หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 852

เลือดแดงพวยพุ่งออกมาจากข้อต่อของเขา ที่ซึ่งเคยเป็นแขนซ้ายของซวนหยวนไคก่อนที่จะโดนกระบี่ของของเฉินผิงตัดจนขาด ด้วยการโจมตีอย่างสุดแรงครั้งสุดท้ายทำให้แขนส่วนที่ถูกตัดออกมายังคงจับกู่หลิงเอ๋อร์ไว้อยู่ เธอกลิ้งตัวออกมาจากที่ตรงนั้นและดึงตัวเองออกจากการจับกุม

ครั้งนี้เสียงกรีดร้องเจ็บปวดยิ่งดังขึ้นกว่าครั้งไหนๆ ด้วยความเดือดดาล เขาเตะไปที่หน้าอกของหมาป่าสีขาวด้วยแรงมหาศาลชนิดที่ว่าสามารถเหยียบหินให้แตกได้เป็นเสี่ยงๆ

หมาป่าสีขาวกระเด็นไถลไปด้านหลังเพียงไม่กี่ฟุตก่อนที่มันจะลุกขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก

ความแข็งแกร่งของซวนหยวนไคเปรียบได้กับปรมาจารย์ระดับสูง ขณะที่หมาป่าสีขาวอยู่ในระดับปรมาจารย์ยุทธ นั่นจึงทำให้การเตะของซวนหยวนไคไม่สามารถทำร้ายเจ้าหมาป่านั่นได้เลย

ซวนหยวนไคมองไปยังแขนที่ขาดของเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ ก่อนจะตะโกนสั่งคนของเขา “ฆ่ามัน! ฆ่ามันให้หมด!”

ทันทีที่คนของเขาล้อมเฉินผิง จู่ๆ ก็เกิดลมกระโชกแรงราวกับพายุขึ้นมา ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นต่างรู้สึกสั่นกลัว

เนื่องจากลมหายใจนี้น่าสะพรึงกลัวยิ่ง แม้แต่ปรมาจารย์อาวุโสหรือปรมาจารย์ยุทธ์ก็ยังไม่กล้าจะขยับตัว

เฉินผิงขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองหาต้นตอของความวุ่นวาย

“เอะอะโวยวายอะไรกันนักหนา ซวนหยวนไค? ครั้งนี้เจ้ากระหายเลือดของใคร?”

ผู้ที่พูดคือชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่กำลังเดินตรงมาทางพวกเขา เขาสวมชุดฝึกสีขาวธรรมดา รองเท้าผ้าของเขาไม่ส่งเสียงใดขณะที่กำลังเดิน ใบหน้าของเขานิ่งเฉยแต่แฝงไปด้วยความทรงพลัง

เขาไม่ได้มาเพียงคนเดียว แต่ยังขนาบข้างมาด้วยยอดฝีมืออีกสามคน ผู้คนต่างอ้าปากค้างเมื่อรู้ว่าพวกเขาทั้งสามล้วนเป็นถึงปรมาจารย์ยุทธ์ เมื่อมองดูท่าทางการเดินอันน่ายำเกรงของพวกเขาแล้ว ผู้ที่เดินนำมาจะต้องเป็นถึงปรมาจารย์ยุทธ์ระดับที่สี่

“คุณจ้าว!” ใบหน้าของซวนหยวนไคเต็มไปด้วยความรู้สึกโล่งใจ

ซวนหยวนไค เฉิงคุนและฉินเสี่ยวเซียนตกตะลึงกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของจ้าวลี่กั๋ว เพราะนี่อาจเป็นการหมายถึงการยุติการมีส่วนร่วมหรือค้นหาแก่นมังกร

เสียงฝ่ามือของจ้าวลี่กั๋วที่ตบไปที่แก้มของจ้าวฉวางดังกึกก้องจนดึงความสนใจไปที่สองพ่อลูกตระกูลจ้าว

“แกกล้าดียังไงกลับมาที่เกาะสะกดมังกรแห่งนี้โดยที่ฉันไม่ได้อนุญาต?”

การตบนั้นดูเหมือนว่าจะทำให้จ้าวฉวางนั่นพอใจอย่างมาก เขาตรงเข้าและดึงแขนเสื้อของผู้เป็นพ่ออย่างร้อนรนก่อนที่เขาอ้อนวอน “พ่อมาได้ทันเวลาพอดีเลย ได้โปรดช่วยเสี่ยวหรูด้วย! เธออาจไม่มีชีวิตรอดหากต้องโดนแช่แข็งนานกว่านี้”

จ้าวลี่กั๋วเหลือบมองไปยังรูปปั้นน้ำแข็งที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับเสี่ยวหรู แม้จะเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เขาก็กลับมาจ้องมองลูกชายของเขาอย่างรวดเร็วและพูดว่า “พอแล้วเรื่องสาวๆ! กลับบ้านไปกับพ่อเดี๋ยวนี้!”