หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 925

สามวันผ่านไปไวในชั่วพริบตา

ณ ท่าเรือแห่งหนึ่ง ผู้คนจำนวนมากต่างมารวมตัวกันเพื่อรอดูผู้เข้าร่วมแข่งขันลงเรือไปยังเกาะร้าง

ในระหว่างนั้น ทีมอื่นหลายทีมต่างถอนตัวออกจากการแข่งขัน คงเหลือไว้เพียงสามทีมเท่านั้นในการแข่งขันครั้งนี้ นั่นก็คืออาณาจักรต้าซย่า ฉวงกั๋ว และต่าวกั๋ว

ขณะนั้น สมาชิกในทีมกระทรวงยุติธรรมทุกคนต่างเตรียมพร้อม พวกเขาถืออาวุธเอาไว้ในมือ และทุกคนต่างมีจิตวิญญาณอันสูงส่ง เพราะข้อเท็จจริงที่ว่า เฉินผิงเป็นหัวหน้าทีม นั่นทำให้พวกเขามีความมั่นใจเป็นอย่างมาก

เมื่อเขาได้เห็นว่าคนของเขาต่างยิ้มและร่าเริงกันขนาดไหน จ้าวอู๋ฉีก็มีความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้อยู่ข้างในใจ

เขารู้จักชาวต่าวกั๋วเป็นอย่างดี พวกเขาโหดร้ายและไม่สนใจว่ากฎจะเป็นอย่างไร อันที่จริงแล้ว พวกเขาแทบจะไม่มีมนุษยธรรมหลงเหลืออยู่เลยด้วยซ้ำ

และด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงต้องมีเล่ห์กลอะไรบางอย่างซ่อนอยู่แน่ ตั้งแต่ที่พวกเขาเสนอให้มีการแข่งขันแบบทีม

“นายพลจ้าว ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ทุกคนมีชีวิตรอดกลับมา” เฉินผิงพูดให้ความมั่นใจกับนายพลจ้าวเมื่อเห็นว่าเขากังวลมากแค่ไหน

“ความหวังของเราอยู่ในกำมือคุณแล้วนะ” นั่นเป็นสิ่งเดียวที่จ้าวอู๋ฉีพอจะทำได้ในตอนนี้

“ท่านนายพลครับ เราจะต้องชนะแน่ๆ หากเรามีคุณเฉินอยู่เคียงข้างเช่นนี้” ซู่ชีเม่ากล่าวด้วยความมั่นใจ เพราะทุกคนต่างก็ได้เห็นพลังที่แท้จริงของเฉินผิงกันไปแล้ว

เมื่อเขาสามารถเอาชนะอิจิโระมาได้ ทุกคนต่างก็มั่นใจว่าพวกเขาจะต้องเอาชนะในการแข่งขันแบบทีมได้เช่นกัน

แต่กระนั้น จ้าวอู๋ฉีก็ไม่ได้ให้ความเห็นอะไรเพิ่มอีก เพราะเขาไม่ได้มองโลกในแง่ดีเหมือนกับคนที่เหลือ ดังนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการทำลายขวัญและกำลังใจของคนของเขา เขาจึงเลือกที่จะเงียบไว้ดีกว่า

“เฉินผิง ไปด้วยกันเถอะ”

ขณะนั้น แอนดรูว์เดินนำกำลังคนของเขาออกมา เพราะเขาต้องการที่จะลงเรือไปพร้อมกับเฉินผิง

แม้จะมีภยันอันตรายมากมายบนเกาะแห่งนั้น แต่ผู้เข้าร่วมการแข่งขันก็มีอุปกรณ์ส่งสัญญาณตำแหน่งที่ตั้งและเครื่องมือสื่อสารกันทุกคน เมื่อไรก็ตามที่พวกเขาแข่งขันต่อไม่ได้ พวกเขาก็สามารถขอถอนตัวและจะมีคนมารับพวกเขาออกไปจากเกาะ

ในเรือลำนั้น เฉินผิงกับคนของเขาต่างก็พูดคุยกับแอนดรูว์และทีมฉวงกั๋วด้วยความจริงใจ มีเพียงอิจิโระกับทีมต่าวกั๋วเท่านั้นที่นั่งเงียบๆ อยู่อีกฝั่งหนึ่ง

ขณะนั้น นักรบที่ถือดาบเอาไว้ในมือและแต่งกายด้วยชุดซามูไรก็เดินเข้าไปหาอิจิโระและถามอย่างแผ่วเบาว่า “ท่านครับ ดูเหมือนว่าต้าซย่ากับฉวงกั๋วจะร่วมมือกัน หากเป็นเช่นนั้น เราจะไม่เสียเปรียบในการต่อสู้ครั้งนี้หรอกเหรอครับ?”

เมื่อได้เห็นเฉินผิงกับแอนดรูว์พูดคุยกัน อิจิโระก็ไม่ได้รู้สึกประหม่าแต่อย่างใด แต่ดวงตาของเขากลับมีแววซับซ้อนฉายอยู่ “ในเมื่อพวกเขาจงใจจะร่วมมือกัน ก็ปล่อยให้ทำไป เมื่อถึงเวลา จะไม่มีใครสามารถรอดชีวิตไปจากเกาะร้างนั้นได้หรอก”

“คุณมีแผนแล้วใช่ไหมครับ?” นักรบคนนั้นถาม

อิจิโระอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะตอบอย่างเยือกเย็นว่า “ไอ้โง่! นั่นมันเป็นเรื่องที่แกควรจะถามเหรอ?”

นักรบคนนั้นหวาดกลัวเมื่อต้องเผชิญกับโทสะของอิจิโระ เขาโค้งคำนับขอโทษทันที “ผมขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว”