หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1680

หลังจากเฉินผิงมาถึงบ้านตระกูลเก๋อแล้ว เก๋อผู้ไห่ก็ต้อนรับเขาด้วยความเคารพนบนอบ แม้แต่เก๋ออยู่หานที่เอาแต่นิ่งเงียบมาโดยตลอด เขาก็ยังเอาใจใส่จนถึงที่สุด

ตอนที่เก๋อเจียอี๋เห็นพ่อของเธอแสดงท่าทางเช่นนั้น เธอก็รู้สึกสับสนเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

"คุณเฉิน เชิญนั่งก่อนครับ..."

เก๋อฝูไห่พาเฉินผิงไปนั่งตรงตำแหน่งของเขาซึ่งกำหนดให้เจ้าบ้าน

ถึงตอนแรกเฉินผิงอยากจะปฏิเสธ แต่เขากลับเห็นว่าเก๋อฝูไห่นั่งลงทางด้านข้างแล้ว

เฉินผิงไม่มีทางเลือกจึงได้แต่นั่งลง ขณะที่เก๋ออยู่หานยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ข้างๆ เขา

"ประมุขเก๋อ คุณตามหาผมทำไมเหรอครับ?" เฉินผิงถาม

เก๋อฝูไห่เหลือบมองมาที่เก๋อเจียอี๋ "เจียอี๋ ออกไปก่อน"

"พ่อคะ มีอะไรที่หนูไม่สมควรรู้งั้นเหรอคะ?" เธอทักท้วงด้วยความไม่พอใจพลางทำปากยื่น

"ถ้าฉันบอกให้แกออกไปก็จงออกไป ทำไมแกจะต้องถามอะไรให้มากความด้วยเล่า?" แววเย็นชาปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าของเก๋อฝูไห่

เมื่อเก๋อเจียอี๋เห็นเช่นนั้น เธอก็ไม่มีทางเลือกนอกจากออกไป เก๋อฝูไห่โบกมือเรื่อยเปื่อยแล้วคาถาย้ายมิติก็โอบล้อมพวกเขาเอาไว้

เมื่อสังเกตเห็นพฤติกรรมร่าสงสัยของเก๋อฝูไห่ เฉินผิงก็มีความรู้สึกว่าจะต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ

จะเกิดอะไรขึ้นกับยุทธภพและผู้คนเล่า?

เมื่อเฉินผิงได้ยินสิ่งที่เก๋อฝูไห่กล่าว เขาก็ครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ฉันก็ควรจะให้ความสนใจกับการพัฒนาพลังและขอบเขตของตัวเอง

ความคิดดังกล่าวไม่เคยผ่านเข้ามาในหัวของเขาเลย สิ่งที่เขาต้องการก็คือช่วยเฉินผิงและแม่ของตนเอง

เขาไม่เคยคิดจะก่อตั้งสำนักเสียด้วยซ้ำไป

แม้แต่หอพวกนี้ในตำหนักมังกรฟ้า เฉินผิงมีท่าทีปล่อยปละละเลยและแทบจะไม่ได้ดูแลพวกเขาเลย

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเจ้าหุบเขายา แต่ก็เป็นเพียงตำแหน่งลอยๆ อันที่จริงแล้ว เขาแทบจะไม่สนใจเรื่องนั้นเหมือนกันเพราะซูฉางเซิงสามารถจัดการแทนด้วยตัวคนเดียวได้