หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 875

ตั้งแต่ที่เธออยู่กับเฉินผิงมา ซูอวี่ฉีไม่เคยได้ใช้ชีวิตปกติเหมือนที่คุณหนูจากตระกูลชั้นสูงพึงมี ตรงกันข้าม เธอประสบความน่าหวาดหวั่นพรั่นพรึงมากมายยามที่ออกเดินทางร่วมกับเขา

เพราะซูเหวินจงอยู่ตัวคนเดียวและไม่ได้เจอลูกสาวมาหลายเดือน จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะคิดถึงลูกใจแทบขาด

“โอ้ อย่างนั้นเหรอ!” ซูเหวินจงมีสีหน้าผิดหวังตอนที่เขาเดินทางกลับมาถึงบ้าน

หลังจากเฉินผิงใช้เวลาอยู่กับซูเหวินจงสักพักเขาก็กลับ ตอนนี้ฉันควรจะตรงไปหาพ่อแม่ที่หมู่บ้านตระกูลเฉิน ไม่ได้เจอพวกท่านมาตั้งหลายเดือนแล้ว!

ในตอนที่เฉินผิงออกมาจากบ้านตระกูลซู เฉินหยิงเซี่ยก็โทรมาหาเขาแล้วถาม “เฉินผิง พี่อยู่ที่หงเฉิงหรือเปล่า?”

“ใช่ พวกเธอได้ลาหยุดกันไหม?” เฉินผิงถาม

“ฉันจะได้หยุดตั้งแต่วันนี้เลย! ถ้าพี่จะกลับบ้านฉันก็ขอติดรถไปด้วยได้ไหม?”

เฉินหยิงเซี่ยอยากรู้ว่าเธอจะกลับบ้านไปพร้อมกับเฉินผิงได้หรือเปล่า

“ไปรอฉันที่ทางเข้าโรงเรียน ตกลงนะ? อีกสักพักฉันจะไปรับ” พูดจบเฉินผิงก็วางสาย

เฉินผิงไปรับเสี่ยวหลานมาก่อน แล้วก็ไปหาเฉินหยิงเซี่ยที่โรงเรียน หลังจากนั้น ทั้งสามคนก็จะไปที่หมู่บ้านของตระกูลเฉิน

“พี่เฉินผิง! ตรงนี้! ฉันอยู่นี่!” เฉินหยิงเซี่ยยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงเรียนและโบกมือให้เฉินผิงอย่างกระตือรือร้น

ในตอนนั้นเฉินผิงกำลังขับรถโรลรอยซ์ของไป๋เสี่ยวซาน ตามปกติเขาจะใช้รถของซูอวี่ฉีไม่ก็ของหลินเทียนหู่ แต่ในเมื่อซูอวี่ฉีไม่ได้กลับและหลินเทียนหู่ยังอยู่ที่โรงพยาบาล เฉินผิงจึงต้องขับโรลรอยซ์ของไป๋เสี่ยวซานไปพลางๆ

แต่เฉินผิงก็ไม่ได้ใส่ใจว่าเขาจะขับรถอะไรอยู่ เขาสนแค่ว่ารถคันนั้นจะใช้ขับไปที่ที่เขาอยากไปได้หรือเปล่า

แต่ถึงแม้จะคิดอย่างนั้น โรลรอยซ์ก็กลายเป็นจุดดึงดูดความสนใจในระหว่างที่เขาจอดหน้าทางเข้าโรงเรียน

เป็นความจริงที่ว่ามีแค่ไม่กี่คนในหงเฉิงที่มีโรลรอยซ์ขับ แถมรถคันนี้ยังติดป้ายทะเบียนของจิงตูอีกด้วย

“เฉินหยิงเซี่ย นะ-นี่โรลรอยซ์ของลูกพี่ลูกน้องเธอเหรอ?” เพื่อนร่วมชั้นของเฉินหยิงเซี่ยถามด้วยความชื่นชม

“สวัสดีค่ะ! ฉันเฉินหยิงเซี่ย” เฉินหยิงเซี่ยจับมือกับเสี่ยวหลานอย่างทำตัวไม่ถูก

“เธอน่ารักมากเลย! ไม่แปลกที่เฉินผิงพูดถึงเธอไว้เสียดิบดี” เสี่ยวหลานมองเฉินหยิงเซี่ยแล้วเอ่ยปากชม

เฉินผิงที่นั่งข้างหน้ากลอกตาไปมาโดยไม่พูดอะไร ฉันไปพูดเรื่องเฉินหยิงเซี่ยให้เธอฟังตั้งแต่เมื่อไหร่?

ที่เสี่ยวหลานพูดแบบนั้นก็เพราะเธอจะได้สนิทสนมกับเฉินหยิงเซี่ย

“เธอก็น่ารักเหมือนกัน เสี่ยวหลาน! ฉันได้กลิ่นหอมจางๆ จากตัวเธอด้วย ขอถามได้ไหมว่าเธอใช้น้ำหอมอะไร?” เฉินหยิงเซี่ยสูดกลิ่นเสี่ยวหลานแล้วถาม

“ฉันทำน้ำหอมด้วยตัวเอง! ถ้าเธอชอบฉันจะทำให้เธอบ้างก็ได้นะ” เฉินหยิงเซี่ยไม่รู้เลยว่ากลิ่นจากกายของเสี่ยวหลานคือกลิ่นตัวตามธรรมชาติของเธอเอง เพราะเสี่ยวหลานมีพลังวิจิตราติดตัวมาแต่กำเนิด เธอสามารถใช้กลิ่นของตัวเองล่อลวงชายคนใดก็ได้ที่เธอต้องการ

“เอาสิ! ขอบคุณนะเสี่ยวหลาน!” เฉินหยิงเซี่ยอุทานดีอกดีใจ

เฉินผิงที่ขับรถอยู่พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เธอจะอยากได้น้ำหอมไปทำไม? เป็นเด็กเป็นเล็กแท้ๆ! เธอควรจะสนใจเรื่องการเรียนมากกว่านี้สิ”