หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 915

แอนดรูว์เปลี่ยนกลับไปเป็นร่างเดิม เพราะเขาขาดพลังงานจำนวนมากที่จำเป็นต้องใช้ในการคงร่างมนุษย์หมีเอาไว้

เมื่อเห็นว่าแอนดรูว์ไม่สามารถสู้ต่อไปได้อีกแล้ว อิจิโระก็ประสานร่างเงากลับเข้าร่างจริง ก่อนจะพุ่งกระบี่เข้าไปที่คอของชาวฉวงกั๋วคนนั้น

มาถึงตอนนี้ มือกระบี่ก็สามารถคร่าชีวิตแอนดรูว์ได้เพียงแค่พลิกข้อมือเท่านั้น

แต่ทว่า แทนที่จะฆ่าแอนดรูว์ในทันที อิจิโระกลับใช้กระบี่สลักรูปเต่าลงไปบนหน้าอกของนักสู้ชาวฉวงกั๋ว

แม้ว่าอิจิโระจะไม่ได้สังหารแอนดรูว์ เขาก็ทำสิ่งที่แย่มากไปกว่านั้น นั่นคือการทำให้แอนดรูว์ต้องอับอายขายหน้าที่สุด

“ฉันจะฆ่าแก!” แอนดรูว์ร้องตะโกนด้วยความเดือดดาล หลังจากเห็นสิ่งที่อิจิโระทำกับเขา แต่ก่อนที่เขาจะได้สังหารอิจิโระตามที่เขาพูดออกมา มือกระบี่ชาวต่าวกั๋วก็เตะแอนดรูว์ออกจากสนามประลองไป

“หากคุณไม่ใช่ชาวฉวงกั๋ว ฉันคงฆ่าทิ้งไปนานแล้ว” อิจิโระเย้ยหยัน

แอนดรูว์พยายามอย่างสิ้นหวังที่จะกลับเข้าไปในสนามประลองราวกับว่าเขาได้เสียสติไปอย่างสิ้นเชิง

สำหรับเขา การถูกทำให้อับอายขายหน้านั้นแย่มากกว่าการถูกสังหารเสียอีก

“แอนดรูว์!” แอนนาร้องเรียกห้ามชายคนนั้น ในเมื่อแอนดรูว์นั้นถือว่าแพ้ไปแล้ว แอนนาก็ไม่อยากให้เขาต้องทำให้ประเทศของเธอต้องเสื่อมเกียรติมากไปกว่านี้

แอนดรูว์ไม่เหลือทางเลือกอื่นใดนอกจากต้องกลับไปหาเจ้าหญิงพร้อมกับหน้าอกของเขาที่ยังมีเลือดไหลออกมาอยู่ แต่ทว่าบาดแผลนั้นไม่ได้รบกวนจิตใจเขาเลยแม้แต่น้อย

“ฉันเข้าใจว่าต้าซย่าเป็นรายต่อไป หวังว่าพวกคุณจะทุ่มเทมากกว่านี้ในการสู้นะ” อิจิโระเบนความสนใจไปยังจ้าวอู๋ฉีพลางเยาะเย้ยด้วยอาการเย่อหยิ่ง

ด้วยความโมโห จ้าวอู๋ฉีหันไปหาเฉินผิง เขาตั้งใจจะบอกอะไรบางอย่างกับชายคนนั้น แต่ทว่าก่อนที่จ้าวอู๋ฉีจะทันได้พูด เฉินผิงก็กระโจนขึ้นไปในอากาศ ก่อนจะร่อนลงในสนามประลอง

“แล้วเราจะได้เห็นกัน!” วินาทีที่อิจิโระพูดจบ เขาก็เหวี่ยงฝ่ามือใส่เฉินผิง และทันใดนั้น พลังอันแข็งแกร่งก็พุ่งตรงไปยังเฉินผิง

กลายเป็นว่าอิจิโระไม่ได้เป็นเพียงมือกระบี่ที่เปี่ยมไปด้วยทักษะเท่านั้น แต่เขายังเชี่ยวชาญในการใช้พลังลมปราณอีกด้วย

พลังที่อิจิโระปลดปล่อยใส่เฉินผิงนั้นแข็งแกร่งมากจนเกิดเสียงกรีดร้องที่บาดหู และทิ้งรอยลึกเอาไว้บนสนามประลอง แม้ว่าสนามจะได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อต้านทานการโจมตีที่รุนแรงแล้วก็ตาม

เห็นได้ชัดว่าพลังลมปราณของอิจิโระนั้นคมยิ่งกว่าใบมีดโกนเสียอีก

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีที่แสนจะน่ากลัวนั้น เฉินผิงกลับยิ้มเยาะ ขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มสร้างลำแสงสีทองที่ดูเหมือนจะก่อตัวเป็นรังไหมอยู่รอบกายเขา

“หา?” อิจิโระอดเอียงหัวมองด้วยความสงสัยไม่ได้ เพราะเขาสัมผัสได้ถึงออร่าความน่ากลัวจากคนที่เขาคิดว่ามีความแข็งแกร่งเพียงแค่ระดับปรมาจารย์อาวุโสเท่านั้นเอง