หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 775

“ตายเสียเถอะ!” เฉินผิงคำรามขึ้นมาทันที แล้วเขาก็แผ่รัศมีออกมารอบตัว ทันใดนั้นเปลวเพลิงรอบกระบี่พิฆาตมังกรก็หายวับไปและมีลำแสงสีทองเข้ามาแทนที่

มันสว่างเจิดจ้ามากเสียจนทำให้ตาข่ายสีน้ำตาลเข้มที่อยู่ข้างบนอันตรธานหายไปทันที ราวกับว่ากำลังหลบซ่อนจากลำแสงสีทอง

จากนั้นเฉินผิงก็กวัดแกว่งกระบี่ของตนเอง พลังกำลังเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลัน แล้วลำแสงนับไม่ถ้วนที่ส่องประกายออกมาจากอาวุธก็โอบล้อมเซี่ยโหวตุนเอาไว้

ตู้ม!

ทันใดนั้นแสงที่อัดแน่นเข้าด้วยกันก็ตกใส่เซี่ยโหวตุนที่ขมวดคิ้วเมื่อเห็นภาพนั้น เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าลำแสงสีทองจะเป็นภัยกับเขาจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น พลังลมปราณสีดำที่ล้อมรอบตัวเขาก็ดูเหมือนจะลดลง ราวกับว่ามันหวาดกลัวแสงสว่าง

“เกราะแห่งความมืด!” เซี่ยโหวตุนร้องตะโกน ทันใดนั้นพลังลมปราณสีน้ำตาลเข้มก็ผุดขึ้นทางด้านหลังของเขา แล้วห่อหุ้มร่างกายของเขาไว้อย่างรวดเร็ว

แคร็ก!

ในตอนนั้นเอง แสงที่แผ่ออกมาจากกระบี่ของเฉินผิงก็ปะทะใส่ร่างของเซี่ยโหวตุน

วินาทีที่ทั้งแสงสว่างกับเซี่ยโหวตุนปะทะกัน ฝ่ายแรกก็สลายหายไปกลางอากาศ ในขณะเดียวกัน เซี่ยโหวตุนก็เพียงแค่ตัวสั่น ทว่ากลับมิได้บาดเจ็บสาหัสแต่อย่างใด

เฉินผิงเสียบกระบี่ลงกับพื้นเพื่อพยุงตัว เนื่องจากการจู่โจมเมื่อก่อนหน้านี้ใช้พลังวิญญาณไปจนหมดเกลี้ยงแล้ว ถึงแม้ว่ากระบี่พิฆาตมังกรจะยังคงส่งเสียงดังหึ่งๆ อยู่ในมือของเขาราวกับเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ แต่เฉินผิงก็ต่อสู้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

สีหน้าของเขาซีดเผือดเป็นอย่างยิ่ง ราวกับเพิ่งจะหายป่วยหนัก

“ฉันอยากจะรู้ว่าคราวนี้แกจะสามารถหลบการโจมตีของฉันได้ไหม” จากนั้นเซี่ยโหวตุนก็ยกมือขึ้น พลังที่ไม่อาจมองเห็นได้อัดแน่นอยู่ในมือของเซี่ยโหวตุน แล้วเขาก็โบกพลังที่อัดแน่นให้ตกใส่เฉินผิง

คราวนี้เฉินผิงไม่มีพลังเหลือพอที่จะต้านทานการโจมตีอีกแล้ว ไม่ว่าร่างกายของเขาจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน แต่เขาก็รู้ว่าถึงจะไม่ตาย ก็ต้องบาดเจ็บสาหัส

ในยามนี้ ความรู้สึกหายใจไม่ออกก็แล่นไปทั่วทั้งตัว ราวกับว่าเขาสามารถสัมผัสได้ถึงความตายที่อยู่ไม่ไกล

“เฉินผิง!”

ทันใดนั้นเอง น้ำเสียงอ่อนโยนก็ดังขึ้นกลางอากาศ แล้วก็เห็นเงาร่างของเสี่ยวหลานเข้ามาขวางเฉินผิง

ปัง!

“อ๊าก!” เฉินผิงแผดเสียงคำรามขึ้นฟ้า ดวงตาเปลี่ยนเป็นแดงฉาน

แต่เสียงคำรามของเขากลับไม่เหมือนมนุษย์ ทว่าฟังดูเหมือนกับมังกรเสียมากกว่า

ทุกคนที่อยู่ภายในรัศมีสิบไมล์ สามารถได้ยินทุกสิ่งอย่างชัดเจน

หลินเทียนหู่และคนอื่นๆ ที่อยู่ในเหตุการณ์รีบเอามือป้องหู จนดูราวกับพวกเขากำลังรู้สึกเจ็บปวด

แม้แต่เซี่ยโหวตุนก็รู้สึกตกตะลึงกับเสียงคำราม แล้วเขาก็ถอยหลังไปสองสามก้าว

หลังจากค่อยๆ วางเสี่ยวหลานลงกับพื้น เฉินผิงก็ลุกขึ้นแล้วจ้องมองมาที่เซี่ยโหวตุน ทันใดนั้น ก็ดูเหมือนจะมีลำแสงสีแดงพุ่งออกมาจากร่างของเขา

จู่ๆ ร่างของเขาที่ดูเหมือนค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไป ก็กลายเป็นโปร่งแสงจนสามารถมองเห็นได้แม้แต่หัวใจสีแดงสดที่กำลังเต้นอยู่ได้อย่างชัดเจน

“กะ เกิดอะไรขึ้นกับคุณเฉินน่ะ?” หลินเทียนหู่และคนอื่นๆ รู้สึกตื่นตะลึงกับความเปลี่ยนแปลงของเฉินผิง