หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 246

“ท่านนายกเทศมนตรีหลิง มนุษย์ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ไปเสียหมด เชื่อว่าภายใต้การอบรมสั่งสอนของท่านนายกเทศมนตรีหลิงกับคุณหญิง ต้องสามารถทำให้คุณชายหลิงเปลี่ยนกลับมาได้”

สำหรับเฉินผิงแล้วทัศนคติการดำเนินชีวิตของหลิงเจิ้นชวน  ทำให้เขารู้สึกชื่นชมเป็นอย่างมาก

สาเหตุที่ทำให้หลิงเฟิงกลายมาเป็นแบบนี้ แน่นอนว่าต้องเกี่ยวข้องกับที่หลิงเจิ้นชวนทำงานจนลืมตัว ในใจมีแต่งาน สำหรับเรื่องการอบรมสั่นสอนลูกเลยทำให้ละเลยไป จนทำให้หลิงเฟิงกลายเป็นคนที่มีนิสัยหยิ่งผยองจองหอง

ไม่นาน เสี่ยงซุนที่เป็นคนขับรถก็พาหลิงเฟิงกลับมา แขนของหลิงเฟิงนั้นพันด้วยผ้าพันแผลไว้อยู่ แผลถูกทำไว้อย่างเรียบร้อยดี 

พอหลิงเฟิงเดินเข้าประตูมา เมื่อเห็นเฉินผิงกับซูเหวินจงเข้า กลับไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรเลย เห็นทีเสียวซุนคนขับรถคนนั้นคงจะบอกกับเขาไว้แล้ว 

“คุณพ่อ….”

หลิงเฟิงเอ่ยเรียกหลิงเจิ้นชวนเสียงดังด้วยความกลัว

“เจ้าเด็กเปรต ฉันจะทุบแก”

หลิงเจิ้นชวนยกเก้าอี้ขึ้นมาหวังจะทุบใส่หลิงเฟิง ทำเอาหลิงเฟิงตกใจกลัวจนไปหลบอยู่ในมุมห้อง ดูท่าเขาจะกลัวหลิงเจิ้นชวนเป็นอย่างมาก

“เฒ่าหลิง คุณจะทำอะไร…”

หวังฮุ่ยรีบเข้าไปหลั่งตัวหลิงเจิ้นชวนไว้ เธอพยายามขยิบตาส่งซิกให้กับหลิงเฟิง ให้หลิงเฟิงวิ่งขึ้นไปหลบอยู่ข้างบน 

“ท่านนายกเทศมนตรีหลิง คุณอย่าได้โกรธมากเกินไป”

ซูเหวินจงพยายามเข้าไปช่วยพูดโน้มน้าว 

แต่ว่าขณะนั้นเอง หลิงเจิ้นชวนที่กำลังยกเก้าอี้อยู่ ทันใดนั้นก็เกิดหน้ามืดขึ้นมา ล้มหัวฟาดไปกับพื้น !

อยู่ ๆ สถานการณ์ก็เปลี่ยนไปกะทันหัน ทำเอาหวังฮุ่ยกับซูเหวินจงถึงกับตกใจ 

“เฒ่าหลิง เฒ่าหลิง…” หวังฮุ่ยกรีดร้องออกมาอย่างกังวลใจ จากนั้นก็หันไปบอกกับเสี่ยวซุนคนขับรถ “รีบพาไปส่งโรงพยาบาลเร็วเข้า!”

“รอสักครู่!” ในเวลานี้เองเฉินผิงก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว และยื่นมือไปแตะไว้บนหัวของหลิงเจิ้นชวน

หวังฮุ่ยมองไปยังเฉินผิงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย ในเวลานี้เองที่ซูเหวินจงเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าเฉินผิงคนนี้เป็นถึงหมอเทวดานี่น่า 

“คุณหญิงหลิง เฉินผิงรู้วิชาการแพทย์ ให้เขาดูๆ ก็ได้แล้ว”

ซูเหวินจงพูดอธิบายให้หวังฮุ่ยฟัง 

ซูเหวินจงดูออกถึงความกังวลของหวังฮุ่ย เพื่อให้หวังฮุ่ยสงบใจได้ ซูเหวินจงจึงเร่งให้เฉินผิงเรียกสติของหลิงเจิ้นชวนฟื้นกลับมา

เฉินผิงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนกดลงไปที่จุดระหว่างปลายจมูกกลับฝีปากด้านบนของหลิงเจิ้นชวนอย่างเบาๆ หลิงเจิ้นชวนจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา 

“เฒ่าหลิง ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว ทำเอาฉันนตกใจแทบแย่” 

หวังฮุ่ยเห็นหลิงเจิ้นชวนได้สติ จึงได้ถอนหายใจยาวๆ ออกมาอย่างโล่งอก 

หลิงเจิ้นชวนลืมตาขึ้นมา ในดวงตายังคงมีความมึนงงอยู่เล็กน้อย “ฉันเป็นอะไรหรือ?” 

“คุณโกรธจนสลบไป บอกคุณแล้วว่าอย่าได้โมโหมากนัก คุณเองก็ไม่เชื่อ วันนี้โชคดีที่เจ้าหนุ่มคนนี้อยู่ที่นี่ ไม่เช่นนั้นพวกเราก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไง” 

หวังฮุ่ยพูดไปพร้อมกับพยุงตัวหลิงเจิ้นชวนให้ลุกขึ้นมา 

หลิงเจิ้นชวนอดไม่ได้ที่จะมองไปยังเฉินผิงเล็กน้อยพร้อมเอ่ยพูดด้วยความแปลกใจเล็กน้อย “เจ้าหนุ่มนี้เธอรู้วิชาแพทย์กับเขาด้วยหรือ?” 

“รู้นิดหน่อยครับ” เฉินผิงผงกหัวรับ