หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 760

เริ่นเสียนจ้องมองไปที่ลูกชายของตน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและคำถามมากมาย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เริ่นซื่อชง?” เขาถามออกไปด้วยสีหน้าที่เฉยเมย

“พ่อ อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของเขา! พ่อคิดว่าผมจะทำร้ายท่านทั้งสองคนอย่างนั้นเหรอ? ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง? หนิงอวี่เองก็ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน เขาเป็นเพื่อนสนิทของผมนะ!”

แม้ว่าเริ่นซือชงจะรู้สึกตื่นตระหนก แต่เขาก็พยายามปฏิเสธข้อกล่าวหาอย่างที่สุด

ตอนนี้เริ่นเสียนไม่รู้ว่าจะเชื่อฝ่ายใด เริ่นซือชงเป็นลูกชายของฉัน แล้วทำไมเขาถึงต้องคิดร้ายกับครอบครัวของตัวเองด้วย? เขาจะได้ประโยชน์ยังไงจากการกระทำนี้?

“หนิงอวี่ ที่คุณเฉินพูดเป็นความจริงหรือ? คุณจงใจเลือกที่ดินที่ชั่วร้ายรวมถึงใช้วงแหวนอาคมกับตัวบ้านใช่มั้ย?” เริ่นเสียนหันไปถามหนิงอวี่

เนื่องจากเริ่นซือชงไม่รู้เรื่องอะไรเลย บางทีอาจจะเป็นเขาที่คอยหลอกใช้เริ่นซือชงและแอบกระทำการต่างๆ อย่างลับๆ

อย่างไรก็ตาม หนิงอวี่ไม่ได้สนใจพวกเขาเลยทั้งหมด เขากลับหันไปหาเฉินผิงแล้วแระกาศว่า “ฉันไม่คิดมาก่อนว่าคุณจะเชี่ยวชาญทักษะทางด้านวิญญาณด้วย เนื่องจากคุณฆ่าเซี่ยเชาได้ ตอนนี้คุณคงก้าวถึงขั้นระดับปรมาจารย์อาวุโสแล้วสินะ และตอนนี้คุณยังมีความรู้เกี่ยวกับทักษะวิญญาณอีก เมื่อดูจากอายุของคุณแล้ว คุณนี่มันอัจฉริยะจริงๆ ”

“คุณเองก็เช่นกัน คุณสามารถมาถึงขั้นอาจารย์ได้แล้ว นับว่าเก่งกาจมากเมื่อเทียบกับคนรุ่นเดียวกัน น่าเสียดายตรงที่คุณเลือกเดินบนทางที่ผิด” เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

“ฮ่าฮ่า เดินบนทางที่ผิดงั้นรึ?” หนิงอวี่หัวเราะร่า ความเย่อหยิ่งยะโสปรากฏขี้นบนใบหน้าของเขา “ทางที่ฉันเลือกเดินไม่มีคำว่าถูกหรือผิดทั้งนั้น ไม่มีใครจะมาตัดสินฉันได้ ฉันเรียนรู้จากครูของฉันมาสี่ปีและเขาก็สอนทุกอย่างที่เขารู้แก่ฉัน แม้แต่รุ่นพี่ของฉันแองที่เรียนมาก่อนยังถึงกับหน้าซีดเมื่อมาเทียบกับฉัน ฉันคืออัจฉริยะที่แท้จริง และฉันจะต้องกลายเป็นผู้นำของหอเทียนหลัวในอานาคต! ถึงแม้ว่าแกจะแข็งแกร่งหรืออัจฉริยะขนาดไหนก็ตาม แกก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของฉัน!”

น้ำเสียงของหนิงอวี่ช่างดูเย่อหยิ่งเป็นอย่างมาก มันแตกต่างจากท่าทีของเขาก่อนหน้านี้ไปอย่างสิ้นเชิง

ในขณะที่กำลังตัวสั่นด้วยความโกรธ เขาเดินเข้าไปหมายจะตบที่หน้าลูกชายของตน แต่เขากลับถูกอีกฝ่ายผลักจนล้มลง

เริ่นเสียนถึงกับนิ่งงัน เพราะเริ่นซือชงไม่เคยกล้าทำแบบนี้กับเขาตั้งแต่ยังเด็ก

“พอได้แล้ว! ฉันไม่ใช่ลูกของแกตั้งแต่แรกแล้ว แล้วฉันก็ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลเริ่นด้วย! ฉันไม่จำเป็นต้องให้แกถีบส่งฉันออกจากตระกูลหรอก!” เริ่นซือชงตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง

“กะ แกพูดว่าอะไรนะ? แน่จริงก็พูดอีกครั้งสิ!” เขาไม่นึกไม่ฝันว่าลูกชายของเขาจะกล้าตะโกนใส่เขาด้วยถ้อยคำที่หยาบคายเช่นนี้

“ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่ใช่ลูกของแกอยู่แล้ว ตั้งแต่ที่ฉันยังเด็กพวกแกสองคนมักจะคอยเอาอกเอาใจแต่ต้าเกอและปลุกปั้นให้มันเป็นผู้นำของตระกูล ฉันคิดว่าที่พวกแกทำแบบนั้นเพราะว่าพวกแกทั้งสองคนไม่ชอบฉัน หลังจากที่ฉันได้อ่านบันทึกของแม่ ฉันก็ได้รู้ความจริงว่าฉันไม่ใช่ลูกของตระกูลเริ่น! ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมพวกแกถึงได้รักต้าเกอนัก ฉันเกลียดแก ฉันอยากจะฆ่าพวกแกซะทุกคนเลย! เมื่อนั้นทรัพย์สินทุกอย่างของตระกูลเริ่นก็จะตกเป็นของฉัน!” เริ่นซือชงคำรามออกมาอย่างต่อเนื่องราวกับเสือที่กำลังบ้าคลั่ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น