หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 694

“เป็นอะไรไป? หน้าฉันมีอะไรแปลกไปเหรอ?”

ซูอวี่ฉีสัมผัสใบหน้าตัวเองและตกใจอยู่เล็กน้อย เธอถึงกับสูดอากาศเข้าไปเพื่อตรวจสอบดูว่ามีกลิ่นไม่พึงประสงค์อยู่หรือเปล่า ใช่ มันไม่มีกลิ่นอะไรแล้ว

ความจริงคือ เธอทำธุระในห้องน้ำเสร็จไปนานแล้ว แต่อยู่ข้างในนั้นต่ออีกครึ่งชั่วโมงเพื่อให้กลิ่นหายไปหมดก่อน เพราะไม่อยากจะทำให้เฉินผิงหมดความประทับใจในตัวเธอ

ดังนั้น เธอจึงอึดอัดใจเมื่อได้เห็นเฉินผิงและกู่หลิงเอ๋อร์อึ้งไปแบบนี้

“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น มานี่สิ คุณควรจะเห็นหน้าตัวเองนะ” เฉินผิงตอบ เขาพาเธอไปยังหน้ากระจกทันที

“ให้ตายเถอะ อวี่ฉี นี่… นี่เหมือนเธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยนะ ผิวก็เนียนเป็นก้นเด็กเลยน่ะ” กู่หลิงเอ๋อร์พูดด้วยความอิจฉาขณะที่ยืนอยู่ข้างเธอ

ซูอวี่ฉีงุนงงเช่นกันเมื่อได้เห็นเงาสะท้อนจากกระจก

นี่… นี่ฉันเหรอ? พระเจ้าช่วย! ฉันสวยจังเลย

เธอยังคงเป็นคนเดิมเหมือนที่เคยเป็นมา ทว่าความผุดผ่องของผิวพรรณทั้งร่างกายนั้นช่างน่าเหลือเชื่อ ผิวของเธอมีชีวิตชีวาขึ้น และร่างกายก็ดูยั่วเย้ามากขึ้นด้วย ไม่ว่าชายคนไหนก็จะต้องหลงใหลคลั่งไคล้ที่จะจ้องมองซูอวี่ฉีทั้งนั้น

“เฉินผิง เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ยาล้างไขกระดูกทำให้สวยขึ้นได้ด้วยเหรอ?”​ซูอวี่ฉีถามขึ้นมา เธอตื่นเต้นจนตัวสั่น โอ๊ย ผิวฉันดีเหลือเกิน ยังกับเด็กแรกเกิดอย่างนั้นแหละ

เฉินผิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเอื้อมมือไปจับชีพจรที่ข้อมือเธอ เขาต้องการตรวจดูสภาพร่างกายของเธอให้แน่ใจ ซึ่งเป็นไปตามคาด กระแสเลือดของซูอวี่ฉีไหลเวียนดีขึ้น ที่น่าเหลือเชื่อคือร่างกายเธอแทบไม่มีสารพิษตกค้างอยู่เลย ราวกับเธอเป็นเด็กแรกเกิดเลยล่ะ

ใช้เวลาไม่นานเฉินผิงก็คิดออกว่า อ้อ ยาล้างไขกระดูกนั้นคงช่วยล้างพิษทั้งหลายที่อยู่ในร่างกาย โดยส่งผลตีกลับให้ร่างกายนั้นอยู่ในสภาวะเดียวกับเด็กแรกเกิด และการอยู่ในสภาพนี้ก็จะเป็นทางเดียวที่จะเข้าสู่โลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียนและเรียนรู้วิธีการฝึกฝนพลังชี่ได้สินะ

แค่นึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมา เฉินผิงก็กำหมัดแน่น หากอวี่ฉีได้เข้าสู่โลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียนแล้วล่ะก็ เราก็จะได้อยู่ด้วยกันชั่วนิรันดร์กาล

“ยาล้างไขกระดูกนี่เป็นยาที่ดีจริงๆ”

เฉินผิงเองก็ตื่นเต้นดีใจ

เฉินผิงและซูอวี่ฉีกลายเป็นคนที่ถูกทิ้งอยู่ข้างนอกแทน เมื่อเขาก้าวเข้าไปจะกอดเธอ ไม่คิดเลยว่าเธอจะผลักเขาออกไป

ซูอวี่ฉีจ้องมองอย่างร้ายกาจและถามว่า “หมายความว่าไง? คุณจะได้อยู่ด้วยกันกับหลิงเอ๋อร์ใช่ไหม ถ้าฉันไม่ไปที่นั่นให้เร็วกว่านี้?”

“หา? หมายความว่าไงน่ะ? ผมไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร เดี๋ยวนะ นี่คุณจะพยายามหลอกให้ผมพูดอะไรแปลกๆ ออกมาใช่ไหม?”

เฉินผิงมองไปทางอื่นด้วยความรู้สึกผิดและเพื่อหลบสายตาซูอวี่ฉี เขาเดินตรงเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นและนั่งลงบนโซฟา

“ฉันรู้นะ ผู้ชายก็เหมือนหมูนั่นแหละ”

ซูอวี่ฉีทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย แต่จริงๆ แล้วเธอไม่ได้โกรธ

เธอรู้สึกราวกับว่าเธอจะไม่เป็นอะไร แม้ว่าเฉินผิงและกู่หลิงเอ๋อร์จะทำอะไรที่เลวร้ายร่วมกันมาก็ตาม สิ่งที่สำคัญคือเขารักฉัน