หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1284

เมื่อเห็นสีแดงประดุจโลหิตบนร่างของเฉินผิงค่อยๆ จางหายไป หนิงต้าไห่ก็รู้สึกปีติยินดี เฉินผิงใกล้จะตายแล้ว! ฉันล่ะอยากให้ทุกคนได้เห็นเสียจริงๆ เชียว!

ชั่วอึดใจต่อมา ร่างของเฉินผิงก็เริ่มที่จะกระพริบวูบวาบอีกครั้ง เขารับเอาพิษโลหิตไปจนสิ้น “พิษโลหิตที่แกว่า ช่างเป็นของดีจริงๆ!”

แววตาของเฉินผิงเต็มไปด้วยความกระหายอยาก จากนั้นพลังก็ระเบิดออกจากร่างของเขา

เมื่อเป็นเช่นนั้น หนิงต้าไห่และทุกคนก็ตื่นตะลึงอย่างถึงที่สุด

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเราเห็นอยู่ชัดๆ ว่าร่างของมันถูกพิษโลหิตกล้ำกราย! มันจะไม่เป็นอะไรเลยได้ยังไงกัน? ยิ่งไปกว่านั้น พลังของมันถึงกับแข็งแกร่งขึ้นอีกต่างหาก!

“กะ แกไม่กลัวพิษโลหิตงั้นเหรอ?” หนิงต้าไห่มองเฉินผิงอย่างไม่เชื่อสายตา

เฉินผิงฉาบรอยยิ้มเยาะเอาไว้บนใบหน้าพลางตอบว่า “ฉันลืมบอกแกไปเลยว่าฉันเป็นจ้าวหุบเขายา แกคิดว่าฉันจะต้องกลัวพิษโลหิตรึไง?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หนิงต้าไห่ก็รู้สึกตกตะลึง เพราะเขาไม่รู้ว่าเฉินผิงเกี่ยวข้องสัมพันธ์กับหุบเขายา

แต่ก็มีบางคนที่ตระหนักถึงเรื่องนี้ อย่างไรเสียหุบเขายาก็มักจะปฏิบัติตามคำสั่งของเฉินผิงมาโดยตลอด

“พวกเราลืมไปเสียสนิทเลยว่าเฉินผิงคือจ้าวหุบเขายา! ทุกคนล่วงรู้เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับหุบเขายา แล้วเฉินผิงจะกลัวพิษได้ยังไงกันเล่า?”

“หนิงต้าไห่อวดดีผิดคนแล้ว เขาจบเห่แล้วล่ะ!”

“โว้ว ฉันล่ะสงสัยนักเชียวว่าเฉินผิงยังมีตำแหน่งอะไรอีกไหม”

ทุกคนเอ่ยกระซิบกระซาบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ทว่ากลับไม่มีใครรู้ว่าสาเหตุที่พิษโลหิตไม่ได้ผลกับเขา หาใช่เพราะเขาคือจ้าวหุบเขายา

เขาเพียงแค่ไม่อยากให้ใครทราบเรื่องที่เขาฝึกจิตตวิสุทธิ

สีหน้าของหนิงต้าไห่กลับแลดูสิ้นหวัง เรื่องในวันนี้คงยากจะจัดการได้แล้ว ในเมื่อพิษโลหิตไม่ได้ผลกับเฉินผิง เห็นทีฉันคงต้องทุ่มทุกอย่างไปกับมันเสียแล้วล่ะ!

“แกยังมีความสามารถอะไรอีกไหม?” เฉินผิงกำหมีดสีทองของตนเอง

จากนั้น ก็มีมังกรทองปรากฏกายขึ้นแล้วเริ่มพันรอบแขนของเฉินผิงเอาไว้ นั่นคือพลังมังกรในขั้นสูงสุด

“หมัดเซิ่งกวง!” เฉินผิงร้องตะโกนก่อนจะเขวี้ยงหมัดใส่หนิงต้าไห่

มังกรทองกู่ร้องคำรามพลางพุ่งเข้าใส่หนิงต้าไห่

แคร๊ง! แคร็ง!

ตุ้บ!

ทุกคนต่างมองเฉินผิงด้วยความหวาดกลัว เพราะไม่อยากเชื่อสิ่งที่พวกเขาเพิ่งจะได้พบเห็น พลังที่อัดแน่นอยู่ในหมัดเดียวนั้นช่างบ้าคลั่งนัก!

โลหิตไหลลงมาจากมุมปากของหนิงต้าไห่ จากนั้นเขาก็มีสีหน้าซีดขาว

“พวกแก หลีกไปซะ!” หนิงต้าไห่รู้สึกโกรธมากเสียจนผลักหนิงจื้อไปข้างๆ

หลังจากเดินมาข้างหน้าสองก้าว หนิงต้าไห่ก็ถลึงตามองเฉินผิงแล้วสูดหายใจลึกๆ หลังจากนั้น เขาก็ซัดฝ่ามือใส่หน้าอกของตนเอง

ทันใดนั้น เขาก็กระอักโลหิตออกมาคำหนึ่ง

จากนั้นหนิงต้าไห่ก็โบกมือกลางอากาศ ราวกับว่าเขากำลังร่ายเวทย์อะไรสักอย่าง

หลังจากนั้นไม่นาน ก็เริ่มที่จะเกิดพลังอันน่าสะพรึงกลัวระลอกแล้วระลอกเล่า โลหิตที่หนิงต้าไห่กระอักออกมากลายเป็นหมอกโลหิต

จากนั้นเขาก็พลันอ้าปาก พลางสูดหมอกโลหิตเข้าไปในร่างของตนเอง

“แกบังคับฉันเอง เฉินผิง ฉันจะฆ่าแก!” หนิงต้าไห่ดวงตาเบิกกว้างด้วยความโกรธแค้น จากนั้นร่างของเขาก็ขยายใหญ่

ไม่นานนัก ทั่วทั้งร่างของหนิงต้าไห่ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงประดุจโลหิต ราวกับว่าเขาถือกำเนิดขึ้นมาจากโลหิต