หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1295

“คุณเฉิน!”

จ้าวลี่กั๋วพร้อมกระบี่ในมือ พุ่งเข้ามาขวางหุ่นเชิดผีดิบเอาไว้

เมื่อเห็นหุ่นเชิดผีดิบที่ดูเหมือนจะมิได้รับบาดเจ็บแม้จะถูกกระบี่แทง ทำให้เฉินผิงต้องขมวดคิ้วแน่น

“นี่มันวิปริตเกินไปแล้ว” เฉินผิงพึมพำ เขาเหาะขึ้นกลางอากาศพลางหรี่ตา

ทันใดนั้นเอง เฉินผิงก็ปรากฎอยู่ตรงหน้าหุ่นเชิดผีดิบตนเดิมอีกครั้ง

ฉัวะ!

เฉินผิงชูกระบี่พิฆาตมังกรแล้วตวัดลงไปอย่างแรง

ปราณกระบี่อันน่าสะพรึงกลัวหลั่งไหลออกจากกระบี่พิฆาตมังกร

ทันใดนั้นกระบี่ก็ตัดแขนข้างหนึ่งของหุ่นเชิดผีดิบ จากนั้นแขนข้างที่ถูกฟันขาดก็ลอยกระเด็นออกไป

แต่กลับไม่มีทีท่าว่าจะมีโลหิตไหลออกมาจากแขนข้างที่ถูกฟันขาดเลยสักนิด

แม้จะเสียแขนไป ทว่าหุ่นเชิดผีดิบกลับพุ่งเข้าใส่เฉินผิง โดยไม่แม้แต่จะกระพริบตา

พลังลมปราณมุ่งเป้ามาที่เฉินผิง ฝ่ายหลังถึงกับสบถอยู่ในใจแล้วรีบถอยหลบพลังโจมตี

ตู้ม!

เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นให้ได้ยิน ขณะที่ปรากฎหลุมตรงหน้าเฉินผิง

“พรวด!” เฉินผิงเอาสิ่งสกปรกในปากออกมา ก่อนจะหันกลับไปมองหุ่นเชิดผีดิบ “นี่มันวิปริตเกินไปแล้ว”

ทว่าก่อนที่เฉินผิงจะทันได้หายใจหายคอ หุ่นเชิดผีดิบก็พุ่งใส่เขาอีกครั้ง

ผีดิบอีกสองตัวเองก็พุ่งใส่เขาเช่นเดียวกัน

เป้าหมายของพวกมันคือเฉินผิง ดังนั้นต่อให้สี่คนโฉดคิดจะสกัดมิให้พวกมันไล่ตามเฉินผิงไป แต่ถึงกระนั้น หุ่นเชิดผีดิบก็จะพุ่งใส่เฉินผิงทุกเมื่อที่มีโอกาส

เฉินผิงมองหุ่นเชิดผีดิบที่กำลังพุ่งเข้าใส่เขาพลางขมวดคิ้วแน่น แววตาของเขาถูกโทสะแผดเผา

เขากุมกระบี่พิฆาตมังกร พลางตวัดไปข้างหน้าระหว่างที่กระแทกมือซ้ายออกไป

ถึงแม้ว่าเขาเองจะถูกชก แต่ร่างเกราะทองคำของเฉินผิงก็ปกป้องเขาเอาไว้ ดังนั้นเขาจึงมิได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อยนิด

ทันทีที่ศีรษะของหุ่นเชิดผีดิบถูกฟันขาด ร่างก็พลันล้มลงกับพื้น ไม่ขยับเขยื้อนอีกต่อไป

ดูเหมือนว่าพวกมันจะถูกพลังจิตควบคุมเอาไว้จริงๆ เสียด้วย

ถ้าหากศีรษะของพวกมันไม่เชื่อมต่อกับลำตัว ก็จะไม่สามารถควบคุมพวกมันได้อีกต่อไป

เมื่อเฉินผิงรู้วิธีเอาชนะหุ่นเชิดผีดิบแล้ว เขาก็กุมกระบี่แล้วเริ่มตวัดมันออกไป

ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ผีดิบทั้งเจ็ดตนก็ล้มลงกับพื้นเพราะถูกเฉินผิงกุดหัว

ในถ้ำที่ทั้งมืดมิดและอับชื้น มีเงาร่างที่ผมเผ้าเป็นกระเซิงนั่งอยู่ข้างซากศพนับสิบ เมื่อเขาเห็นว่าศีรษะของหุ่นเชิดถูกตัดออกไปอย่างไร ดวงตาก็พลันเป็นประกายขึ้นมา

คนผู้นี้หาใช่ใครอื่นนอกเสียจากจ้าวอสูรเจ็ดดารา เขาหายตัวไปหลายปีเพื่อฝึกฝน— เคล็ดวิชาควบคุมอสุภ

“เกิดอะไรขึ้นกับจู้จื่อซานกันแน่? หุ่นเชิดผีดิบของฉันจะตายง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน?” จ้าวอสูรเจ็ดดาราเอ่ยด้วยสีหน้าเจ็บปวด

แต่สีหน้าเช่นนี้กลับคงอยู่ได้เพียงชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะกลับไปมีสีหน้าท่าทางเย็นชาดังเดิม เขาโบกมือทั้งสองข้างแล้วหมอกดำก็เริ่มแผ่ออกจากฝ่ามือของเขา ซากศพที่นอนอยู่บนพื้นก็เริ่มเคลื่อนไหว