หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1728

หูหม่าซือพยักหน้าตอบรับ ก่อนที่พวกเขาจะเดินทางต่อไปด้วยความระมัดระวัง

ขณะเดียวกัน เฉินผิงขยายปราณสัมผัสออกไปและเริ่มสำรวจดูรอบๆ ตัวเขา ด้วยวิธีนี้ ถ้ามีนินจาอยู่ใกล้ๆ เขาจะสามารถมองเห็นพวกเขาได้ทันที

ในขณะเดียวกันที่ภายในถ้ำ โอโนะกำลังจ้องมองเก๋อหยู่หาน ความปรารถนาของเขาถูกคุกรุ่นด้วยความงามของเธอ

อย่างไรก็ตาม ด้วยคำสั่งของคาซูโอะ เขาจึงไม่กล้าทำอะไรกับเธอ

ขณะที่ยืนขึ้น เขาก็ตรวจพบบางอย่างได้ด้วยปราณสัมผัสของเขา

“มีผู้บุกรุก!” สีหน้าของโอโนะเปลี่ยนไปขณะที่เขาสั่งเสียงดัง “เร็วเข้า! มีคนมาที่นี่! ส่งคนกลุ่มหนึ่งไปขัดขวางพวกเขา ส่วนคนอื่นๆ ให้ปิดทางเข้าฐานลับซะ!”

ครู่ต่อมา นักรบมากกว่าสิบคนที่สวมชุดสีดำก็พุ่งออกมาจากถ้ำ ในเวลาเดียวกันก็เกิดเสียงดังโครมครามบริเวณปากทางเข้าถ้ำ ในไม่ช้าทางเข้าถ้ำก็ปิดสนิทและกลืนหายไปกับภูเขา

“มีคนมากกว่าสิบกำลังมุ่งหน้ามาทางเรา หูหม่าซือ” เฉินผิงเตือน

หูหม่าซือถ่มน้ำลายด้วยความเหยียดหยาม “ผมสัมผัสได้ พวกเขาเป็นแค่ปรมาจารย์ยุทธ์ ไม่มีเจ้ายุทธ์แม้แต่คนเดียวในหมู่พวกเขา กระจอกอะไรอย่างนี้”

“คุณจัดการพวกมันได้ไหม?”

"อะไรนะ? นี่คุณดูถูกผมเหรอ” พอพูดจบประโยค หูหม่าซือก็บริกรรมคาถาและเปลี่ยนรูปลักษณ์ของเขาให้ดูคล้ายกับนินจาที่เขาฆ่า

เขาฉีกยิ้มให้เฉินผิงพร้อมอธิบาย “ผมจะแสร้งทำเป็นพวกเดียวกันกับพวกมันและเล่นงานมันแบบไม่ให้ตั้งตัวได้เลย”

เฉินผิงเกือบลืมไปว่าเขาสอนวิธีใช้เวทย์แปลงร่างให้หูหม่าซือ

“ถ้าอย่างนั้น ผมจะคอยชมฝีมือของคุณ” เขากระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ และปกปิดตัวตนของเขาไว้อย่างไร้ร่องรอย

ในขณะที่หูหม่าซือแสร้งทำเป็นได้รับบาดเจ็บ เขาก็เดินไปข้างหน้าและชนเข้ากับซามูไรที่อยู่ข้างหน้าเขา

“สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?” หัวหน้าหน่วยซามูไรถาม

หูหม่าซือสังหารซามูไรหลายคนติดต่อกันโดยใช้วิธีแบบเดิม เฉินผิงซึ่งยังคงซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้เกือบจะหัวเราะออกมาดังๆ เมื่อเขาเห็นแบบนั้น

สุดท้ายก็เหลือแต่หัวหน้ากลุ่ม เขายังคงเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง เตรียมพร้อมที่จะโจมตีได้ทุกเมื่อด้วยดาบคาตานะในมือ

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หัวหน้าก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะเขาไม่เห็นผู้บุกรุกเลย “เราควรกระจายกันออกไปค้นหาผู้บุกรุก ทุกคน-"

ขณะที่เขาหันหลังกลับไปและกำลังจะถ่ายทอดคำสั่ง เขาก็ตระหนักว่าไม่มีใครเหลืออยู่แล้วนอกจากหูหม่าซือ

หัวหน้าหน่วยตกตะลึง “คนอื่นๆ อยู่ที่ไหน?”

หูหม่าซือส่ายหัว "ผมไม่รู้..."

ในขณะนั้น สายตาของหัวหน้าหน่วยก็เปลี่ยนไปเมื่อเขาจ้องมองที่หูหม่าซือ จากนั้นเขาก็ถอยออกห่างและถามว่า “แกเป็นใคร?”