หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 155

ณ แผนกจำหน่ายสินค้าของบริษัทซินอวี่รื่อฮว่า

ชุยจื้อหย่วนโทรหาทุกคนในฝ่ายขายเพื่อนัดประชุมตอนเช้า แต่จนถึงตอนนี้เฉินผิงก็ยังไม่ถึง!

“เกิดอะไรขึ้นกับเฉินผิง ทำไมถึงยังมาไม่ถึงอีก”

ชุยจื้อหย่วนถามหลังจากสังเกตมอง

ประโยคนี้ถูกเจาะจงถามหวังหันหัน เพราะอย่างไรก็มีเพียงหวังหันหันเท่านั้นที่รู้ว่าทำไมเฉินผิงยังมาไม่ถึง

แต่ในเวลานี้สีหน้าของหวังหันหันก็แสดงความกังวลเช่นกัน เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินผิงยังมาไม่ถึง เธอกังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเฉินผิงเมื่อคืนหรือเปล่า แล้วเขาไม่ได้บอกกับเธอเพราะกลัวว่าตัวเธอจะเป็นกังวล!

“พี่เฉินผิงน่าจะใกล้ถึงเร็วๆนี้แล้วค่ะ...”

หวังหันหันพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเตรียมโทรออกเพื่อถามเฉินผิง

“จดไว้นะ ว่าเฉินผิงมาทำงานสายเขาจะต้องถูกปรับห้าร้อยหยวน เพิ่งเข้ามาทำงานในบริษัทได้ไม่กี่วันก็มาเข้างานสายแล้ว!”

ชุยจื้อหย่วนกล่าวด้วยสีหน้าที่เย็นชา

ตอนนี้ในเมื่อเขาจับความผิดของเฉินผิงได้แล้ว แน่นอนว่าชุยจื้อหย่วนก็จะไม่ปล่อยมันไป

“ผู้จัดการชุยคะ ไม่ใช่ว่าที่เฉินผิงคุยโม้ไว้เมื่อวานนี้ ว่าเขาสามารถเอาสัญญาของบริษัทเทียนเหม่ยรื่อฮว่ากลับมาได้ วันนี้เขาเลยอายจนไม่กล้ามาหรือเปล่าคะ”

หวังหลานหลานหัวเราะลั่น หลังจากนั้นก็ตะโกนออกมาว่า

“ก็อาจเป็นไปได้!” ชุยจื้อหย่วนก็พยักหน้าเห็นด้วย

ทุกคนเหน็บแนมเฉินผิงอยู่ครู่หนึ่ง เพราะคิดว่าที่เขาไม่มาวันนี้เป็นเพราะคำโม้โอ้อวดในเมื่อวานทำให้เขากลัวจนไม่กล้ามา!

ท้ายที่สุดแล้ว การเซ็นสัญญากับบริษัทเทียนเหม่ยนั้นไม่ได้ง่ายๆเลย นับประสาอะไรกับพนักงานขายธรรมดาๆอย่างเฉินผิงกัน ถึงแม้ว่าชุนจื้อหย่วนจะไปพร้อมซุนเสี่ยวเหมิงหลายครั้งหลายครา แต่ก็ยังไม่ได้รับการเซ็นสัญญาเหมือนเดิม

“เป็นไปไม่ได้ พี่เฉินผิงจะต้องมาแน่นอน...”

หวังหันหันโต้กลับเสียงดัง เธอเชื่อว่าเฉินผิงจะต้องมาอย่างแน่นอน และไม่มีวันกลัวจนยอมถอยเพียงเพราะเรื่องของบริษัทเทียนเหม่ยแน่ๆ!

“แล้วตอนนี้มันกี่โมงแล้ว ฉันคิดว่าเขากลัวเกินกว่าจะมาที่นี่แน่นอน...”

หวังหลานหลานยิ้มอย่างเย็นชา

เฉินผิงเพิ่งจะเข้ามาทำงานได้ไม่กี่วัน กลัวว่าจะไม่ได้รับค่าจ้างห้าร้อยหยวน แต่การมาสายครั้งนี้ก็ถูกปรับไปห้าร้อยหยวน มันไม่น้อยเลยจริงๆ!

“ผู้จัดการชุยคะ สายครั้งเดียวปรับห้าร้อยหยวน มันไม่มากเกินไปหรือเปล่าคะ ยิ่งไปกว่านั้นพี่เฉินผิงเพิ่งมาสายครั้งแรก ดังนั้นก็ต้องให้โอกาสครั้งหนึ่งก่อนสิคะ!”

หวังหันหันขอร้องให้เฉินผิง

“กฎก็คือกฎ ไม่มีเรื่องของน้ำใจอะไรทั้งนั้น...” ชุยจื้อหย่วนยิ้มเยาะเย้ย

“ปรับก็ปรับไปเถอะ ไม่เป็นไรหรอก...” เฉินผิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย นี่ทำให้ในใจของชุยจื้อหย่วนโมโหมาก ดังนั้นเขาจึงพูดกับเฉินผิงว่า “เฉินผิงคุณจำเรื่องที่พูดเมื่อวานได้ไหม ถ้าคุณไม่สามารถเอาสัญญาของบริษัทเทียนเหม่ยรื่อฮว่ามาในวันนี้ได้...คุณก็ออกจากที่นี่ไปซะ!”

“ไม่มีปัญหา!” หลังจากพูดจบ เฉินผิงก็ตรงไปนั่งที่ตำแหน่งของตัวเอง และไม่ได้สนใจชุยจื้อหย่วนอีก

แต่เมื่อเห็นท่าทีของเฉินผิง ชุยจื้อหย่วนก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า แต่พอคิดว่าอีกไม่นานเฉินผิงก็จะออกไปจากที่นี่แล้ว อารมณ์ของชุนจื้อหย่วนก็ค่อยๆสงบลงเล็กน้อย

“พี่เฉินผิง เมื่อวานอู๋อีฟานบอกว่ามีเพื่อนร่วมชั้นของพวกเราคนหนึ่งทำงานในบริษัทเทียนเหม่ย และตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหัวหน้าแผนกของสำนักงาน ฉันจะไปหาเขา บางทีอาจจะมีโอกาสสูงขึ้น...”

หวังหันหันพูดกับเฉินผิง