หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 780

ตอนที่อวี๋ตงกำลังจะสวมผ้าคลุมศีรษะให้เฉินผิง ซูฉางเซิงก็เข้ามาห้ามเขาไว้ “ไม่ต้องสวมให้เขาหรอก เฉินผิงไม่ใช่คนนอก พอเขาคุ้นเคยกับเส้นทางแล้ว เขาอยากจะมาเมื่อไหร่ ก็แวะมาได้ตลอด”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินผิงก็รู้สึกประทับใจ

อวี๋ตงทำตามคำสั่งของซูฉางเซิง แล้วเก็บผ้าคลุมศีรษะกลับคืนมา

ทั้งสามคนมุ่งหน้าขึ้นเขาด้วยกัน พวกเขาเดินทางอยู่บนเส้นทางคดเคี้ยวสายเล็กๆ ที่แวดล้อมไปด้วยร่มไม้หนาทึบไปตลอดการเดินทาง แม้จะเป็นป่ารกชัฏ แต่ถนนหนทางกลับโล่งเตียน อันเป็นการบ่งบอกว่ามีหลายคนเคยสำรวจมาก่อน

สำหรับคนทั่วไปแล้ว การเดินทางครั้งนี้ช่างไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย แต่ถึงกระนั้น สำหรับเฉินผิงและคนอื่นๆ กลับไม่ต่างอะไรกับการเดินเล่นในสวนสาธารณะเลยสักนิด

พวกเขาใช้เวลาหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนก็มาถึงจุดหมายปลายทางของตนเอง ระหว่างทางซูฉางเซิงก็ป้อนยายืดอายุให้เสี่ยวหลาน ขณะที่เฉินผิงถ่ายเทพลังวิญญาณไม่หยุดหย่อนเพื่อรักษาชีวิตของเธอเอาไว้

“เฉินผิง พวกเรามาถึงหุบเขายากันแล้ว” ซูฉางเซิงชี้ออกไปไกลๆ

ตอนที่เฉินผิงสำรวจดู ก็พบหมอกหนาที่บดบังทัศนวิสัยของเขาอยู่ แต่เมื่อตรวจสอบอาณาบริเวณด้วยปราณสัมผัส เขาก็รับรู้ได้ทันที่ว่าตรงทางเข้าหุบเขามียามรักษาการณ์อยู่ข้างหน้าสี่คน

ถึงจะไม่มียามรักษาการณ์อยู่ หากไม่มีคนจากหุบเขายานำทาง เกรงว่าก็คงไม่สามารถหาเจอ ราวกับเป็นสรวงสวรรค์ที่ซ่อนตัวจากโลกภายนอก

“อันที่จริง นี่เป็นชัยภูมิที่ยอดเยี่ยมไปเลยทีเดียว แม้ว่าหมอกค่อนข้างจะหนาไปสักหน่อยก็เถอะ...” เฉินผิงดีดนิ้วแล้วระเบิดพลังวิญญาณใส่หินก้อนใหญ่ที่อยู่ข้างๆ

ทันใดนั้นหินก็สว่างวูบขึ้นมา ขณะที่หมอกโดยรอบเริ่มเลือนรางจางหายไป เพียงแค่ไม่กี่วินาที มันก็หายวับไปกลางอากาศ

เมื่อปราศจากหมอกแล้ว ตอนนี้ทางเข้าสู่หุบเขายาก็ปรากฏชัดแก่สายตา เมื่อยามรักษาการณ์มองเห็นซูฉางเซิง พวกเขาก็รีบคุกเข่าแสดงความเคารพ “คุณซู ยินดีต้อนรับกลับมาครับ” พวกเขาเอ่ยทักทายขึ้นพร้อมกัน

แม้เฉินผิงจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ซูฉางเซิงก็ยังคงตะลึงงัน เฉินผิงช่างเป็นยอดฝีมือในทุกๆ ด้านอย่างแท้จริง ไม่เพียงเขาจะมีความสามารถในการต่อสู้เท่านั้น แต่เขายังเป็นปรมาจารย์ด้านการกลั่นยาและวงแหวนอาคมอีกด้วย เขาเป็นอัจฉริยะชัดๆ เลย!

ในทำนองเดียวกัน ยามรักษาการณ์ทั้งสี่คนก็มองเฉินผิงด้วยความตกใจอย่างถึงที่สุด ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้อาวุโสใหญ่อย่างคุณซูจะชื่นชมเจ้าหนุ่มนี่ถึงขนาดนี้เลย

แม้จะประหลาดใจ แต่พวกเขาก็ยังคงนิ่งเงียบ ใช่ว่าพวกเขาจะพูดคุยกับซูฉางเซิงหรือแม้แต่อวี๋ตงได้ทุกวัน เพราะพวกเขาเป็นเพียงแค่ยามรักษาการณ์ที่ทำหน้าที่คุ้มกันทางเข้า ดังนั้นยามรักษาการณ์ทั้งสี่คนจึงไม่กล้าแสดงท่าทีนอกลู่นอกทาง

“คุณซู คุณเฉินเดินทางมานาน ทำไมพวกเราไม่เข้าไปคุยกันต่อข้างในล่ะครับ?” อวี๋ตงเสนอแนะ

“จริงด้วย” ซูฉางเซิงพยักหน้าเห็นด้วย “ผมจะเรียกคนอื่นๆ มาประชุม พวกเราต้องหาวิธีรักษาอาการบาดเจ็บของสาวน้อยคนนี้ให้ได้”

เฉินผิงที่อุ้มเสี่ยวหลานอยู่ในอ้อมแขนติดตามซูฉางเซิงกับอวี๋ตงเข้าไปในหุบเขายา