หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 150

หนึ่งล้านกว่านั้นให้มันจ่ายเอง แต่จะไม่มีทางเสียเปล่าแน่ๆ!

แต่ทุกคนยังไม่รู้ว่าเหลิ่งปิงคิดอะไรอยู่ พวกเขาจึงยังคงพากันเยินยอเหลิ่งปิง

“ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ปิงในวันนี้ ฉันเกรงว่าในชีวิตนี้คงจะไม่ได้มีโอกาสได้ดื่มไวน์ดีๆแบบนี้อีก!”

“ใช่แล้ว พี่ปิงสุดยอดมากเลย อาหารมื้อเดียวราคาล้านกว่าหยวน ภายในพริบตาเดียว!”

“คนบางคนไม่รู้จักประมาณกำลังของตัวเอง แล้วยังอยากจะเอาตัวมาเปรียบกับพี่ปิง ไม่ได้มองตัวเองเลยว่าหนักเท่าไหร่...”

แต่เฉินผิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็เพิกเฉยต่อการเยาะเย้ยของคนเหล่านี้ เพราะเขารู้ว่าเมื่อถึงเวลานั้นคนเหล่านี้จะต้องร้องไห้อย่างแน่นอน!

ไม่นานนัก บรั่นดีสิบขวดก็ถูกดื่มจนหมด ทุกคนอิ่มอาหารอิ่มไวน์ และยังมีสองสามคนที่ดื่มจนมึนหัวไปเลย

“เหล้าก็ดื่มแล้ว อาหารก็ทานแล้ว พวกเราไปกันเถอะ...”

เฉินผิงคุยกับหวังหันหัน

หวังหันหันพยักหน้าแล้วช่วยพยุงอู๋อีฟานให้ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องอาหารไป

เหลิ่งปิงที่เห็นเช่นนี้ก็รีบวิ่งตามไป เขาอยากเห็นว่าสรุปแล้วเฉินผิงจะหยิบเงินอะไรมาจ่าย หรือสุดท้ายเขาจะไม่จ่าย!

“พวกเราทั้งหมดต้องจ่ายกี่บาทครับ”

เหลิ่งปิงถามเมื่อถึงหน้าเคาท์เตอร์

“ครับท่าน ของพวกคุณทั้งหมดราคาสองล้านหนึ่งแสนบาทครับ!”

พนักงานแคชเชียร์รีบตอบอย่างรวดเร็ว

เหลิ่งปิงพยักหน้า หลังจากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาคำนวณ แล้วพูดกับเฉินผิงว่า “เฉินผิง พวกเราทั้งหมดมีสิบสี่คน แต่ละคนจะต้องจ่ายหนึ่งแสนห้าหมื่นหยวน สำหรับพวกคุณสามคน ตอนนี้ต้องจ่ายมาทั้งหมดสี่แสนห้าหมื่นหยวน...”

“สี่แสนห้าหมื่นหยวน ก็ไม่เยอะนะ...” เฉินผิงยิ้มออกมาบางๆ

“เฉินผิง จนถึงเวลานี้แล้วนายยังเสแสร้งได้อยู่อีกเหรอ บอกว่าสี่แสนห้าหมื่นไม่เยอะ นายก็จ่ายมาสิ จะรออะไรล่ะ”

จังเหมี่ยวยิ้มเยาะเย้ย

“อีฟาน อีฟาน...” หวังหันหันที่เห็นสถานการณ์ก็รีบเข้าไปช่วยอู๋อีฟานทันที!

เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าแล้วเคาะข้อมือของอู๋อีฟานเบาๆ เขารู้ว่าอู๋อีฟานโมโหจนหายใจถี่เกินไป เดี๋ยวอีกสักพักก็คงฟื้น เขาจึงพูดกับหวังหันหันว่า “หันหัน เธอไม่ส่งอู๋อีฟานกลับบ้านก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จัดการที่นี่เอง...”

“พี่เฉินผิง เงินนี่...”

“ไม่ต้องห่วงครับ พี่มีวิธี รีบไปส่งเธอกลับเถอะ...”

เฉินผิงกล่าวอย่างหนักแน่น!

หวังหันหันมองไปที่เฉินผิง แล้วก็หันกลับมามองอู๋อีฟานที่หมดสติไป สุดท้ายเธอก็ต้องพาอู๋อีฟานกลับไปส่งก่อน...

“เฉินผิง นายปล่อยให้พวกเธอไปก่อน เพื่อตัวเองวางแผนจะทำลายโถแล้วเบี้ยวหนี้เหรอ”

เหลิ่งปิงถามเฉินผิง

“เบี้ยวหนี้?” เฉินผิงยิ้มบางๆ “ผมไม่มีหนี้นะครับ แล้วจะเอาหนี้ที่ไหนมาเบี้ยว?”