หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 442

ในขณะเดียวกัน ผู้ชายคนนั้นก็หันมามองเฉินผิงด้วยสีหน้างุนงง เฉินผิงพยักหน้าสีหน้าเรียบเฉยบอกว่า “ผมพอจะมีความรู้อยู่นิดหน่อย”

“ดีจังเลยค่ะ!” งั้นคุณช่วยรักษาพ่อฉันหน่อยได้ไหมคะ? ถ้าคุณรักษาเขาได้ ฉันยินดีที่จะทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการ ถึงแม้ว่า…” เสียงของหยินซู่ซู่ขาดหายไปพร้อมกับใบหน้าที่มีสีแดงเรื่อขึ้น เสี้ยววินาทีต่อมาเธอก็พูดออกมาว่า “ถึงแม้ว่า…คุณอยากจะให้ฉันปรนนิบัติคุณบนเตียงก็ได้!”

“หา? ไม่ต้อง คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น อีกอย่างผมมีแฟนแล้ว” เฉินผิงถึงกับพูดไม่ออกจริงๆ ให้ตายสิ! นี่ผมดูเหมือนพวกบ้าผู้หญิงงั้นหรือ?

หยินซู่ซู่ใบหน้าแดงเปล่งหลบสายตาลงด้วยความอาย “แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเลยที่จะตอบแทนคุณได้นอกจากตัวฉัน…”

“คุณยังมีจี้หยกไม่ใช่หรือ?” เฉินผิงเหลือบมองไปที่จี้หยกในมือเธอ

ทันใดนั้น หยินซู่ซู่ก็เงิยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตื่นตัว มือที่ถือจี้หยกยิ่งกำแน่นเข้าไปอีก เธอถามเขาอย่างลังเล “คุณ…คุณคิดจะทำอะไร?”

“ใจเย็นๆ ผมแค่สนใจอยากดูจี้หยกของคุณเท่านั้น แต่ก่อนอื่น ให้ผมตรวจอาการของพ่อคุณก่อนเถอะ”

เฉินผิงกดฝ่ามือลงบนศีรษะของชายที่นอนอยู่ เขาเริ่มส่งกำลังภายในออกมาจากร่างกายของเขาไหลเข้าสู่ร่างกายของชายผู้นี้ พลังของกำลังภายในเริ่มห่อหุ้มอวัยะภายในทั้งหมดแล้วเริ่มรักษามันทีละน้อย

ในขณะเดียวกันร่างกายของชายผู้นี้ก็เริ่มสัมผัสถึงความอุ่นร้อนที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย ผ่านไปสักพักเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเบาขึ้น แก้มของเขาเริ่มปรากฏสีชมพูอ่อนๆ

เมื่อหยินซู่ซู่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงบนร่างกายของพ่อเธอ ดวงตาของเธอก็ฉายประกายแห่งความสุขออกมา “พ่อคะ ตอนนี้พ่อรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

พ่อของเธอไอเบาๆ แล้วตอบว่า “ตอนนี้พ่อหายใจได้ดีขึ้นแล้ว อาการปวดที่ท้องก็หายไปด้วย”

“ขอบคุณมากค่ะ!” หยินซู่ซู่เอ่ยขอบคุณเฉินผิงด้วยความจริงใจ

เมื่อเลือดของเฉินผิงหยดลงบนจี้หยก ตัวหยกก็ปรากฏสีแดงเรืองรองตามด้วยเสียงคำรามร้องของมังกร ราวกับว่ามังกรสองตัวนั่นมีชีวิตมันเริ่มเคลื่อนไหวไปมา แต่ทันทีที่เลือดซึมหายเข้าไปในจี้หยกแสงสีแดงนั่นก็ค่อยๆ หายไป จี้หยกก็กลับมาเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หยินซู่ซู่และพ่อของเธอจ้องมองเฉินผิงอย่างไม่เชื่อสายตา ดวงตาของพวกเขาเบิกโพลงจนแทบถลนออกมา

“โอ้ว ต้องทำแบบนี้สินะ!” เฉินผิงตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นยินดี เขาหันไปถามพ่อของหยินซู่ซู่ “คุณลุง คุณลุงรู้หรือเปล่าว่าจี้หยกนี่มาจากที่ไหน?”

“ผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก ถ้าผมจำไม่ผิด พ่อของผมเก็บมันมาจากเกาะที่ไหนสักแห่ง มันเปล่งกระกายแสงสีแดงเหมือนที่มันทำเมื่อสักครู่นี้แล้วก็ช่วยชีวิตพ่อของผมเอาไว้ นับจากวันนั้น จี้หยกนี่ก็กลายมาเป็นสมบัติตกทอดของตระกูล”

“คุณพ่อของคุณลุงเก็บมันมาจากเกาะงั้นหรือ? เฉินผิงย่นคิ้วในขณะที่นึกถึงเกาะไร้นามและเกาะสะกดมังกรที่ตาเฒ่ามังกรเคยพูดถึง อืม! สงสัยว่าเขาควรจะต้องไปหาคำตอบที่เกาะพวกนั้นสักครั้งแล้ว!

“ในเมื่อมันเป็นสมบัติตกทอดของตระกูล ผมก็ไม่ควรจะขอของสิ่งนี้ไปจากพวกคุณ แต่ว่า ของสิ่งนี้อาจนำพาโชคร้ายมาให้…” เฉินผิงบอกพร้อมกับส่งจี้หยกคืนให้แก่หยินซู่ซู่