หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1212

แสงสว่างปกคลุมร่างของหนิงจื้อ เขารู้ว่าเฉินผิงได้กางวงแหวนอาคมไว้รอบหอสะกดมาร

ขณะที่เขาเดินไปยังหอคอยอย่างระมัดระวัง สายฟ้าก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า

ตูม!

หลุมขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นต่อหน้าหนิงจื้อ ตามมาด้วยเสียงระเบิดดังสนั่น

โชคดีที่หนิงจื้อหลบการโจมตีได้ทันท่วงที มิฉะนั้นเขาคงถูกสายฟ้าฟาดเข้าให้

“บ้าจริง เขาวางวงแหวนกับดักสังหารเอาไว้รอบๆ หอคอย โชคดีที่ฉันเตรียมใจไว้แล้ว!” หนิงจื้อสบถเมื่อเห็นหลุมลึกที่อยู่ตรงหน้า

ฝ่ามือของเขาเริ่มส่องแสง จากนั้นเขาก็ปล่อยหมัดไปข้างหน้า

ครืน!

พลังในพื้นที่ข้างหน้าเขาเริ่มผันผวน และวงแหวนกับดักสังหารของเฉินผิงก็ถูกเผยออกมา

สายฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนส่องประกายภายในกับดักแห่งความตาย

“เป็นการสร้างวงแหวนกับดักสังหารที่น่าทึ่งจริงๆ!” หนิงจื้อจ้องมองที่กับดักด้วยสายตาจริงจัง

เขาไม่ได้คิดจะยอมถอย เพราะหอคอยสะกดวิญญาณอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

"พวกแกกำลังรออะไรกันอยู่? ทำลายกับดักนั่นได้แล้ว!” หนิงจื้อออกคำสั่ง

ยอดฝีมือของตระกูลหนิงก้าวไปข้างหน้าและปลดปล่อยพลังลมปราณทั้งหมดของพวกเขา

ตูม!

วงแหวนกับดักสังหารของเฉินผิงแตกกระจายเป็นล้านเสี่ยง ตามด้วยเสียงระเบิดดังก้องราวกับว่ากับดักนั้นเป็นกระจก

พวกเขาเป็นกึ่งเจ้ายุทธ์ ดังนั้นวงแหวนกับดักจึงไม่อาจใช้รับมือกับพวกเขาได้!

ริมฝีปากของหนิงจื้อเหยียดยิ้ม เมื่อเขาเห็นว่ากับดักมรณะถูกทำลาย

“แค่นี้หยุดฉันไม่ได้หรอก!”

เขาเดินไปที่หอคอยสะกดมารและเตะเข้าที่ประตู

กระนั้นลูกเตะของเขาก็ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับประตูของหอสะกดมาร

มีแสงวูบวาบปรากฏขึ้นที่ประตู จากนั้นหนิงจื้อก็กระเด็นไปด้านหลัง

"ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?" ติงปู้ต้าตอบอย่างใจเย็น

ติงปู้ต้ากังวลเรื่องความปลอดภัยของเฉินผิง แต่แล้วเขาก็รู้สึกใจชื้นขึ้นทันทีหลังจากได้เห็นวงแหวนอาคมอันแข็งแกร่งที่รายล้อมหอสะกดมาร

ติงปู้ต้ารู้ว่าเขาไม่สามารถเปิดประตูได้แม้ว่าเขาจะเป็นเจ้ายุทธ์ก็ตาม สำหรับคนเหล่านี้ยิ่งแล้วใหญ่

หอคอยสะกดมารไม่ใช่สิ่งธรรมดาสามัญ

"คุณหนิง เราควรทำยังไงดี?” ลูกน้องคนหนึ่งถาม

หนิงจื้อเพ่งดูหอสะกดมารอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูด “พวกแกสองคนเฝ้าที่นี่ไว้ เราจะพาตาเฒ่าพวกนี้ไปกับเรา เฉินผิงอยู่ในนั้นตลอดไปไม่ได้หรอก เราสามารถใช้ไอ้แก่พวกนี้ขู่เขาเมื่อเขาเผยตัวออกมาแล้ว ในเมื่อหมู่บ้านคนโฉดยืนกรานที่จะปกป้องเขา เฉินผิงกับคนพวกนี้จึงต้องเกี่ยวข้องกันอย่างใกล้ชิดเป็นแน่!”

หลังจากส่งชายสองคนไปยืนเฝ้าหอสะกดมารแล้ว หนิงจื้อก็จับผู้คนในหมู่บ้านคนโฉดไปกับเขาเพื่อใช้เป็นตัวประกัน

หมู่บ้านคนโฉดกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง กลิ่นเหม็นคาวเลือดคละคลุ้งในอากาศขณะที่ซากศพเกลื่อนไปทั่ว

แม้จะมีชื่อเสียงโด่งดังตั้งแต่ที่ก่อตั้งขึ้นเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว แต่หมู่บ้านคนโฉดก็ถูกทำลายอย่างง่ายดายในชั่วข้ามคืน

ข่าวการล่มสลายของหมู่บ้านคนโฉดและเรื่องที่สี่คนโฉดถูกจับตัวแพร่สะพัดไปทั่วยุทธภพ