หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 284

ซูอวี่ฉีตะลึงไปชั่วขณะ เธอมองท่าทางของเว่ยเทา ลางสังหรณ์ไม่ดีแวบเข้ามาในใจเธอ “เว่ยเทา คุณหมายความว่าไง”

“คุณคิดว่าผมหมายความว่าไงล่ะ” เว่ยเทาทำสีหน้าเคร่งขรึม “ผมตามจีบคุณมาตั้งหลายปี คุณไม่ให้โอกาสผมเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้กลับไปชอบไอ้ขี้คุก ผมสู้เฉินผิงไม่ได้ตรงไหน”

เว่ยเทาตะคอก เขาจับแขนของซูอวี่ฉีไว้แน่น

“เว่ยเทา ใครเป็นคนบอกเรื่องนี้กับคุณ”

ในที่สุดซูอวี่ฉีก็เข้าใจ เดิมทีเว่ยเทาอยู่ที่เสิ่งเฉิง แต่กลับรู้ว่าช่วงนี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่หงเฉิง จะต้องมีคนคอยคาบข่าวไปบอกแน่ๆ

“คุณไม่ต้องสนใจหรอก บอกผมมา ว่าผมสู้เฉินผิงไม่ได้ตรงไหน”

เว่ยเทาออกแรงเพิ่มขึ้น นั่นทำให้ซูอวี่ฉีรู้สึกเจ็บจนขมวดคิ้ว

“ปล่อยฉัน คุณทำฉันเจ็บ ตรงไหนคุณก็สู้เขาไม่ได้ทั้งนั้นแหละ!”

ซูอวี่ฉีมองเว่ยเทาด้วยสายตารังเกียจ

“นังผู้หญิงชั้นต่ำ!” เว่ยเทาด่า ก่อนจะตบลงบนใบหน้าของซูอวี่ฉี หน้าของซูอวี่ฉีแดงขึ้นมาทันที

“ฉันจะบอกเธอให้นะ วันนี้ฉันจะให้เธอเห็นฉันฆ่าเฉินผิงด้วยตาของเธอเอง ผู้หญิงของฉัน ใครก็ห้ามแย่ง!”

เว่ยเทาเบิกตากว้าง ขบฟันพูด

“เว่ยเทา ถ้าคุณกล้าทำอะไรเฉินผิง ฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”

ซูอวี่ฉีตะคอกด้วยใบหน้าโกรธเคือง

“ยิ่งคุณเป็นแบบนี้ ผมก็ยิ่งอยากจะบดขยี้มันให้แหลก”

เว่ยเทาพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ก่อนจะปิดประตูอย่างแรง

“เว่ยเทา ปล่อยฉันออกไป ปล่อยฉันออกไป ถ้าคุณกล้าทำอะไรเฉินผิง ฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่!

ซูอวี่ฉีทุบประตูสุดชีวิต แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เมื่อเดินมาถึงข้างนอก เซียวเหยียนก็ชะงัก ก่อนที่ใบหน้าบึ้งตึงจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม “ที่แท้ก็คุณเฉินกับท่านหู่นี่เอง เชิญด้านใน”

เซียวเหยียนพูดจบ ก็ถลึงตาใส่คนรับใช้คนนั้น มารายงานก็ไม่รู้จักบอกรายละเอียด ถ้ารู้ว่าเฉินผิงกับหลินเทียนหู่มา ต่อให้เพิ่มความกล้าให้มากเท่าไหร่ เขาก็ไม่กล้าวางท่าใส่หรอก

คนรับใช้คนนั้นยังงงมึนงง เขายังไม่ทันได้พูดจบ เซียวเหยียนก็เดินออกมาซะก่อน

ใบหน้าของเฉินผิงเย็นชา ดูไม่ดีเลยสักนิด ส่วนหลินเทียนหู่ก็เอ่ยกับเซียวเหยียนด้วยสายตาเต็มไปด้วยความอาฆาต “ลูกชายของแกล่ะ โผล่หัวออกมา!”

เซียวเหยียนได้ยิน หัวใจก็ไหววูบ เขารู้ได้ทันทีว่าลูกชายต้องไปสร้างเรื่องอะไรไว้แน่

“ท่านหู่ ลูกชายผมไม่อยู่บ้าน เมื่อครู่ผมให้ลูกน้องติดต่อไปแล้ว แต่ก็ติดต่อไม่ได้”

ร่างของเซียวเหยียนสั่นงกๆ

เมื่อครู่เขาติดต่อเซียวเหยียนไปแล้วจริงๆ เพราะว่าเป็นการประชุมของตระกูล เซียวเหล่ยไม่อยู่ไม่ได้ แต่กลับติดต่อเขาไม่ได้ เซียวเหยียนจึงไม่รอเขา

“แกแม่*หลอกใครวะ” หลินเทียนหู่ดึงคอเสื้อของเซียวเหยียนขึ้นมา