หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 802

เฉินผิงไม่ตอบหนีซื่อเต้า เขาแค่ชูกระบี่พิฆาตมังกรขึ้นแล้วตวัดออกไปด้านข้าง ไฟบนกระบี่ยิ่งแรงกล้าขึ้นกว่าเดิม ระหว่างที่เปลวเพลิงเจิดจ้าแผ่ออกไปทุกทิศทาง ก็มีเสียงฟู่ๆ แว่วออกมาจากดาบ

กระบี่พิฆาตมังกรหลอมรวมเข้ากับเฉินผิง ลูกไฟที่ปะทุโชดช่วงคือพลังวิญญาณของเขาเอง เขาปล่อยลูกไฟเก้าดวงใส่โซ่ทั้งเก้าเส้น

ฟู่!

เมื่อลูกไฟสัมผัสโซ่ เจตจำนงสังหารในโซ่ก็ลุกเป็นไฟ มีเสียงแตกร้าวดังตามมา

โซ่ที่ถูกไฟเผาหล่นลงพื้นราวงูยักษ์ที่โดนตัดหัว จากนั้นพวกมันก็สลายเป็นผง รอยแตกบนพื้นกลับเข้าผสานกันอย่างรวดเร็ว

เฉินผิงชี้กระบี่พิฆาตมังกรไปที่หนีซื่อเต้าแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา “นี่เหรอสุดยอดวิชาของคุณ? ถ้ามีอย่างอื่นอีกก็จัดมาได้เลย!”

หนีซื่อเต้าหน้าซีดเมื่อวิชาที่แกร่งที่สุดของเขาอย่างค่ายกลดักมังกรกลับทำอะไรเฉินผิงไม่ได้เลย

ดวงตาของเซี่ยโหวตุนจ้องมองฉินผิงอย่างตื่นตะลึง เขาไม่เข้าใจว่าเฉินผิงพัฒนาฝีมือได้ไวขนาดนี้ได้ยังไงภายในไม่กี่วัน

“ไอ้หนู วันนี้ฉันทำอะไรแกไม่ได้เพราะแกมีดาบวิเศษ แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะกลับมาทวงแค้นแน่”

พูดเสร็จหนีซื่อเต้าก็หันหลังวิ่งหนีลงจากเขา

พอเซี่ยโหวตุนเห็นดังนั้นก็แทบจะตะโกนด่าหนีซื่อเต้า ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะหนีไปตัวคนเดียว นี่จะทิ้งให้ฉันเป็นแพะรับบาปเหรอ?

เซี่ยโหวตุนหันหลังวิ่งอย่างไม่ลังเลเช่นกัน ตอนนี้ต้องเขารีบรักษาชีวิตตัวเองก่อน

ซูฉางเซิงกับผู้อาวุโสอึ้งไปเมื่อเห็นเซี่ยโหวตุนกับหนีซื่อเต้าเผ่นป่าราบอย่างกับคนขี้ขลาด

หลังออกมาจากหุบเขายา เฉินผิงก็ซื้อตั๋วเครื่องบินเที่ยวไปเมืองใต้ เขาต้องไปนั่งเรือจากที่นั่นเพื่อไปเกาะไร้นาม

ตอนเขาไปถึงเมืองใต้ก็เป็นเวลาค่ำแล้ว เขาซื้อตั๋วเดินเรือไว้ล่วงหน้าแล้วหาโรงแรมพัก กะว่าจะนั่งเรือไปเกาะไร้นามพรุ่งนี้เช้า

ตอนกำลังนั่งกินข้าวในโรงแรม เขาก็เห็นว่ากิจการโรงแรมครึกครื้นกว่าที่คิด มีลูกค้ามาพักมากมาย พวกเขาคงเป็นผู้ฝึกยุทธเมื่อดูจากรัศมีที่แผ่ออกมา เมืองใต้ไม่ใช่เมืองโด่งดัง ทำไมถึงมีผู้ฝึกยุทธหลายคนอยู่ที่นี่

เมื่อทุกห้องถูกจองจนเต็ม เฉินผิงก็ไม่มีทางเลือกนอกจากลองติดสินบนพนักงานเพื่อหาห้องให้เขา

“ทำไมถึงมีคนเต็มโรงแรมเลยล่ะครับ?” เฉินผิงถาม

“ไม่รู้เหมือนกันครับ วันนี้มีลูกค้าเยอะมาก ผมคิดว่าน่าจะพากันไปทะเล แต่ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะไปทำอะไร” พนักงานตอบพลางส่ายหน้า