หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5170

“ทำตามสัญญาด้วยล่ะ” เฉินผิงพูดอย่างเย็นชา

พูดยังไม่ทันขาดคำ เขาก็สังหรณ์ถึงอันตราย

เขาเงยหน้าขึ้นมองทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ขอบฟ้าถูกกลืนหายไปกับความมืด เมฆที่ปั่นป่วนพัดพาเปลวเพลิงวิญญาณนับหมื่นดวง ราวกับดวงตาของสัตว์อสูรขนาดมหึมาที่จ้องมองเขาจากระยะทางหลายสิบกิโลเมตร

เหนือซากปรักหักพังของตำหนักลำดับเจ็ด ปราณภูตที่ดำราวหมึกเดือดพล่าน

ภูตเล็บทมิฬลอยอยู่กลางอากาศ ประคำวิญญาณที่อยู่ระหว่างกรงเล็บของเธอแดงก่ำและทำให้ท้องฟ้าเป็นสีแดงเลือดน่าสยดสยอง

สายตาที่คมดุจมีดของเธอมองผ่านฝูงชนและหยุดอยู่ที่เฉินผิง

“ส่งตราประทับมา แล้วเราจะปล่อยให้ศพเจ้าอยู่ในสภาพสมบูรณ์”

เสียงของเธอแหบพร่าราวกับเศษเหล็กขึ้นสนิมขูดหิน แต่ละถ้อยคำแฝงด้วยเจตจำนงสังหาร

เฉินผิงยืนอยู่บนผืนดินรกร้าง รัศมีที่ไม่อาจมองเห็นโอบล้อมเขา

“พวกแกเป็นใคร” เขาถาม

“เราคือสองภูตชรา เจ้าฆ่าหน้ากากมารแล้วขโมยตราประทับของเขา ส่งมาซะ แล้วเราจะปล่อยให้เจ้าตายสบาย” ภูตฉุดวิญญาณขู่ เผยให้เห็นฟันสีเหลืองเต็มปาก

“พวกแกรับใช้ใคร? แล้วถ้ำเทียนหลินคืออะไรกันแน่?” เฉินผิงถาม

เมื่อได้ยินคำว่า “ถ้ำเทียนหลิน” สองภูตชราก็สะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด

“เจ้าหนู อย่าบังอาจตั้งคำถาม คืนตราประทับมาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าเราไร้ปราณี!”

เสียงของภูตเล็บทมิฬดังไปทั่วผืนดิน ทั้งเยือกเย็นและอันตรายขณะที่เธอข่มขู่เฉินผิง

เฉินผิงยกกระบี่พิฆาตมังกรขึ้นและยิ้มน้อยๆ “ตราประทับนั่นเป็นของฉัน ถ้ากล้าก็เข้ามาเอาสิ”

ทันทีที่พูดจบ เคียวโซ่ของภูตฉุดวิญญาณก็พุ่งแหวกอากาศมาทางเขา

เพลิงภูตม้วนไปตามคมเคียว เกิดเป็นวงโค้งเปลวเพลิงกลางท้องฟ้า อากาศกระเพื่อมไปตามทาง

ก่อนที่เสียงกรีดร้องของอาวุธจะดับลง เฉินผิงก็พุ่งหลบไปด้านข้างราวกับลูกธนูที่หลุดออกจากสาย