หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 169

เมื่อเห็นว่าสิงจวินหยิบปืนออกมาและเล็งมาที่เขา การเยาะเย้ยบนใบหน้าของเฉินผิงก็ชัดเจนยิ่งขึ้น!

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่กลัวเลยสิงจวินก็ตะโกน “ผมลั่นไกเป็นจริงๆนะ เพียงผมเหนี่ยวไก เลือดคุณก็จะสาดกระเซ็นออกมา…”

“แล้วทำไมคุณไม่ยิงล่ะ ผมห็นว่ามือคุณสั่นมาก ผมกลัวว่าคุณจะยิงไม่โดนผมจะเข้าไปใกล้กว่านี้ คุณถึงจะเล็งได้...”

เฉินผิงขยับร่างของเขาไปทางสิงจวินเพื่อให้ปืนในมือของสิงจวินอยู่ใกล้ที่สุด!

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเฉินผิง สิงจวินก็โกรธจนหน้าแดง "เฉินผิงผมยิงได้จริงๆ คุณออกไปจากหงเฉิงเดี๋ยวนี้แล้วผมจะไว้ชีวิตคุณ มิฉะนั้นผมจะฆ่าคุณ...”

ใบหน้าของสิงจวินแดงก่ำ เขาไม่เคยฆ่าใครเลย จะนับประสาอะไรฆ่าใครด้วยปืน ปืนนี้ประกอบขึ้น จากอะไหล่ที่เขาซื้อมาเอง ตอนที่เขาไปต่างประเทศเขาชอบอาวุธปืน แต่หลังจากกลับประเทศมา กฎหมายตวบคุมเข้มงวดมาก สิงจวินก็เลยแอบรวบรวมไว้!

แม้ว่าเขาจะชอบเล่นปืน แต่เขาไม่เคยยิงใครด้วยปืนเลย นับประสาอะไรกับฆ่าใคร ตอนนี้สิงจวิน พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะควบคุมตัวเองแต่มือของเขายังคงสั่นอย่างรุนแรง!

เมื่อเห็นท่าทางของสิงจวินใบหน้าของเฉินผิงก็เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย "คุณแบบคุณน่ะ เกรงว่าแค่นกตัวเดียวก็คงไม่กล้าฆ่าล่ะสิ แล้วยังจะกล้าฆ่าคน?"

“อย่าบังคับผม ผมจะยิงจริงๆ...”

สิงจวินเหงื่อออกมากในตอนนี้ แม้ว่าเขาจะได้ตัดสินใจไปแล้ว แต่ในนาทีสุดท้ายสิงจวินก็ยังคงประหม่า!

“ตอนนี้คุณวางปืนลง ผมอาจจะไว้ชีวิตคุณ ถ้าหากว่าคุณยิง คนที่ตายจะต้องเป็นคุณแน่นอน...”

ใบหน้าของเฉินผิงเริ่มมืดมน!

“คุณพล่ามอะไร ผมจะยิงคุณให้ตายเดี๋ยวนี้ แล้วก็ไปออกประเทศไป ใครจะทำอะไรผมได้...”

สิงจวินไม่เชื่อที่เฉินผิงพูด ตอนนี้ปืนอยู่ในมือของเขาแล้ว เขามีความคิดริเริ่มอย่างแท้จริง!

“ถ้าไม่เชื่อก็ยิง ยิงสิ...”

จู่ๆ เฉินผิงก็ขึ้นเสียง ทำให้สิงจวินตกใจ!

แต่ด้วยความตกใจนี้ ปืนในมือของสิงจวินจึงลั่นไก!

ปัง!

“ไม่...ไม่...มันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้...คุณจับกระสุนได้ยังไง”

ใบหน้าของสิงจวินเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและเขาก็ส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง เขาไม่อยากจะ เชื่อเลยว่า ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นของจริง เขาไม่มีทางจะเข้าใจเลย มันอยู่นอกเหนือขอบเขตการรับรู้ของเขา!

สิงจวินเป็นเพียงคนธรรมดา ไม่ใช่แม้แต่นักศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้พลังเหนือธรรมชาติของ ศิลปะการต่อสู้เลย

"ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่เชื่อก็ลองยิงอีกก็ได้..."

ตาของเฉินผิงหรี่ลงเล็กน้อยและแสงเย็นในดวงตาของเขาทำให้สิงจวินตกจากเก้าอี้ลงไปที่พื้น!

สิงจวินไม่กล้ายิง ไม่กล้าแม้แต่จะหยิบปืนขึ้นมา!

รับกระสุนมือเปล่า? แม้ว่าสิงจวินจะไม่เชื่อ แต่นี่คือความจริงที่อยู่ตรงหน้าเขาและมันไม่ง่ายเลยที่เขาจะไม่เชื่อ

ในขณะนี้สิงจวินดูเหมือนเข้าใจแล้วว่าทำไมเฉินผิงที่ดูเหมือนคนธรรมดา แล้วยังเคยติดคุกถึงได้เป็นที่ชื่นชอบของซูอวี่ฉี