หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 947

ซวนหยวนไคเอามือกุมไปที่หน้าของเขาก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ “นั่นไม่เท่ากับว่าผมเสียแขนของผมไปฟรีๆ อย่างนั้นเหรอ?”

“อย่าห่วงเลย เมื่อเราไม่สามารถฆ่าเฉินผิงได้ในที่แจ้ง เราก็ฆ่ามันในที่ลับซะสิ”

แววตาของซวนหยวนเหยียนเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต

ขณะเดียวกันจู้จื่อซานและหลงจิ้งกั๋วที่เพิ่งออกมาจากกระทรวงยุติธรรม พวกเขาก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อเห็นเฉินผิง เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีบางสิ่งที่อยากจะพูดกับชายผู้นี้ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

ทันใดนั้น หูปาฉีก็ตะโกนใส่เฉินผิงอย่างฉุนเฉียว “แกไอ้สารเลว! แกขโมยผลงานของฉันไป ทางที่ดีแกต้องอธิบายฉันมาวันนี้”

เดิมทีเขาเป็นผู้ที่ค้นพบสุสานโบราณ อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายกลับประกาศให้ผู้อื่นรับรู้ก่อน ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกโกรธ

“พูดให้เจาะจงกว่านี้หน่อยหูปาฉี” จู้จื่อซานพูดขึ้นเมื่อเห็นชายผู้ฉุนเฉียวกำลังเดินเข้ามา

แม้ว่าหูปาฉีจะพูดจารุนแรงเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงฉลอง แต่เห็นได้ชัดว่าคุณชี่ไม่ได้เชื่อคำพูดของเขา ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่ยกความดีความชอบทั้งหมดให้เฉินผิง

“ท่านประธานจู้ผมเป็นคนที่หาสุสานโบราณเจอ ผมกำลังสำรวจสุสานอยู่ตอนที่ไอ้คนสารเลวนี่มาเจอผม” หูปาฉีเริ่มเล่าถึงเหตุการณ์และรายละเอียดต่างๆ ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง จากนั้นเขาก็พูดต่อด้วยความโกรธ “แต่เขากลับฉวยโอกาสและบอกกับทุกๆ คนเกี่ยวกับสุสานนี่ก่อน นั่นไม่เท่ากับว่าเขาขโมยความดีความชอบที่ควรจะเป็นของผมไปอย่างนั้นเหรอ? ผมหวังว่าคุณจะเชื่อผมนะครับท่านประธานจู้...”

จู้จื่อซานมองไปทางเฉินผิงพร้อบกับพูดว่า “เขาพูดความจริงหรือเปล่า เฉินผิง? ถ้าเรื่องที่เขาพูดเป็นความจริงล่ะก็ ฉันคิดว่าพวกเราควรจะหารือกับคุณชี่เกี่ยวกับเรื่องนี้”

“ครับ” เฉินผิงตอบพร้อมพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้เป็นผู้สำรวจสุสาน ผมต่างหากที่เป็นคนทำ ถ้าเขาเป็นคนสำรวจจริงทำไมเขาถึงไม่ไปรายงานคุณทันทีหลังจากที่ผมออกไปล่ะ? หรืออาจจะเป็นเพราะว่าพวกตระกูลหูตั้งใจที่จะเก็บสุสานไว้เป็นของพวกเขาเอง?”

ทุกอย่างกลับสู่ความสงบเงียบอีกครั้งหลังจากที่ทุกคนจากไป

“คุณเฉิน แม้ว่าสิ่งที่คุณชี่บอกว่าให้คุณระมัดระวังตัวจะเป็นเรื่องที่ดี แต่ผมก็ตระหนักได้ว่าคุณก็เองก็สร้างความขุ่นเคืองให้ใครหลายคนไม่น้อยเลย...” จ้าวอู๋ฉีกล่าวพร้อมมองที่เฉินผิงอย่างช่วยไม่ได้

“เส้นทางของการบำเพ็ญฌานนั้นแสนยาวไกลและย่อมจะต้องพบกับอุปสรรคต่างๆ ถ้าทุกอย่างราบรื่น ผมเกรงว่าพวกเราก็คงไม่มีทางที่จะเติบโต” เฉินผิงพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

จ้าวอู๋ฉีไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของเฉินผิงนัก เขาเดาว่าสิ่งที่เฉินผิงทำก็เพียงเพื่อให้ได้มาซึ่งทรัพยากรที่มากขึ้น มันคงเป็นเรื่องที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ถ้าหากว่าเขาต้องการจะเข้มแข็งขึ้น

เฉินผิงไม่สามารถเสียเวลาไปกับการบำเพ็ญฌานเนื่องจากแม่ของเขายังคงทุกข์ทรมาน แม้ว่าเขาเองจะไม่เคยได้เห็นหน้าเธอแต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความรักของเธอ ในฐานะลูก มันจึงเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องช่วยแม่ของเขาออกมาให้ได้