หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 690

“คิดไม่ถึงเลยว่าฉินเซียวหลินจะยอมหักไม่ยอมงอถึงเพียงนี้”

ขณะที่พูดเช่นนั้นซูฉางเซิงก็วาดมือขึ้นเพื่อสร้างเกราะกำบังครอบทั้งเฉินผิงและฉินเซียวหลินเอาไว้ด้วยกัน

เมื่อทำเช่นนั้นแล้ว แรงระเบิดจากร่างของฉินเซียวหลินจะอยู่แค่ภายในเกราะนั้น ป้องกันทุกคนภายนอกไม่ให้ได้รับอันตราย ไม่อย่างนั้นแล้ว แรงกัมปนาทที่เกิดจากปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์นั้นจะเป็นเหตุให้ฝูงชนต้องเสียชีวิต

แต่ทว่า เกราะกำบังนั้นก็จะกีดขวางไม่ให้เฉินผิงหลบหนีไปได้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเตรียมตัวรับแรงปะทะอันมหาศาลจากการระเบิดนั่น

พลังลมปราณภายในร่างของฉินเซียวหลินนั้นขยายตัวออกมาอย่างรวดเร็ว ร่างกายของเขาพองเหมือนลูกโป่งราวกับมันถูกสูบลมเข้าไป

แทนที่จะปลดปล่อยมันออกมา เขากลับเพ่งจิตคุมลมปราณเอาไว้ภายในร่าง ทำให้กายของเขาบิดเบี้ยวจากการพองตัวนั้น

เมื่อไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ สิ่งที่ฉินเซียวหลินทำได้มีเพียงสีหน้าบึ้งตึงเพื่อบอกให้เฉินผิงรู้ว่าเขาโกรธมาก

แม้ว่าสีหน้าของฉินเซียวหลินจะเต็มไปด้วยความชั่วร้าย แต่เฉินผิงก็ไม่สะทกสะท้านอะไร ดูเหมือนเขาจะยินดีกับสถานการณ์ตรงหน้าด้วยซ้ำ

“พออ้วนแล้วดูน่ารักดีนะ”

เฉินผิงแสยะยิ้มก่อนจะปล่อยกลุ่มควันสีขาวพวยพุ่งออกจากร่างเขาไปพันกับกลุ่มหมอกสีแดงจากร่างฉินเซียวหลินอย่างรวดเร็ว

ด้วยทั้งสองร่างถูกบดบังไปด้วยหมอกทั้งสองสี จึงไม่มีใครมองเห็นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในเกราะกำบังนั้น

ทันใดนั้นเอง ฉินเซียวหลินก็แปลกใจที่เฉินผิงไม่มีความกลัวใดๆ เลย เพราะการที่ปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์จะทำลายตัวเองนั้นไม่ได้เกิดขึ้นมาเป็นศตวรรษแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์คนแรกที่ถูกบีบบังคับโดยเฉินผิงให้ทำลายตัวเอง

ในตอนแรกนั้น เขาพยายามมองหาแววแห่งความกลัวในสีหน้าของเฉินผิงก่อนที่เขาจะหมดลมหายใจ แต่เขาก็ต้องพบเจอแต่ความผิดหวังและความงุนงง เมื่อเฉินผิงนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น หาใช่ความหวาดกลัวไม่

ฉินเซียวหลินตัวแข็งทื่อเมื่อได้เห็นเช่นนั้น เฉินผิงกำลังใช้เคล็ดวิชาอะไร? เขาสามารถดูดพลังจากคนอื่นเข้าไปในร่างกายตัวเองได้ยังไงกัน?

เมื่อเวลาเดินผ่านไป ทุกคนก็เริ่มจะสงสัยว่าทำไมการระเบิดจึงยังไม่เกิดขึ้น

และขณะที่หมอขาวจางหายไป ร่างของเฉินผิงและฉินเซียวหลินก็โผล่ออกมา ทว่า เฉินผิงเป็นเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ ส่วนฉินเซียวหลินนั้นกลับเหลือแค่เพียงซากศพแห้งเหี่ยวและดวงตาที่จ้องมองอย่างว่างเปล่าไปในอากาศ

เมื่อทุกคนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาก็อึ้งไป ซูฉางเซิงทำลายเกราะกำบังที่เขาสร้างไว้ออกไปด้วยการโบกมือครั้งเดียวก่อนจะพุ่งไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน

ในไม่ช้า ทุกคนก็กรูกันเข้ามามุงด้วยความอยากรู้ว่าฉินเซียวหลินตายจริงหรือไม่

“ฉินเซียวหลิน… ตายแล้ว”

เมื่อความเป็นจริงได้รับการยืนยันแล้ว ทั้งสนามกีฬาก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน ไม่มีใครคาดคิดว่าฉินเซียวหลินผู้ตั้งใจจะทำลายตนเองนั้นถูกหยุดเอาไว้ในวินาทีแทบจะสุดท้าย