หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 146

หวังอวี่เถียนก็จ้องไปที่เฉินผิงและกล่าวว่า “นายยังไม่ได้ดูนาฬิกาทองคำเรือนนี้ด้วยซ้ำ แล้วก็มาบอกว่ามันเป็นของปลอม เห็นได้ชัดเลยว่านายอิจฉาริษยา ใจมันทนไม่ได้ที่เห็นแฟนเก่าของแฟนตัวเองมีอำนาจมากกว่าเหรอ”

“ผมก็แค่พูดตามความจริง”

เฉินผิงยิ้มบางๆ

“เฮ้อ!” หวังอวี่เถียนถอนหายใจ “นายมันก็แค่คนขี้อิจฉา ถ้ามีความสามารถนายก็แสดงหลักฐานออกมาสิ!”

“เฉินผิง นายกับฉันเพิ่งรู้จักกันวันนี้ นายพุ่งเป้ามาที่ฉันขนาดนี้มันหมายความว่าไง” เมื่อเห็นหลายคนออกมาช่วยพูด เขาก็มั่นใจในตัวเอง แล้วเหลิ่งปิงก็พูดออกไปด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ถ้านายให้คำแถลงเรื่องนี้กับฉันไม่ได้ละก็ ฉันจะทำให้นายไม่มีหน้าออกไปข้างนอกเลย เชื่อฉันไหมล่ะ?”

“โอเค!” เฉินผิงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “นาฬิกาของปลอมหรือไม่ปลอม ใจคุณรู้ดีที่สุดนะ แต่ในเมื่อตอนนี้คุณรนหาที่ทำให้ตัวเองอับอายเอง งั้นก็อย่ามาโทษผมแล้วกัน”

เฉินผิงยืนขึ้นและพูดว่า “ส่งนาฬิกามา แล้วผมจะพิสูจน์ให้พวกคุณเห็น!”

“นายจะพิสูจน์ยังไง” เหลิ่งปิงกุมที่ข้อมือของตัวเองแทนที่จะส่งนาฬิกาให้เฉินผิง และถามอย่างระมัดระวังว่า “นาฬิกาเรือนนี้ของฉันราคาหลายแสน ถ้านายทำมันพังจะชดใช้ให้ฉันได้ไหม?”

เหลิ่งปิงไม่ยอมมอบนาฬิกาให้เฉินผิง ท้ายที่สุดแล้วเหลิ่งปิงรู้อยู่แก่ใจว่านาฬิกามันเป็นของปลอม แต่เขาแค่แสร้งทำตัวเป็นเศรษฐีก็เท่านั้น!

“มันง่ายมาก เพียงแค่คุณโยนมันลงบนพื้น ก็สามารถพิสูจน์ได้ทันทีว่าเป็นของจริงหรือของปลอม” เฉินผิงกล่าวเสียงเรียบ

ตราบใดที่เป็นนาฬิกาทองคำของจริง หลังจากที่โยนมันไปแล้ว เป็นของจริงหรือไม่ก็สามารถดูออกแล้ว ถ้าเป็นของจริงงานที่สร้างขึ้นมาภายในนั้นจะต้องทำมาจากทองคำ แต่ถ้านี่เป็นของปลอมมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่งานภายในจะเลียนแบบเหมือนของจริงทุกประการ!

“นายจะให้ฉันโยนนาฬิกาของตัวเองเนี่ยนะ!” เมื่อเหลิ่งปิงได้ยินเช่นนี้เขาก็ใจฝ่อ “เฉินผิง นาฬิกาเรือนนี้ราคาหลายแสน แต่นายจะให้โยนมันเนี่ยนะ นายจะซื้อชดใช้ฉันได้ไหม!”

เหลิ่งปิงจะไม่ยอมเฉินผิงโยนนาฬิกานี้เด็ดขาด นาฬิกาเรือนนี้เป็นของปลอม ถ้าโยนมันก็จะถูกเปิดเผยทันที!

“ใช่แล้ว! นายจะชดใช้มันไหวเหรอ”

“นาฬิการาคาหลายแสน นายยังกล้าโยนมันลงพื้น นี่มันเป็นวิธีวินิจฉัยแบบไหนกัน”

“ถ้าไม่ได้มีฝีมือ นายก็อย่าโม้ให้มากเลย ฉันนึกว่านายจะรู้วิธีแยกของจริงกับของปลอมจริงๆเสียอีก!

ทุกคนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์และเยาะเย้ยเฉินผิง

เขาไม่คิดเลยว่า เฉินผิงไอเจ้านี่มันจับนาฬิกาของเขาไม่ปล่อยเลย!

“นาฬิกาเรือนนี้ต้องใช้เครื่องชั่งที่มีความแม่นยำมาก แต่ตอนนี้พวกเราไม่มี แล้วจะชั่งยังไง? คิดว่าใช้มือชั่งแล้วจะรู้งั้นเหรอ”

เหลิ่งปิงถามกลับ

“โอเคครับ ที่คุณพูดก็ถูกตอนนี้ไม่มีเครื่องชั่งน้ำหนัก แต่คุณกล้าเอานาฬิกามาให้ผมดูหรือเปล่าล่ะ ผมแค่จะขอดูก่อนได้ไหม”

เฉินผิงยิ้มเยาะ!

“นายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ จะโยนนาฬิกาของฉันเหรอ” เฉินผิงถามอย่างหวาดระแวง

“ไม่ได้คิดอะไร ผมไม่ทำให้มันเสียหายหรอก ถ้าผมทำมันเสียหาย ไม่ว่านาฬิกาของคุณจะของแท้หรือไม่แท้ ผมจะจ่ายให้ราคาจริงเลย!”

เฉินผิงส่ายหัว เขาไม่จำเป็นต้องโยนนาฬิกาของเหลิ่งปิงด้วยซ้ำ เมื่อครู่ที่บอกไปว่าแค่โยนก็รู้แล้วว่าของจริงหรือของปลอม นั่นก็แค่หยอกเหลิ่งปิงเล่นเท่านั้น!