หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 334

“คุณท่าน จัดการเรียบร้อยหมดแล้วครับ ทั้งคฤหาสน์ไม่มีมุมลับสายตาแม้แต่ที่เดียว กระทั่งแมลงวันยังบินเข้ามาไม่ได้ อีกทั้งผู้เก่งกาจตระกูลเจี่ยงก็จัดการเรียบร้อยหมดแล้วครับ คุณท่านวางใจได้เลย!”

พ่อบ้านเดินเข้าไปในคฤหาสน์ พร้อมพูดกับเว่ยคุนอัน

“เอาล่ะ ฉันรู้แล้ว!” เว่ยคุนอันที่นั่งอยู่บนโซฟาโบกมือ!

พ่อบ้านก็ถอยออกไปอย่างเงียบๆ ส่วนเจี่ยงหลานเฟิ่งก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับมาร์กหน้าอยู่!

“ดูสภาพที่แสนขี้ขลาดของคุณตอนนี้สิ ทำไมถึงโดนไอ้เด็กคนหนึ่งหลอกจนกลายเป็นสภาพนี้ได้ ฉันว่าคุณน่ะยิ่งแก่ยิ่งขี้ขลาด....”

เจี่ยงหลานเฟิ่งบ่นเว่ยคุนอันอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

เว่ยคุนอันขมวดคิ้ว กวาดสายตาไปทางเจี่ยงหลานเฟิ่งทีหนึ่ง แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น!

เพราะตัวเขาเองก็รู้ ผู้ที่สามารถสั่งการลุงฝูได้ภายในท่าเดียว จะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไรกัน เมื่อคืนที่หัวของลุงฝูถูกส่งกลับมา พร้อมกับคนใช้ที่เล่าสถานการณ์ตอนนั้นให้เขาฟัง ภายในใจของเว่ยคุนอันก็รู้สึกกังวลขึ้นมา!

และคิดหากเฉินผิงเป็นเพียงแค่เด็กกระจอกธรรมดา งั้นหลินเทียนหู่ กู่เวิ่นเทียน หรือกระทั่งหลิงเจิ้นชวนถึงได้เคารพเขามากขนาดนี้?

แล้วก็เศรษฐีอันดับหนึ่งเมืองหงเฉิง ซูเหวินจงจะยอมให้ลูกสาวของตนเองคบกับคนธรรมดาได้อย่างไร?

เว่ยคุนอันยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเรื่องมันไม่ใช่ จึงสั่งให้ลูกน้องเพิ่มการระวังตัวมากยิ่งขึ้น!

เมื่อเห็นว่าเว่ยคุนอันไม่ได้พูดอะไร เจี่ยงหลานเฟิ่งก็ส่งเสียงหึในลำคอเย็นๆ อย่างหมดสนุก “ฉันไปดูลูกชายก่อน ให้เขากินเยอะๆ เพื่อเพิ่มสารอาหารหน่อย!”

เจี่ยงหลานเฟิ่งพูดไปพร้อมเดินไปทางคฤหาสน์ของเว่ยเทา!

บัดนี้ ภายในห้องของเว่ยเทา กู้อวี่เหยานอนอยู่บนเตียงโดยที่ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น น้ำตาไหลรินจนทำผ้านวมบนเตียงเปียกชื้นไปนานแล้ว เพียงแต่เธอก็ไม่กล้าเอ่ยปากพูดแม้แต่คำเดียว!

เว่ยเทามองไปทางกู้อวี่เหยาด้วยสีหน้าตื่นเต้น มือของเขาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของกู้อวี่เหยาอย่างช้าๆ!

เมื่อผิวหนังที่ขาวสว่างของกู้อวี่เหยาปรากฏขึ้น ดวงตาของเว่ยเทาแดงก่ำขึ้นมาทันที!

เจี่ยงหลานเฟิ่งมองไปทางกู้อวี่เหยาที่อยู่บนเตียง แล้วมองไปที่เว่ยเทา จากนั้นก็พูดอย่างโกรธเคือง “ไอ้เด็กนี่ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม บนตัวของแกยังมีบาดแผลอยู่เลย คุณหมอสั่งว่ายังไง? แกยังจะกล้าทำเรื่องแบบนี้อีก?”

“แม่ ขาผมน่ะไม่มีทางหายแล้วแน่ๆ อีกอย่าง ผมก็แค่......”

“หุบปากไปเลย เดี๋ยวนี้แกเถียงเป็นด้วยสินะ?” เจี่ยงหลานเฟิ่งมองจิก เว่ยเทาก็กลัวจนไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก เจี่ยงหลานเฟิ่งมองไปทางกู้อวี่เหยาที่อยู่บนเตียงอีกครั้ง เธอพูดด้วยเสียงเย็น “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก ดูสภาพของแกตอนนี้ มีความเป็นสตรีถือตัวที่ไหนกัน ไม่รู้ว่าเสี่ยวเทาชอบอะไรแกกันแน่!”

เจี่ยงหลานเฟิ่งคิดว่ากู้อวี่เหยาเป็นซูอวี่ฉี เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจี่ยงเหวินเจี๋ยจับมาผิดคน!

กู้อวี่เหยารู้สึกโล่งใจ เธอรีบลุกขึ้นอย่างไว วิ่งออกไปพร้อมกับกำคอเสื้อไว้แน่น เธอไม่เคยคิดที่จะหนี เพราะเธอรู้ ในคฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลเว่ย เด็กผู้หญิงอย่างเธอไม่มีทางที่จะหนีไปได้แน่!

เจี่ยงหลานเฟิ่งตำหนิเว่ยเทาในห้องอย่างหนักหน่วง เดินออกจากห้องกวาดตามองกู้อวี่เหยาทีหนึ่ง จากนั้นก็กวักมือเรียกคนใช้สองคน “คอยเฝ้าเธอให้ดี ห้ามให้คุณชายเข้าใกล้เธอเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้วครับ” คนใช้ทั้งสองพยักหน้าอย่างร้อนรน พวกเขารู้ถึงความอำมหิตของเจี่ยงหลานเฟิ่งดี ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าขัดขืน