หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1472

ระหว่างที่พ่อและลูกสาวกำลังคุยกันอยู่นั้น คนรับใช้ก็เดินเข้ามาในบ้าน “คุณเก๋อ คุณหนูเก๋อ! คุณต่งเจียห่าวมาที่นี่เพื่อขอพบคุณหนูครับ!”

“ต่งเจียห่าวเหรอ? ทำไมเขาถึงอยากจะเจอฉันล่ะ?”

ใบหน้าของเก๋อเจียอี๋ขมวดคิ้วอยู่เล็กน้อย

“อืม ต่งเจียห่าวเองก็ไม่เลวเหมือนกัน เขาอาจจะไม่ได้ประสบความสำเร็จนักแต่ก็เป็นคนดี” เก๋อฝูไห่ออกความเห็น ก่อนจะยิ้มให้ลูกสาว

เก๋อเจียอี๋กลอกตาใส่พ่อเธออีกครั้ง “หนูไม่อยากพูดกับพ่อแล้ว”

พอพูดจบ หญิงสาวก็เดินไปที่ประตูเพราะอยากจะรู้ว่าต่งเจียห่าวมาหาเธอถึงบ้านเพราะเหตุใด

ต่งเจียห่าวยืนอยู่ที่ประตูในชุดสูทที่ประณีตมาก ดูเหมือนว่าเขาจะใช้เวลาแต่งองค์ทรงเครื่องอยู่นานเพื่อจะมาเยี่ยมเยียนเธอที่นี่

“คุณมาที่นี่มีธุระอะไรเหรอ? ต่งเจียห่าว” เก๋อเจียอี๋ถาม

แม้ว่าเก๋อเจียอี๋จะช่วยชีวิตเขาไว้ในเมืองเทียน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะหลงใหลในตัวเขา

อันที่จริง เธอไม่ชอบชายหนุ่มในจิงตูเลยแม้สักคน

เมื่อต่งเจียห่าวเห็นเก๋อเจียอี๋ ดวงตาเขาก็ทอประกายด้วยความตื่นเต้น

“ขอโทษที่รบกวนนะครับ คุณหนูเก๋อ ผมมีเรื่องที่จะมาคุยกับคุณหน่อยน่ะครับ” เขาบอกกับเธอขณะที่เดินเข้ามาใกล้

“มีอะไรเหรอ? คุณไม่ต้องเข้ามาคุยกับฉันใกล้ๆ ก็ได้นะ”

เก๋อเจียอี๋ถอยหลังกลับไปด้วยความรังเกียจ เห็นได้ชัดว่าการกระทำที่ดูเหมือนจีบนี่จะทำให้เธอรู้สึกผิดหวังในตัวต่งเจียห่าว

“มันไม่ควรคุยตรงนี้น่ะครับ คุณหนูเก๋อ ไปหาที่อื่นคุยกันดีกว่าครับ” ต่งเจียห่าวยืนยันด้วยรอยยิ้ม

“พูดมาตรงนี้แหละ ถ้าไม่พูด ฉันจะกลับเข้าบ้าน ฉันไม่มีเวลามากพอมาเล่นตลกกับคุณหรอกนะ”

ขณะที่พูด เก๋อเจียอี๋ก็หันหลังกลับไป

“เดี๋ยวก่อนครับ คุณหนูเก๋อ! มันเกี่ยวกับเฉินผิงครับ คุณไม่อยากรู้เหรอว่าผมจะบอกอะไร?” ต่งเจียห่าวรีบเสริมในทันที

เฉินผิงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองแก่นอสูรที่เหลืออยู่ “การฝึกในขั้นวิญญาณใหม่จะต้องใช้พลังงานอย่างมาก นี่หมายความว่ามันจะต้องยากมากขึ้นสำหรับฉันที่จะพัฒนาต่อไปเมื่อก้าวหน้ามากกว่านี้สินะ” เขากล่าว

เฉินผิงมองแก่นอสูรที่เหลืออยู่มากมายและสงสัยว่าเขาจะสามารถดูดซึมพลังทั้งหมดนี้ไปได้เลยหรือเปล่า

“ฉันสงสัยจริงๆ ว่าโลกภายนอกในตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง”

เฉินผิงไม่รู้วันคืนแล้วในตอนนี้

เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ในสภาวะนี้มานานแค่ไหนแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องของโลกภายนอกเลย เขาไม่มีทางรู้ได้แน่ๆ

อันที่จริง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันผ่านวันปีใหม่ไปแล้ว ก่อนหน้านี้เขาเคยสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าจะช่วยซูอวี่ฉีและแม่เขาออกมาก่อนที่จะผ่านวันปีใหม่ แต่เมื่อดูจากเรื่องที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดแล้ว เฉินผิงก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะดำเนินชีวิตไปตามเป้าหมายนั้นได้สำเร็จหรือเปล่า เพราะเขาเองก็ไม่สามารถทิ้งแก่นอสูรเอาไว้เบื้องหลังได้

มันคงจะดีถ้าเขาสามารถนำแก่นอสูรเหล่านี้ไปด้วยได้ แต่น่าเสียดายที่แหวนเก็บของนั้นไม่มีที่ว่างมากพอ เขาจึงเอาไปทั้งหมดไม่ได้

“ถ้างั้น ฉันว่าฉันควรจะต้องฝึกให้เสร็จก่อน” เขาพูดกับตัวเองขณะที่ส่ายหน้ายอมแพ้

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เขาก็ใช้พลังจิตตวิสุทธิและกลับไปฝึกต่อ