หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 797

ฉับพลันนั้น ซูฉางเซิงกับผู้อาวุโสพากันคุกเข่าแล้วเอ่ยพร้อมกัน “ขอต้อนรับนายท่าน”

เฉินผิงสะดุ้งแล้วรีบพยุงพวกเขาขึ้น เขาไม่ต้องการเป็นเจ้าหุบเขาคนใหม่ ทั้งยังไม่มีเวลามาอยู่ที่หุบเขายา

อวี๋ตงยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเฉินผิงถึงได้ขึ้นเป็นเจ้าหุบเขายาคนใหม่ภายในเวลาไม่กี่วัน?

“เฉ-“ ซูฉางเซิงเกือบจะเรียกชื่อต้นของเฉินผิง แต่ก็นึกขึ้นได้โดยพลันว่าเรียกแบบนั้นคงไม่เหมาะ เขาจึงรีบพูดแก้ “นายท่าน ในเมื่อนายท่านคนก่อนส่งมอบตำรากลั่นยาให้ท่านและยังหวังว่าท่านจะนำพาความยิ่งใหญ่มาสู่หุบเขา ไม่ต้องสงสัยเลยว่านายท่านคนก่อนได้แต่งตั้งให้ท่านเป็นเจ้าหุบเขายาคนใหม่ ความปราดเปรื่องและกล้าหาญของท่านคู่ควรจะเป็นผู้นำของเรา”

“คุณซู เกรงว่าผมคงไม่อาจรับหน้าที่นั้นไว้ได้ ผมมีเรื่องของตัวเองที่ต้องไปจัดการ ผมจึงไม่สามารถอยู่ที่หุบเขายาได้” เฉินผิงปฏิเสธอย่างอ่อนใจ

“นายท่าน ผมเชื่อว่าเราควรทำตามที่นายท่านคนก่อนประสงค์ ถึงท่านจะเป็นเจ้าหุบเขาคนใหม่ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่หุบเขายาตลอด ไม่มีเงื่อนไขระบุให้ทำเช่นนั้นอยู่แล้ว” ซูฉางเซิงพูด

เขารู้ว่าซูฉางเซิงเองก็มีธุระต้องไปทำ แล้วก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะขอให้เฉินผิงอยู่ที่หุบเขายาตลอดเวลา

ตราบใดที่เฉินผิงยินยอมรับตำแหน่งเจ้าหุบเขายาคนใหม่ ซูฉางเซิงคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องให้เขาวนเวียนอยู่ที่หุบเขามากนัก

แน่นอนว่าซูฉางเซิงมีเหตุผลของเขา ตอนนี้มีเพียงเฉินผิงที่รู้เนื้อหาของตำรากลั่นยา ซึ่งนับว่าเป็นหัวใจสำคัญของหุบเขายา

พอเห็นว่าซูฉางเซิงกับคนอื่นๆ เอาจริง เฉินผิงก็ถอนหายใจ “ก็ได้ครับ ผมจะยอมรับตำแหน่ง แต่ผมคงต้องขอให้คุณกับผู้อาวุโสคนอื่นช่วยดูแลหุบเขายาตอนที่ผมไม่อยู่ คุณซู คุณมีอำนาจตัดสินใจเต็มที่”

เฉินผิงรู้ว่าเขาต้องให้เสี่ยวหลานพักรักษาตัวอยู่ที่หุบเขายาไปก่อน เวลาไม่คอยท่าเพราะเหลืออีกแค่ไม่กี่วันก็จะถึงวันที่สิบห้าเดือนเจ็ด เฉินผิงจึงต้องรีบเดินทางไปเกาะไร้นามถ้าเขาอยากไปให้ถึงก่อนวันนั้น แม้จะไม่รู้ว่ามีอะไรรออยู่บนเกาะ แต่เฉินผิงก็ไม่สน ที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาคือการได้รู้ความจริงเรื่องชาติกำเนิดของตัวเอง

เขาอยากรู้ว่าตัวเขาเป็นใครกันแน่ พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า แล้วก็เรื่องความจริงของตระกูลหลง

“คุณซู เกรงว่าผมคงต้องออกจากหุบเขายาเพื่อไปสะสางธุระส่วนตัว ส่วนเพื่อนผมคงต้องฝากไว้กับคุณ ผมจะคัดลอกเนื้อหาของตำรากลั่นยาและทิ้งเตาหลอมเสินหนงเอาไว้ให้พวกคุณกลั่นยา หวังว่าพวกคุณจะเอายาไปใช้ในทางที่ดีและช่วยชีวิตคนเพื่อชดใช้ความผิด” เฉินผิงพูด

ซูฉางเซิงกับผู้อาวุโสประหลาดใจเมื่อได้ยินที่เฉินผิงกล่าว ของสองอย่างที่เขาทิ้งไว้ให้นั้นราคาสูงจนประเมินค่าไม่ได้

ถ้าเป็นนายท่านคนเก่า เขาก็คงเอาแค่บางส่วนของตำรากลั่นยาให้ซูฉางเซิงกับคนอื่นๆ ดู เฉินผิงช่างน่ายกย่องที่ใจกว้างจนทิ้งบันทึกฉบับเต็มกับเตาหลอมเสินหนงไว้ให้ เพราะคงมีน้อยคนที่จะทำแบบเดียวกัน