หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5172

รัศมีของเฉินผิงกลับตาลปัตร ประกายเยือกเย็นของจิตดาบหายไป ถูกแทนที่ด้วยเพลิงปีศาจแผดเผา รัศมีมารสีดำสนิทที่ทอประกายสีแดงฉานโอบล้อมตัวเขา ย้อมเขาให้กลายเป็นเทพปีศาจร่างอาบเปลวเพลิง

เลือดผุดขึ้นบนแก้มที่เคยซีดเผือด เปลวเพลิงสีแดงฉานกลืนกินม่านตา ริมฝีปากเผยรอยยิ้มบ้าคลั่งราวกับเสียสติไปแล้ว

“อะไรกัน... พลังนั่นมันอะไร?” ภูตเล็บทมิฬหรี่ตา รัศมีมารทำเอาเธอต้องถอยไปครึ่งก้าว แม้แต่แสงประคำวิญญาณในมือก็ริบหรี่ลง

มือที่จับโซ่ของภูตฉุดวิญญาณสั่นไหว เมื่อเทียบกับเปลวเพลิงสีดำแดงรอบตัวเฉินผิง เพลิงภูตของเขาดูเล็กจ้อยราวกับแสงเทียนกลางพายุ

“คิ-คิ-คิ... พวกชั้นต่ำ บังอาจทำตัวโอหังต่อหน้าข้าหรือ” เสียงของเฉินผิงไม่เหมือนมนุษย์อีกต่อไป เสียงนั้นดังก้องกังวานด้วยเสียงร้องโหยหวนของวิญญาณ

เขายกมือขึ้นข้างหนึ่ง ก้อนพลังสีดำสนิทที่ลุกโชนด้วยเพลิงสีแดงฉานปรากฏขึ้นในฝ่ามือของเขา อากาศรอบๆ บิดเบี้ยว

“ตายซะ!” ภูตฉุดวิญญาณคำราม เขาเพิ่มพลังของเพลิงภูตในเคียวให้รุนแรงกว่าเดิมสิบเท่า จากนั้นก็ฟันใส่เฉินผิงเต็มแรง

เฉินผิงไม่แม้แต่จะชักกระบี่ เขาชูนิ้วขึ้นมา

ฟู่ว!

ก้อนพลังขยายใหญ่ขึ้นเป็นเสาเพลิงสีแดงดำ ทันทีที่ปะทะกับเคียว เพลิงภูตก็ละลายหายไปราวกับน้ำค้างแข็งใต้แสงอาทิตย์ พลังที่ไม่อาจต้านทานพุ่งไปตามโซ่ แขนของภูตฉุดวิญญาณหักอย่างโหดเหี้ยม แรงกระแทกเหวี่ยงเขากระเด็นทะลุภูเขา ร่างปะทะกับหิน คายลือดสีดำออกมา ความเหลือเชื่อปรากฏบนใบหน้าของเขา

“ถึงตาเจ้าแล้ว ยายแก่” เฉินผิงเลียเลือดที่ริมฝีปาก และปรากฏตัวต่อหน้าภูตเล็บทมิฬทันทีราวกับวิญญาณ

ความโกรธและความหวาดกลัวทำใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว เธอหลอมรวมประคำวิญญาณสิบลูกให้เป็นหอกสีแดงเลือดและแทงเข้าไป ก่อนที่เฉินผิงจะคว้าหอกด้วยมือเปล่า

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังออกมาจากลำคอของเธอ พลังของวิญญาณนับพันกัดแทะฝ่ามือของเฉินผิง แต่ไม่ทำให้มือของเขามีรอยแดงด้วยซ้ำ เพลิงปีศาจที่แผดเผาพวกมันอย่างทรมาน เสียงกรีดร้องของดังก้องไปทั่ว ขณะที่หอกค่อยๆ สลายไปทีละน้อย