หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1574

เฉินผิงไม่เคยรู้เรื่องศึกแห่งสวรรค์ที่เทพพยัคฆากล่าวถึง แต่เขาได้เรียนรู้หมัดเซิ่งกวงจากผู้อาวุโสคนหนึ่ง เขาใช้เพียงเสี้ยวหนึ่งของวิญญาณก็สอนหมัดนี้ให้ฉันไดแล้ว สงสัยจริงๆว่าผู้เฒ่าคนนั้นจะมีความสามารถที่น่ากลัวขนาดไหนหากฉันสามารถหาร่างที่แท้จริงของเขาเจอ

เอี๊ยด...

ในขณะนั้นเสาของคฤหาสน์เริ่มส่งเสียงดังราวกับว่ากำลังจะพังทลาย

"ไป เร็วเข้า!" ขณะที่เฉินผิงพูด เขาคว้าหูหม่าซือและจ้าวฉวางก่อนจะวิ่งออกจากคฤหาสน์

ตอนนี้ทั้งคู่หมดพลังมีสภาพไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดา ดังนั้นจึงไม่มีทางที่พวกเขาจะต้านทานคฤหาสน์ทั้งหลังทีกำลังจะพังลงมาได้

หลังหนีออกจากมาจากคฤหาสน์ได้ ตู้จือเถิงก็รีบหนีไปพร้อมกับตู้หนาน ในขณะเดียวกัน มีเพียงเทพพยัคฆาเท่านั้นที่ทะลุเพดานและลอยขึ้นไปในอากาศก่อนจะมองดูเฉินผิง

“ไม่ว่ายังไงพวกแกก็หนีไม่พ้น” เสียงที่หนักแน่นและทุ้มต่ำของเทพพยัคฆาทรงพลังมากจนทำให้หูหม่าซือและจ้าวฉวางกระอักเลือดออกมา

ความจริงแล้วตอนนี้ ทั้งคู่ไม่มีแรงเหลือพอที่จะต้านทานแม้แต่เสี้ยวของแรงนั้น

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้น เขาก็โบกมือทันทีบังเกิดเป็นมีแสงสีทองล้อมรอบทั้งคู่

"เร็วเข้า! อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว" เฉินผิงบอกหูหม่าซือและจ้าวฉวาง

"แต่เฉินผิง..." จ้าวฉวางที่เป็นห่วงเฉินผิงไม่อยากจากไป

หูหม่าซือเอื้อมมือไปผลักจ้าวฉวางก่อนจะพูดว่า "ตอนนี้เราไม่มีพลังเลย ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่นี่เพราะเราจะทำให้เขาเสียสมาธิ"

หลังจากพูดอย่างนั้น หูหม่าซือก็หยิบเครื่องรางออกมาจากกระเป๋าของเขาและกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของเฉินผิง

เฉินผิงมองดูหูหม่าซือด้วยความประหลาดใจเมื่อเขาได้รับเครื่องรางคนหลัง

"ขอบคุณนะ หูหม่าซือ" ดวงตาของเฉินผิงเต็มไปด้วยความขอบคุณ

ใบหน้าของตู้จือเถิงสลดลงและเขาไม่กล้าพูดอะไรสักคำขณะที่เขารู้สึกถึงรัศมีจากเจตจำนงสังหารของเฉินผิง

ในขณะเดียวกันหูหม่าซือและจ้าวฉวางก็ฉวยโอกาสหนีออกจากมาที่ตรงนั้น

ขณะที่เทพพยัคฆามองดูฉากนั้น เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะหยุดพวกมัน สำหรับเขา สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือเฉินผิง ส่วนคนที่เหลือเขาไม่สนใจแม้แต่น้อย

เทพพยัคฆามองดูเฉินผิงอย่างเหนือกว่าแล้วพูดจาเย้ยหยัน “จะตายอยู่รอมร่อแล้วยังจะห่วงเพื่อนอีกนะ กิริยาของเจ้าช่างแตกต่างจากสายเลือดมังกรพวกนั้น” หลังจากนั้นไม่นาน ลำแสงก็พุ่งออกมาจากคทาของเขา เข้าโอบล้อมเฉินผิงไว้เหมือนกรงขัง

เฉินผิงขมวดคิ้วและตอบโต้ด้วยการปล่อยหมัดออกไป

แต่ทันทีที่เขายกมือขึ้น ข้อมือของเขาก็ถูกลำแสงพันธนาการเอาไว้ราวกับโซ่ที่มาจำกัดการเคลื่อนไหวของเขาจนไม่สามารถออกหมัดโจมตีได้

ต่อจากนั้น ลำแสงก็ห่อหุ้มแขนขาทั้งหมดของเฉินผิง