือเกินนะ”