หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 167

“หลังจากที่ไปสุสานมา กลับมาก็เป็นบ้าสติสตางค์ไม่เต็มบาท ส่วนใหญ่เป็นเพราะถูกผีสิง ไม่ได้มีปัญหาใหญ่อะไร…”

เฉินผิงกล่าวเบาๆ!

“ถ้าคุณเฉินสามารถรักษาให้หายได้ ผมจะบอกเพื่อน ของฉันตอนนี้ และขอให้เขาพาภรรยาของเขามาหานคุณเฉิน...”

กู่เวิ่นเทียนหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาอย่างดีใจและเตรียมจะโทรออก!

เฉินผิงโบกมือและหยุดกู่เหวินเถียน "ท่านกู่ไม่ต้องรีบ ของแบบนี้ จะมองเห็นได้ดีที่สุดในตอนกลางคืน ท่านกู่บอกที่อยู่กับผม หลังจากเลิกงาน ผมสามารถไปที่นั่นด้วยตัวเอง..."

“งั้นก็รบกวนคุณเฉินด้วย...” ท่านกู่ขอบคุณเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

“เรื่องเล็กแค่นี้เอง ผมขอให้ท่านกู่ตามหาพู่กันวิญญาณ มันก็เป็นการรบกวนคุณเหมือนกัน…”

เฉินผิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม!

“ช่วยกันๆไม่ต้องเกรงใจกันหรอก เดี๋ยวอาหารจะเย็นแล้ว...”

ซูเหวินจงเอ่ยปาก ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าทั้งสองนี้จะเกรงใจกันไปถึงไหน!

หลังจากทานอาหารเสร็จ เฉินผิงถูกซูอวี่ฉีส่งกลับบริษัท!

“เฉินผิง ตอนเย็นฉันจะมารับคุณแล้วไปดูกับคุณ ฉันไม่เคยเจอเรื่องผีสิงมาก่อน!”

ซูอวี่ฉีพูดกับเฉินผิงอย่างตื่นเต้น!

“คุณไม่กลัวหรือ” เฉินผิงถามด้วยความขี้เล่นเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของซูอวี่ฉี

“กลัวอะไรกัน มีคุณอยู่ทั้งคน ฉันรู้นะว่าความสามารถพวกคุณสูงมากและสามารถเรียกผีและสะกดวิญญาณได้ เด็กบางคนถูกทำให้หวาดกลัวตอนกลางคืนหมอบางคนก็ใช้คาถาไม่กี่คำ ไม่ต้องฉีดยา ไม่ต้องกินยา…”

ซูอวี่ฉีพูดอย่างไม่แยแส

เฉินผิงยิ้มและไม่พูดอะไรอีก เขารู้ว่าเมื่อซูอวี่ฉีได้เห็นจริงๆ เธออาจจะตกใจจนใจเกือบวายตาย!

เฉินผิงลงจากรถ ซูอวี่ฉีขับรถออกไปทันที ด้านหวังหันหันที่อยู่บนตึกยังคงยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เธอกำลังรอให้เฉินผิงกลับมา เธอต้องการดูว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!

เพียงแต่ครั้งนี้เธอมองไม่ชัดเช่นกัน มีเพียงเฉินผิงที่เดินลงจากรถด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา!

เมื่อเฉินผิงกลับไปที่แผนกขาย เขาเห็นว่าหวังหันหันอารมณ์ไม่ดี เขาจึงถามว่า “หันหัน เธอเป็นอะไร?”

สิงจวินตะโกนใส่เลขาฯและด่าเลขาฯจนเธอวิ่งหนีไป!

ในขณะนี้สิงจวินดูเหมือนจะบ้าคลั่งไปแล้ว ดวงตาของเขาแดงก่ำเล็กน้อย

“เฉินผิง ทั้งหมดเป็นเพราะแก ทั้งหมดเป็นเพราะแก ฉันจะฆ่าแก...”

สิงจวินกัดฟัน เขาเป็นสมาชิกดีเด่นที่อยู่ในตระกูลซูมาหลายปี คาดไม่ถึง แล้วเขาพ่ายแพ้ต่อไอ้ขี้คุก!

สิงจวินไม่ยอมรับ ในขณะนี้ในใจของเขาบิดเบี้ยวอย่างมาก!

ผ่านไปค่อนวัน อารมณ์ของสิงจวินก็ค่อยๆ สงบลง เมื่อมองดูเอกสารที่เขาฉีกเป็นชิ้นๆ เขาก็ค่อยๆ เปิดลิ้นชักออกมา

ในขณะนี้ ในลิ้นชักของสิงจวินมีปืนพกวางอยู่ในนั้น

เมื่อมองดูปืนพกที่อยู่ตรงหน้าเขา สิงจวินดูเหมือนจะตัดสินใจลำบาก

สิงจวินหยิบปืนขึ้นมาช้าๆ ลูบตัวปืนเย็นเฉียบและเขาได้ตัดสินใจแล้ว!