หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5247

วิถีดาบดูธรรมดา แต่จังหวะที่ซ่อนในนั้นกลับลื่นไหลดุจเมฆลอยละลิ่ว นี่คือกระบวนท่าแรกของร่างดาบเมฆาที่บันทึกไว้ที่ซากสำนักดาบ

ดวงตาของผู้เฒ่าเปล่งประกายและหายฝ้าฟาง ลมหายใจของเขาสะดุด “ยอดเยี่ยม ร่างดาบเมฆาที่แท้จริง!”

“เจ้าเห็นเพียงผิวเผิน” เขาพูดด้วยความเกรงขามระคนยินดี “แต่แสดงออกมาอย่างไร้ที่ติ ดีกว่าที่หลิงเสวี่ยเคยทำได้เสียอีก” หลิงเสวี่ยทำแก้มป่องเงียบๆ แต่ก็ไม่โต้แย้ง คำพูดของอาจารย์เป็นความจริง

ผู้เฒ่าวางจอบและก้าวเข้ามาใกล้ จ้องมองท่วงท่าของเฉินผิงราวกับช่างอัญมณีที่ศึกษาเพชร “เจ้าเรียนรู้กระบวนท่านั้นมาจากไหน? บอกข้าที”

เฉินผิงรู้ว่าคงไม่อาจโกหกดวงตาคู่นั้นได้ “จากซากปรักหักพังที่อาณาจักรแดนสรวงชั้นสาม” เขาตอบ “ผมไม่รู้ว่าซากนั้นเคยเป็นสำนักดาบ”

ความโศกเศร้าผุดขึ้นใบหน้าของผู้อาวุโส “ประตูเก่ากลายเป็นซากไปแล้วสินะ” เขาพึมพำ “ครั้งหนึ่งเราเคยยืนอยู่ท่ามกลางผู้ยิ่งใหญ่ในชั้นสาม บัดนี้กลายเป็นเพียงฝุ่นผงในอดีต” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เข้าไปคุยข้างในเถอะ”

พวกเขาเข้าไปในกระท่อมหลังเล็กๆ ดูเรียบง่าย มีโต๊ะตัวหนึ่ง เก้าอี้กระจัดกระจาย กลิ่นหอมอบอวลของใบชาแห้งตราตรึงในความทรงจำ

ผู้อาวุโสรินชาสามถ้วยพลางยิ้มน้อยๆ “ข้าชื่อม่อเฉิน” เขากล่าว “ข้าเคยเป็นเจ้าสำนักดาบ เมื่อเกิดภัยพิบัติ ข้าหนีมาจากชั้นสามพร้อมกับศิษย์จำนวนหนึ่งเพื่อสืบทอดสำนักของพวกเราไว้”

เฉินผิงและหูหม่าซือสบตากันด้วยความตกใจ คนสวนชราเคยเป็นถึงเจ้าสำนัก

เฉินผิงโน้มตัวเข้ามา “ม่อเฉิน ท่านรู้จักตำหนักวิถีมารหรือไม่”

เมื่อได้ยินชื่อนั้น สีหน้าของม่อเฉินก็แข็งกระด้าง “เจ้าปีศาจพวกนั้นมันทำไม”