หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1307

“ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก ฉันก็ยืนอยู่ตรงหน้าแกแล้วไม่ใช่หรือไง?” เฉินผิงยิ้มเยาะ

“อะไรนะ? แกคือเฉินผิงงั้นเหรอ?”

ก่วนจยามองเฉินผิงด้วยความประหลาดใจ

เฉินผิงผงกศีรษะ “ถูกต้องแล้ว ฉันตัวเป็นเลยล่ะ”

“แกมันใจกล้าไม่เบาเลยนี่ หลังจากฆ่านายท่านรองกับนายน้อยก็ยังกล้ามาที่นี่อีก ดูเหมือนว่าแกไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้วซินะ”

พอก่วนจยาพูดจบ จู่ๆ ปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นแปดทั้งสองคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็พลันกระโจนขึ้นกลางอากาศ

พวกเขาทั้งสองคนปลดปล่อยพลังโจมตีออกมา โดยไม่ให้โอกาสเฉินผิงได้ตอบเลย

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็ขมวดคิ้วพลางรู้สึกสับสนกับสิ่งที่ก่วนจยากล่าว

ถึงหลัวเสียงกับฉันจะเป็นศัตรูกัน แต่ฉันไม่ได้ฆ่าหลัวเสียงหรือเคยพบหลัวจินจั่วมาก่อนเลย เช่นนั้นทำไมพ่อบ้านถึงได้กล่าวหาฉันแบบนั้นเล่า?

ขณะที่เฉินผิงมัวแต่ครุ่นคิดอยู่นั้น ปรมาจารย์ทั้งสองก็ปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าเขา

ขณะที่ทั้งสองคนปลดปล่อยพลังระเบิดออกมา ก็ได้ยินเสียงลมหมุนดังหวีดหวิวมาจากหมัดของพวกเขา

ทว่าเฉินผิงไม่แม้แต่จะสนใจมองพวกเขาสักนิด จากนั้นเขาก็ซัดฝ่ามือออกไปแบบส่งๆ

หลังจากนั้นก็ปลดปล่อยลมอันทรงพลังออกมาปะทะใส่ปรมาจารย์ทั้งสองคนจนลอยกระเด็นออกไป ก่อนที่พลังโจมตีของพวกเขาจะทันได้สัมผัสกับเฉินผิงเสียอีก

ร่างของพวกเขาชนโครมเข้ากับกำแพง จนในที่สุดก็ทรุดตัวลงกับพื้น

ด้วยฝ่ามือที่แลดูธรรมดาสามัญเพียงเท่านี้ กลับทำให้ปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นแปดทั้งสองคนตายเพราะอวัยภายในแหลกเหลว

ภาพเหตุการณ์ชวนตื่นตะลึงทำให้ก่วนจยาที่ตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว เกือบนั่งแปะลงกับพื้น

เมื่อเห็นก่วนจย่าหวาดกลัวเสียขนาดนั้นแล้ว เฉินผิงก็ตะคอกใส่ว่า “ไปเรียกใครก็ได้ในตระกูลหลัวออกมาซะ”

ก่วนจยารีบกลับไปที่ลานสนาม โดยไม่กล้าพูดอะไรอีก

ตรงนั้นหลัวจินโย่วยังคงดื่มชาเพราะคิดว่าไม่มีอะไรผิดปกติ กระทั่งเขาเห็นก่วนจยาที่ตื่นตระหนกวิ่งพรวดพราดเข้ามา

“นายท่าน นายท่านขอรับ เกิดเรื่องเสียแล้วล่ะ เฉินผิงมาที่นี่ เฉินผิงมาที่นี่ขอรับ!” ก่วนจยาตะโกนสุดเสียง

เพี๊ยะ!

ไม่น่าแปลกใจเลยที่หลัวจินโย่วจะตบหน้าก่วนจยาเสียแรงขนาดนั้น

ไม่ว่าจะเป็นคนจากหุบเขาคนโฉด แดนไร้เงา หรือแม้แต่หุบเขายา พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นลูกน้องของเฉินผิงทั้งสิ้น พวกเขาหลายคนต้องสิ้นชีพหรือได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้กับยุทธภพแห่งโม่เป่ย

ช่างเป็นผลลัพธ์ที่เฉินผิงไม่เคยยอมรับได้เลย

“เรียกร้องความเป็นธรรมงั้นรึ? คำพูดของฉันก็คือความเป็นธรรมยังไงเล่า” หลัวจินโย่ว

หลัวจินโย่วสีหน้าอึมครึมแลดูน่าสะพรึงกลัว จากนั้นเขาก็เอ่ยต่อไปอีกว่า “ในเมื่อแกมาแล้ว ก็ไม่มีทางที่แกจะออกไปได้อีก”

เมื่อพูดจบ หลัวจินโย่วก็จู่โจมด้วยหมัด พลังอันน่าสะพรึงกลัวที่เขาปลดปล่อยออกมาทำให้เกิดลมคลั่ง

เมื่อนึกว่าการที่เขาเป็นประมุขของยุทธภพแห่งโม่เป่ยได้ เขาย่อมมิใช่ผู้ที่ใครจะมาล้อเล่นได้

เพียงแต่ว่าหมัดเดียวก็ทำให้ท้องฟ้ามืดมนและอากาศปั่นป่วน

ร่างของเฉินผิงเริ่มเปล่งแสงสีทองเพื่อให้สอดรับกับสถานการณ์ ขณะที่จู่ๆ ร่างเกราะทองคำก็พลันโอบล้อมเขาไว้ทันที

ตู้ม!

ขณะที่ลมหมุนอันทรงพลังที่เกิดจากหมัดที่จู่โจมใส่เขา ทำให้เฉินผังเซถอยหลังไปสองก้าวพร้อมเกล็ดบนหน้าอกที่แสดงรอยแตกร้าวออกมาให้เห็น ถึงกระนั้นพวกมันก็ไม่ได้หลุดร่วงลงมา