หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1137

ร่างเฉินผิงกระแทกลงบนพื้นอย่างรุนแรงทำให้เกิดเป็นเหมือนหลุมอุกกาบาตขนาดใหญ่ยักษ์

คฤหาสน์ที่กำลังก่อสร้างอยู่นั้นกลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว

เลือดกระอักออกมาจากปากเฉินผิง และบนตัวเขายังมีบาดแผลที่น่าสยดสยองอีกด้วย

“ฮ่าๆๆ! ทำได้แค่นี้เหรอ?”

หนิงจื้อกลับมาเป็นร่างปกติและล้อเลียนเฉินผิงอยู่

เฉินผิงลุกขึ้นช้าๆ เขาเช็ดเลือดออกไปและยิ้ม

หนิงจื้อผงะไปเมื่อเห็นเฉินผิงยิ้ม “ความตายมารออยู่ตรงหน้าแล้ว แกยังจะยิ้มได้อยู่อีกเหรอ?”

“รู้ได้ไงว่าความตายนั่นมารอผม?”

เฉินผิงยิ้มเย็นชาและยื่นมือออกไป ทันใดนั้น กระบี่พิฆาตมังกรก็ปรากฏขึ้นในมือเฉินผิง

กระบี่นั้นมีเปลวเพลิงและมันก็ทำให้ท้องฟ้าครึ่งหนึ่งฉาบไปด้วยสีแดงสด

“ฮึ่ม! แกใช้กระบี่นั้นทำร้ายฉันไม่ได้หรอกน่า” หนิงจื้อเย้ยหยัน

หนิงจื้อเปลี่ยนร่างของเขาให้กลายเป็นเวทย์มนตร์อีกครั้ง

“เงาทั้งเก้า...”

เฉินผิงหมุนตัว หลังจากนั้นร่างเดียวของเขาก็พลันกลายเป็นสอง และจากสองก็กลายเป็นสาม…

สุดท้ายแล้วก็มีร่างของเฉินผิงที่เหมือนกันทุกประการยืนอยู่ตรงหน้าหนิงจื้อทั้งหมดหกร่าง และทั้งหกร่างก็มีกระบี่พิฆาตมังกรอยู่ในมือด้วย

นาทีนั้น เวทย์มนตร์ของหนิงจื้อกลายร่างเป็นฝ่ามือขนาดยักษ์อีกครั้งก่อนจะกระแทกลงไปบนตัวเฉินผิง

เฉินผิงหกคนปะทะกับฝ่ามือยักษ์ทั้งหกฝ่ามือ

ทุกฝ่ามือล้วนแต่มีคลื่นพลังลมปราณอยู่ในนั้น

ตูม!

ฝ่ามือกระแทกลงมา

เฉินผิงยกกระบี่พิฆาตมังกรขึ้นและตะโกนว่า “ออกมาเลย… ไฟแห่งวิญญาณ!”

เปลวเพลิงขนาดมหึมาลุกท่วมกระบี่พิฆาตมังกรทั้งหกเล่มในทันที ไฟนั้นพุ่งขึ้นไปสู่ท้องฟ้าสูงราวสิบเมตร

และเปลวเพลิงก็พุ่งเข้าแทงฝ่ามือยักษ์เหล่านั้นทันที

“อ้าก!”

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดสาหัสดังก้อง และฝ่ามือก็หายไปอย่างรวดเร็ว

ต่อมา ร่างของมนุษย์ก็ปรากฏขึ้น แต่มันลุกท่วมไปด้วยเปลวไฟ

เพี้ยะ!

เพี้ยะ! เพี้ยะ! เพี้ยะ!

เฉินผิงตบหน้าทั้งสองฝั่งของหนิงจื้อจนหน้าหนิงจื้อบวมเป่งราวกับหัวหมู

เฉินผิงตั้งใจจะทำให้หนิงจื้ออับอายขายหน้าจนกว่าการป้องกันทางใจของหนิงจื้อจะพังทลายลงไปอย่างสิ้นเชิง

ครั้งต่อไปที่หนิงจื้อเจอเฉินผิง เขาจะต้องรีบหนีเอาชีวิตรอด

เพราะหนิงจื้อเป็นส่วนหนึ่งในตระกูลหนิงแห่งจิงตู เฉินผิงจึงไม่ได้คิดว่าจะสังหารเขาทิ้ง

ถ้าเฉินผิงอยากช่วยแม่และซูอวี่ฉี มันก็ฉลาดกว่าที่จะไม่สร้างศัตรูในจิงตูเพิ่มขึ้นมาอีกราย

ตระกูลหลงกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้นั้นก็เพียงพอแล้วที่เฉินผิงจะรับมือได้ไหว

เมื่อเฉินผิงทำร้ายซามูไรจากต่าวกั๋วไปแล้ว แถมยังเด็ดหัวกั๋วเว่ยไปด้วย มันก็เป็นคำเตือนให้เหล่าตระกูลที่ทรงอิทธิพลในจิงตูได้รับรู้แล้วว่าเขาไม่ใช่คนที่พวกเขาจะมาแหยมด้วยได้ง่ายๆ

หลังจากตบไปนับครั้งไม่ถ้วน ใบหน้าของหนิงจื้อก็บวมเป่งจนแทบจำไม่ได้

ดวงตาเขาหรี่ลงจนดูเหมือนหมาที่โดนผึ้งรุมต่อยมา

ต่อมาเฉินผิงก็ปล่อยเขา หนิงจื้อร่วงลงไปกองกับพื้นเหมือนศพหมา

“คุณมันไม่มีค่าพอจะเป็นคู่ต่อสู้ของผมเลยนะ ไปซะ! ถ้ากล้ายั่วโมโหผมอีก คราวหน้าผมจะฆ่าคุณ” เฉินผิงขู่ขณะจ้องมองหนิงจื้อ

สิ้นคำนั้น เฉินผิงก็เดินเข้าไปในหอคอยสะกดมาร