หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 145

“ล้อเล่นนะครับ ผมไปคุยโอ้อวดอะไรพวกเขา ผมยังไม่เคยได้ยินว่ามีใครดื่มเหล้าไม่กี่ครั้งแล้วไอเลย”

“ก็แค่ไอ้ขี้คุกคนหนึ่ง แสร้งทำเป็นรวยเหรอ ฉันเดาว่านายไม่เคยดื่มเหล้าเหมาไถมาก่อนแน่ๆ!”

“ผมฟังต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ หูมันร้อน...“

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของเฉินผิง แต่ละคนก็ตะโกนออกมาอย่างโมโหจัด!

จังเหมี่ยวก็ยิ้มขึ้นมาอย่างเหยียดหยามเช่นกัน “หันหัน เธอดูแฟนที่เธอหามาได้สิ ช่างแปลกคนเสียจริง ตัวเองจนแท้ๆแต่ยังแสร้งทำเป็นรวยอยู่ได้!”

หวังหันหันไม่ได้สนใจจังเหมี่ยว แต่เธอไม่เข้าใจว่าสรุปวันนี้เฉินผิงเป็นอะไรกันแน่ !

“นี่ พี่เฉินผิง ถ้าฉันจำไม่ผิด นายขับรถมาจากฉังอานใช่ไหม เหล้าไม่กี่ขวดพวกนี้น่าจะซื้อรถให้นายได้คันหนึ่งเลยนะ แล้วนายยังต้องเสแสร้งแกล้งทำอะไรอีกล่ะ”

เหลิ่งปิงถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

หลังจากที่เหลิ่งปิงพูดเช่นนี้ ทุกคนก็พบว่าที่เอวของเฉินผิงมีกุญแจรถของฉังอานห้อยอยู่

“แค่สนับสนุนการผลิตในประเทศเท่านั้น จริงๆผมก็มีเบนท์ลีย์นะ แต่แค่ไม่ชอบขับมัน...”

เฉินผิงกล่าวเบาๆ

รถเบนท์ลีย์คันนั้นของหลินเทียนหู่ เฉินผิงอยากขับมันเมื่อใดก็สามารถขับได้ตามที่ต้องการเลย ทุกอย่างในสำนักจวี้อี้ก็เป็นของเขาเอง นั่นยิ่งไม่ต้องพูดถึงรถเลย!

ฟู่!

เหลิ่งปิงที่เพิ่งจิบน้ำ เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินผิงพูด น้ำในปากเขาก็พุ่งออกมา!

“ฮ่าๆ ฉันใช้ชีวิตมาจนโตขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นใครที่คุยโม้โอ้อวดได้เยือกเย็นเช่นนี้มาก่อนเลย ถือว่าเป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่งเลยนะเนี่ย แล้วยังมีรถเบนท์ลีย์ด้วย? แต่ฉันคิดว่านายน่าจะไม่รู้แม้กระทั่งหน้าตาของรถเบนท์ลีย์ว่าเป็นยังไงด้วยซ้ำ”

เหลิ่งปิงหัวเราะออกมาหนักมาก หัวเราะหนักจนเจ็บหน้าอกเมื่อหายใจ

คนอื่นๆก็หัวเราะขึ้นมาเช่นกัน บางคนหัวเราะจนท้องแข็ง และบางคนหัวเราะถึงขั้นน้ำตาไหล!

“แต่ถ้าเทียบกับคุณ ผมก็ยังไม่ขนาดนั้นนะ ผมที่ไม่เคยเห็นคนที่ไปหลอกเอาเงินผู้หญิง แล้วยังเสแสร้งไปเชิญแขกมากินข้าวได้เลย”

เฉินผิงกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่เย็นชา

เมื่อเหลิ่งปิงได้ยินสิ่งที่เฉินผิงพูด รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายวับไปในทันที แล้วแทนที่ด้วยสีหน้าที่มืดมน

“นี่นายกำลังพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ!”

ตั้งแต่เดินเข้าประตูมาเฉินผิงก็พบว่านาฬิกาของเหลิ่งปิงนั้นเป็นของปลอม ตอนนี้เฉินผิงเพียงแค่ต้องส่งพลังจิตไปลองทดสอบเท่านี้ก็รู้แล้ว

ของปลอม?

ทุกคนมองไปที่เหลิ่งปิง แม้แต่หวังหันหันผู้ซึ่งกำลังปลอบอู๋อีฟานอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังนาฬิกาข้อมือของเหลิ่งปิง

มีร่องรอยความตื่นตระหนกในดวงตาของเหลิ่งปิง จากนั้นเขาก็กล่าวออกไปด้วยความโมโหทันที “นายกำลังพูดเรื่องไร้สาระบ้าบออะไรอยู่! นาฬิกาทองคำของฉันนำเข้าจากสวิตเซอร์แลนด์ นายเคยเห็นนาฬิกาทองคำไหม พูดออกมาได้พิสูจน์ชัดเจนแล้วเหรอถึงกล้าบอกว่าของปลอม?”

“เฉินผิง ถ้านายอิจฉาพี่ปิงก็ลืมมันไปซะเถอะ นายเอาอะไรมาพิสูจน์ว่านาฬิกาของเขาเป็นของปลอม มันก็เป็นนาฬิการาคาไม่กี่แสน แล้วพี่ปิงก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเงิน ทำไมต้องไปใส่ของปลอม รถเมอร์เซเดส เบนซ์ที่พี่ปิงขับราคาหลายล้านหยวน นายคงจะไม่พูดว่ารถนั่นเป็นของปลอมอีกหรอกไหม”

จังเหมี่ยวถามเฉินผิง

“ฐานะอย่างพี่ปิงจะไปใส่นาฬิกาของปลอมได้ยังไง!”

“ตอนที่เรียนอยู่มัธยม ฉันก็เคยได้ยินว่าพี่ปิงรวยมากนะ มันจะเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะใส่นาฬิกาของปลอม”

“อาลัยอาวรณ์กับโชคชะตาที่เลวร้าย โมโหและเสียใจกับสถานการณ์ที่สิ้นหวัง ตัวเองไม่มีก็ไปบอกว่าของคนอื่นเป็นของปลอม จิตใจของนายทำด้วยอะไรฮะ!”

หลังจากได้ฟังสิ่งที่จังเหมี่ยวพูดทุกคนก็พากันประณามเฉินผิงทันที